Επί παντός επιστητού (10)
Πάντα το Πάσχα σε σχέση με τα Χριστούγεννα ήταν λιγότερο φωτεινό και χαρούμενο. Σχεδόν πάντα έβρεχε τη Μ. Εβδομάδα και η κατάνυξη των ημερών και το όλο κλίμα, ιδιαίτερα τη Μ. Παρασκευή με την κορύφωση του θείου δράματος, προκαλούσε στους πιστούς θλίψη, μελαγχολία, στεναχώρια. Τα Χριστούγεννα ήταν πιο γιορτινά, πιο φωτεινά, πιο χαρούμενα, πιο στολισμένα, όλα πιο…
Κι όμως … η σωτηρία του ανθρώπινου γένους που γιορτάζουμε με τόση χαρά στην γέννηση, ολοκληρώνεται μόνο με τα Θεία πάθη και την Ανάσταση.
Χωρίς πάθος, δεν υπάρχει ανάσταση. Χωρίς ταπείνωση, δεν υπάρχει παραμυθία. Αυτά εξηγούσε στους μαθητές Του ο Κύριος τρία ολόκληρα χρόνια.
«Με τα πάθη Σου θεράπευσε τα πάθη μου. Με τα τραύματά Σου γιάτρεψε τα τραύματά μου. Με το Άγιο αίμα Σου άγνισε το αίμα μου και η ευωδία του ζωοποιού Σου ...»
«Ἐκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Αυτὴ η όμορφη φράση, παρμένη μέσα απὸ τους Ψαλμοὺς του Δαβίδ, αποτυπώνει κατά τον καλύτερο τρόπο την εικόνα της εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η είσοδος θριαμβευτική, όπως ταιριάζει σ᾿ έναν Βασιλιά. Ἡ είσοδος αυτὴ ίσως η μοναδικὴ επίγεια τιμὴ που απόλαυσε ὁ Κύριος, στην περιπέτεια της ζωης Του. Η έξοδός Του λίγες ημέρες μετά, από τα Ιεροσόλυμα, ήταν φέροντας τὸ Σταυρὸ στὸν ώμο καὶ κατευθυνόμενος στο Γολγοθά. Απο τον θρίαμβο στην ατίμωση, θα μπορούσε μελαγχολικὰ νὰ σημειώσει κάποιος!
Αξίζει να σταθούμε στα παιδιά, στα νήπια και όπως αυτά Να ξεπεράσουμε την κακία, να μιλήσουν στην ψυχή μας τα όσα φέρνει ὁ Χριστός, ἡ ανάγκη αγάπης, ελευθερίας και χαράς, που νιώθουν τα νήπια και κυρίως να μάθουμε ότι ἡ ζωή μας βρίσκει το αληθινό της νόημα όταν νιώθουμε την εμπιστοσύνη στο Θεό, όταν Τον δοξάζουμε για ό,τι μας δίνει, όταν νιώθουμε αυτὴ τη βαθιὰ χαρὰ της παρουσίας Του, γιατὶ αυτὴ είναι που δίνει στόχο και ζωὴ στην ύπαρξή μας!
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας τυχαία αυτές τις μέρες , την εξομολόγηση της Φανής μιας μητέρας που περνούσε και αυτή τον δικό της Γολγοθά σηκώνοντας μαζί με τον μικρό της γιο, τον Σταυρό του δικού τους μαρτυρίου : «Πριν δεν μπορούσα ίσως να αντιληφθώ το αληθινό νόημα αυτής της γιορτής. Και δεν εννοώ απαραίτητα τη θρησκευτική ερμηνεία που δίνουν τα βιβλία. Μιλάω για τη δική μου ερμηνεία, βγαλμένη μέσα από τη περιπέτεια της υγείας του δικού μου παιδιού μου και όχι μόνο. Μέσα από τις εικόνες και τα συναισθήματα που βίωσα και βιώνω» έγραφε η Φανή και συνέχιζε :.
«Λέξεις όπως Γολγοθάς, πορεία προς τη σταύρωση, λύτρωση, ανάσταση αποκτούν άλλο νόημα και αξία μέσα σε ένα παιδογκολογικό τμήμα. Παίρνουν πραγματικά σάρκα και οστά στα μικρά κορμάκια παιδιών, που τα τρυπούν όχι με ξιφολόγχες, αλλά με βελόνες. Μικροί “εσταυρωμένοι” πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, που υπομένουν με χαμόγελο και δύναμη και δίπλα μαμάδες, που σαν άλλες “Παναγίες” κλαίνε σιωπηλά και εύχονται να ήταν εκείνες στη θέση του παιδιού τους, που πονά. Και μετά σκοτάδι. Απόλυτη ησυχία. Και ατελείωτος πόνος για εκείνους που έφυγαν τόσο άδικα και άφησαν ένα “γιατί” να βαραίνει την καρδιά».
«Και η ανάσταση; Συμβαίνει όντως; Και αν ναι πότε έρχεται; Έρχεται με τη μορφή εκείνου που αγαπάμε στα όνειρά μας; Έρχεται με το τελευταίο μυελόγραμμα; Έρχεται με την τελευταία μαγνητική; Έρχεται με το πέρας της 5ετίας; Δεν ξέρω, νιώθω όμως ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά. Μάλλον η ερώτηση είναι , τι είναι πραγματικά για τον καθένα μας ανάσταση και όχι πότε έρχεται και αν υπάρχει, γιατί υπάρχει, αυτό είναι σίγουρο.», Καταλήγει
Και όχι με τη στενή θρησκευτική έννοια της μετά θάνατο ζωής, αλλά με την ουσιαστική, αυτήν της ανά(σ)τασης της ψυχής.
Θάνατος δεν υπάρχει. Πεθαίνει μόνο ό,τι δεν αγαπήθηκε και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε τους κουβαλάμε αιώνια μέσα μας. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι δίπλα μας μέρα και νύχτα. Τους νιώθουμε. Μπορούμε ακόμη και να τους δούμε φτάνει να παρατηρήσουμε προσεκτικά γύρω μας. Είναι η φυσική απουσία που πονάει και αφήνει το σημάδι της στην ψυχή. Εκεί ακριβώς έρχεται το θαύμα της ανάστασης.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους, που αυτόν τον πόνο τον έκαναν δύναμη και προσφορά στο συνάνθρωπο. Αν αυτό δεν είναι ανάσταση ψυχής τότε τι είναι; Έχω γνωρίσει ανθρώπους, παιδιά, που βίωσαν και βιώνουν πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και όμως αυτοί έδωσαν κουράγιο και θάρρος σε εμένα, όταν έχανα τις ελπίδες μου. Αν αυτό δεν είναι νίκη της μεγαλοψυχίας και συντριβή του εγωισμού και της μικροψυχίας τότε τι είναι; Mήπως αυτό δε δίδαξε και Εκείνος με το Θάνατο Του;
Μικρές αναστάσεις βιώνουμε όλοι καθημερινά. Μικρά θαύματα που μόνο τα μάτια της ψυχής μπορούν να δουν. Λένε πως ο δρόμος προς το “φως ” έχει πολλά αγκάθια και εμπόδια και πως σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς. Αυτό ακριβώς το νόημα έχει η ανάσταση. Το ανάστημα που θα υψώσεις απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Δεν είναι εύκολο. Ειδικά σε καταστάσεις που αφορούν παιδιά.
Πάσχα στην εβραϊκή γλώσσα σημαίνει “πέρασμα”. Πέρασμα σε μια άλλη ζωή. Πιο ουσιαστική, πιο αληθινή. Σημαίνει μαθαίνω να σηκώνομαι, ακόμα και όταν πέφτω από ύψος χιλιάδων μέτρων. Σημαίνει δεν το βάζω κάτω, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Σημαίνει δε χάνω τις ελπίδες μου, ακόμα και όταν όλα μου φαίνονται μαύρα. Σημαίνει χαμογελώ, σε πείσμα όσων θέλουν να μου κλέψουν το χαμόγελο. Σημαίνει δεν τα παρατάω . Σημαίνει αγωνίζομαι κάθε μέρα, όπως μας δίδαξαν και μου διδάσκουν τα παιδιά μας και τόσα άλλα παιδιά και γονείς. Σημαίνει βοηθάω όπως μπορώ, ακόμα και γράφοντας, δίνοντας θάρρος και ελπίδα σε όσους το έχουν ανάγκη.
Θέλω να ευχηθώ Καλή Ανάσταση σε όλους με ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα. Εύχομαι του χρόνου, όπως και κάθε χρόνο, όλα τα παιδιά να περνούν αυτές τις άγιες μέρες στο σπίτι τους με τις οικογένειές τους. Εύχομαι Το Άγιο Φως να σκορπίσει παντού τη δύναμη του, να πλημμυρίσει και να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας και να διώξει μακριά τα σκοτάδια της ψυχής.
Εύχομαι όλοι να γιορτάσουμε το Θείο Δράμα, την Άκρα Ταπείνωση, το Θείο Πάθος, τη Σταύρωση και την Ανάσταση με την κατάνυξη και την τιμή που της Αξίζει και η Ανάσταση του Κυρίου να γίνει φάρος ελπίδας για την ζωή μας και ελπίδα Ανάστασης για την Πατρίδα μας.
Και ας αφήσουμε τους κάθε λογής ισχυροὺς να συνωμοτούν. Μας αρκεί η ομορφιὰ της εικόνας των νηπίων και των παιδιών ! Άλλωστε, στο χαμόγελό τους, υπάρχει η ελπίδα! Άλλωστε, στη φωνή τους, ξεκινά ἡ χαρά! Άλλωστε, ἡ παρουσία τους, δεν είναι τίποτε άλλο από την εικόνα της αιώνιας δοξολογίας, χαράς και σωτηρίας του ανθρώπου, κοντά στον Βασιλιὰ που μπαίνει στη ζωή μας θριαμβευτικά, τον Κύριό μας!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους
Για τον www.lavitaradio.gr
Ντέπη Στενού
Εκ προοιμίου δηλώνω ένα χρόνο σοφότερη και ωριμότερη και όχι μεγαλύτερη…
Ένας ακόμα χρόνος μπροστά στην πόρτα μας ξεχειλίζει τη δεξαμενή των προσδοκιών μας.
Φορτώνουμε πάνω του ελπίδες και όνειρα και περιμένουμε τον Άγιο Βασίλη να μας φέρει τα δώρα μας.
Οι τελευταίες μέρες του Χρόνου που φεύγει όμως είναι πάντα μέρες απολογισμού για όλα ζήσαμε στην διάρκειά του…. Και όπως κάθε χρόνος που φεύγει κάτι μας αφήνει και κάτι μας μαθαίνει … Κάνοντας και εγώ έναν απολογισμό είδα πως έμαθα αρκετά μέχρι σήμερα από κάθε χρόνο που πέρασε όπως και όλοι μας …
Έμαθα πως . . .
ότι παίρνει χρόνια να οικοδομήσεις εμπιστοσύνη, και αρκούν μερικά δευτερόλεπτα για να την καταστρέψεις.
Έμαθα -
ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σε αγαπήσει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι άξιος να αγαπηθείς. Τα υπόλοιπα επαφύονται σ” αυτόν.
Έμαθα -
ότι ανεξαρτήτως πόσο καλός φίλος είναι κάποιος, κάποιες φορές θα σε πληγώσει, και εσύ θα πρέπει να τον συγχωρήσεις ακόμα κι αν δεν ξεχάσεις ....
Έμαθα -
ότι δεν έχει σημασία τι έχεις στη ζωή σου, αυτό που μετράει είναι ποιους έχεις στη ζωή σου.
Έμαθα -
ότι δεν πρέπει ποτέ να καταστρέφεις μια συγγνώμη με μία δικαιολογία.
Έμαθα -
ότι δεν πρέπει να συγκρίνεις τον εαυτό σου, με ότι καλύτερο μπορούν οι άλλοι να κάνουν.
Έμαθα-
ότι αρκεί μια στιγμή για να κάνεις κάτι που θα σε στενοχωρεί όλη σου τη ζωή.
Έμαθα-
ότι χρειάζεται πολύς χρόνος για να γίνεις αυτός που θέλεις να είσαι.
Έμαθα-
ότι θα πρέπει πάντα να αποχωρίζεσαι τα αγαπημένα πρόσωπα με λόγια αγάπης. Μπορεί να είναι η τελευταία φορά που τα βλέπεις.
Έμαθα-
ότι είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που κάνουμε, δεν έχει σημασία το πώς αισθανόμαστε για αυτό που κάνουμε.
Έμαθα-
ότι είτε μπορείς να ελέγχεις τη συμπεριφορά σου είτε θα σ” ελέγχει αυτή.
Έμαθα-
ότι ανεξάρτητα από το πόσο θερμή είναι μια σχέση στην αρχή, το πάθος εξασθενίζει και πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο να πάρει τη θέση του.
Έμαθα-
ότι ήρωες είναι αυτοί που κάνουν αυτό που πρέπει να γίνει, όταν χρειάζεται να γίνει, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.
Έμαθα-
ότι τα χρήματα είναι ένας άθλιος τρόπος να αξιολογείς την ζωή σου.
Έμαθα-
ότι μερικές φορές οι άνθρωποι που περιμένεις να σε κλωτσήσουν όταν είσαι στα κάτω σου, είναι αυτοί που θα σε βοηθήσουν να πάρεις τα πάνω σου.
Έμαθα-
ότι όταν είμαι θυμωμένος έχω το δικαίωμα να το δείχνω, αλλά αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να γίνομαι σκληρός με τους άλλους.
Έμαθα-
ότι η αληθινή φιλία διατηρείται ακόμα και όταν υπάρχει μεγάλη απόσταση. Το ίδιο ισχύει και για την αληθινή αγάπη.
Έμαθα-
ότι μόνο και μόνο επειδή κάποιος δεν σε αγαπάει με τον τρόπο που θέλεις, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπάει όσο περισσότερο μπορεί.
Έμαθα-
ότι η ωριμότητα σχετίζεται περισσότερο με τις εμπειρίες που είχες καθώς και από τι έχεις μάθει από αυτές, και λιγότερο από το πόσα γενέθλια γιόρτασες.
Έμαθα-
ότι δεν πρέπει ποτέ να λες σ” ένα παιδί ότι τα όνειρά του είναι εξωπραγματικά. Τι τραγωδία θα ήταν αν σε πίστευε;
Έμαθα-
ότι δεν είναι πάντα αρκετό να σε συγχωρέσουν οι άλλοι. Αρκετές φορές πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Έμαθα-
ότι δεν έχει σημασία πόσο άσχημα ράγισε η καρδιά σου, η ζωή δεν σταματά για να ξεπεράσεις τη θλίψη σου.
Έμαθα-
ότι οι περιστάσεις και οι συνθήκες μπορεί να έχουν επηρεάσει το ποιοι είμαστε, όμως είμαστε υπεύθυνοι για αυτό που έχουμε γίνει.
Έμαθα-
ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
Έμαθα-
ότι μόνο και μόνο επειδή δύο άτομα μαλώνουν, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγαπούν ο ένας τον άλλο. Ισχύει και το αντίθετο, επειδή δεν μαλώνουν δεν σημαίνει ότι αγαπούν ο ένας τον άλλο.
Έμαθα-
ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο πρόθυμοι να μάθουμε ένα μυστικό. Θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μας για πάντα.
Έμαθα-
ότι δύο άνθρωποι μπορούν να κοιτούν ακριβώς το ίδιο πράγμα και να βλέπουν κάτι εντελώς διαφορετικό.
Έμαθα-
ότι τα διαπιστευτήρια στον τοίχο, δεν σε κάνουν αξιοπρεπή άνθρωπο.
Έμαθα-
ότι οι άλλοι θα ξεχάσουν τι τους είπες, θα ξεχάσουν τι τους έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται.
ΜΠΡΑΒΟ σε όλους αυτούς, που είχαν τη δύναμη να αναδείξουν τα συναισθήματα και τις προθέσεις τους, ισχυροποιώντας τα θέλω τους, από τα πρέπει.
ΚΡΙΜΑ σε εκείνους, που οι όποιες φοβίες και οι ευθύνες, τους αναγκάζουν να αναδιπλώνονται και να οπισθοδρομούν, χάνοντας τον προσανατολισμό τους και τη γοητεία της πορείας του ταξιδιού… με προορισμό τα όνειρά τους και στόχο την απόλαυση της εμπειρίας!
Το Νέο Έτος έφτασε . Πριν γίνει παρελθόν ας μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, ούτε τα καλά – ούτε τα άσχημα....
Απλά, για να βρεθεί ο δρόμος, χρειάζεται περισσότερο χρόνος και τρόπος παρά κόπος. Χρειάζεται να έχουμε πάντα γενναιότητα και να ζούμε δημιουργικά.
Εν Κατακλείδι
Εύχομαι την χρόνια αυτή να γίνουμε πιο ανθρώπινοι και να μείνουμε έτσι όλα τα χρόνια που θα έρθουν . Η χρονιά που έρχεται να φέρει πιο κοντά όλους μας στις επιθυμίες μας..
Όμορφες , γλυκές και ζεστές στιγμές στο παρόν ... ! Χρόνια Καλά, Υγεία, Αγάπη, Ειρήνη, Σεβασμό στους ανθρώπους και στο περιβάλλον . Να φέρει Το καλύτερο μέλλον από το χειρότερο παρελθόν ...και 2018 λόγους για να βρούμε την χαμένη πίστη και εμπιστοσύνη μας
φέτος ας γίνουμε εμείς ο Άγιος Βασίλης για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
Καλά και Δημιουργική Χρονιά με υγεία και χαρά για όλους !!!
Ντέπη Στενού
Για το LavitaRadio.gr
Όταν κάποια παιδιά , ανεξαρτήτου χρώματος δεν γιορτάζουν ούτε μια μέρα τον χρόνο ...
Γράφτηκε από τον La Vita
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού της 11ης Δεκεμβρίου , του παιδιού που είναι έτσι και αλλιώς το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μας αυτές τις μέρες της καταναγκαστικής χαράς και της υποχρεωτικής αλληλεγγύης, του εορταστικού κλίματος που διανύουμε .
Εκ προοιμίου….
αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η παιδική ηλικία συνιστά ένα από τα σημαντικότερα στάδια διάπλασης της προσωπικότητας του ανθρώπου, γεγονός που καθιστά απαραίτητη την ασφαλή διαβίωση και την προστασία από κάθε μορφή κακομεταχείρισης και εκμετάλλευσης εις βάρος των παιδιών.
Όπως προκύπτει από την ιστορική διερεύνηση των δικαιωμάτων του παιδιού ο τρόπος που συλλαμβάνεται η παιδική ηλικία έχει άμεση συνάρτηση με την απόδοση δικαιωμάτων. Ως αποτέλεσμα υπήρξε τελευταία η ανάπτυξη μιας διαφορετικής σε σχέση με το παρελθόν σύλληψης της παιδικής ηλικίας, σε συνδυασμό με την αναγνώριση της επίσημης κρατικής εξουσίας ως του μοναδικού εγγυητή των δικαιωμάτων (προστασίας) των παιδιών, που οδήγησε στη θεσμοθέτησή τους.
Ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα η διεθνής κοινότητα άρχισε να επιδεικνύει έντονο ενδιαφέρον για την προστασία των παιδιών και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους σε νομικώς δεσμευτικά κείμενα.
Τα πρώιμα θεσμικά κείμενα για τα δικαιώματα του παιδιού το αντιμετωπίζουν ως παθητικό αντικείμενο προστασίας και όχι ως αυτόνομο υποκείμενο δικαιωμάτων. Αντίθετα, η σύγχρονη εξέλιξη των δικαιωμάτων του παιδιού θέτει στο επίκεντρο την έννοια της αυτονομίας. Ωστόσο, η περαιτέρω εξέλιξη των δικαιωμάτων του παιδιού σε θεωρητικό επίπεδο έχει περιέλθει σε στασιμότητα.
Τον Σεπτέμβριο του 1924,η Κοινωνία των Εθνών υιοθετεί για πρώτη φορά τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Παιδιού (γνωστή και ως Διακήρυξη της Γενεύης), η οποία συνιστά την πρώτη διεθνή συνθήκη για τα δικαιώματα των παιδιών. Ωστόσο, η έλευση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι τεράστιες απώλειες επεξέτειναν την ανάγκη ευρύτερης προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών.
Προς αυτή την κατεύθυνση, η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948), στο άρθρο 25§2, ρητά ορίζει ότι «η μητρότητα και η παιδική ηλικία χρήζουν ειδικής μέριμνας και περίθαλψης. Όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα αν είναι νόμιμα ή εξώγαμα, απολαμβάνουν την ίδια κοινωνική προστασία».
Παρόμοιες διατάξεις συναντώνται σε πολλά διεθνή κείμενα (πχ διεθνές σύμφωνο για ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, αρ. 23-24, καθώς και διεθνές σύμφωνο για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, αρ.10), τα οποία, ωστόσο, αποτυγχάνουν να θεσπίσουν ένα νομικά δεσμευτικό σύστημα κανόνων και επιβολής κυρώσεων σε κάθε περίπτωση παραβίασης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των παιδιών.
Ο στόχος αυτός τελικώς επετεύχθη το 1989 όταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, υιοθετώντας τη Διεθνή Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, υποσχέθηκε την ολοκληρωτική αναγνώριση των δικαιωμάτων τους, και την ισότιμη μεταχείρισή τους από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Η Σύμβαση αποτελεί το πλέον ολοκληρωμένο σύστημα προστασίας δικαιωμάτων του παιδιού, ενώ συνιστά την πιο ευρέως κυρωμένη διεθνή συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ιστορία. Η εν λόγω συνθήκη περιλαμβάνει έναν εκτενή κατάλογο δικαιωμάτων που επικεντρώνονται σε 8 βασικούς πυλώνες:
δικαίωμα στη ζωή
δικαίωμα στην εκπαίδευση
δικαίωμα στην υγεία
δικαίωμα στο φαγητό
δικαίωμα στο νερό
δικαίωμα στην ατομική και πολιτισμική ταυτότητα
δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης, καθώς και
δικαίωμα προστασίας από κάθε μορφή κακομεταχείρισης και εκμετάλλευσης.
Παράλληλα, η Διεθνής Σύμβαση συγκροτεί Ειδική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Παιδιού, επιφορτισμένη με την άσκηση ελέγχου και εποπτείας στα συμβαλλόμενα κράτη σχετικά με την τήρηση των διατάξεων της σύμβασης, μέσω υποδείξεων και συστάσεων γενικής φύσης, Παρά το γεγονός ότι η Σύμβαση έθεσε τις βάσεις για την θέσπιση μέτρων, πρακτικών προγραμμάτων και υπηρεσιών που είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των ποσοστών της θνησιμότητας, του αναλφαβητισμού, αλλά και της παιδικής εκμετάλλευσης, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, ακόμα και σήμερα, οι προκλήσεις και οι ανισότητες παραμένουν αυξημένες.
Μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις που ταλανίζει τη διεθνή κοινότητα είναι η μάστιγα της παιδικής εργασίας, που συνιστά την πιο έκδηλη μορφή καταπάτησης και παραβίασης του δικαιώματος στην ασφάλεια και προστασία από κάθε μορφής κακομεταχείριση και εκμετάλλευση. Ως παιδική εργασία ορίζεται κάθε δουλειά ή δραστηριότητα που είναι καταστροφική για την σωματική και ψυχική υγεία των παιδιών, ενώ παράλληλα εμποδίζει τη σωστή ανάπτυξή τους και τη δυνατότητα μόρφωσης και πνευματικής ανέλιξης.
Σήμερα, πάνω από 168 εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο εργάζονται, ενώ πάνω από 85 εκατομμύρια εργάζονται κάτω από επικίνδυνες συνθήκες.
Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας, η Ασία και οι χώρες του Ειρηνικού συνιστούν περιοχές με ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά παιδικής εργασίας. Συγκεκριμένα, το 18,8% των παιδιών ηλικίας 5-14 ετών εργάζονται, ενώ η πρόοδος που σημειώνεται προς την κατεύθυνση της εξαφάνισης της παιδικής εκμετάλλευσης είναι πενιχρή, συγκριτικά με τις χώρες τις Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής.
Ως προς το θεσμικό μέρος, η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού δεν καταφέρνει ούτε σε θεωρητικό επίπεδο, ούτε σε πρακτικό να ενσωματώσει τη σύγχρονη εξέλιξη των δικαιωμάτων του παιδιού και να εναρμονιστεί με την υφιστάμενη κοινωνική πραγματικότητα. Με αποτέλεσμα την αποτυχία προάσπισης με συστηματικό και ορθολογικό τρόπο των δικαιωμάτων των παιδιών και στην Ελλάδα, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την κάτω του μέσου όρου της Ε.Ε. ευημερία τους.
Ευημερία που ουσιαστικά σημαίνει :
* Δικαιούμαι να έρθω στη ζωή. Δικαιούμαι να υπάρξω.
* Δικαιούμαι να μεγαλώσω σε έναν κόσμο χωρίς βία και φτώχεια.
* Δικαιούμαι να ζήσω σε έναν κόσμο που σέβεται και προστατεύει το φυσικό περιβάλλον.
* Δικαιούμαι να έχω ελεύθερη πρόσβαση στον μαγικό κόσμο της γνώσης.
* Δικαιούμαι να έχω ελεύθερο χρόνο και χώρο για να παίζω.
* Δικαιούμαι να μάθω τί είνα καλό για την σωματική και ψυχική μου υγεία.
* Δικαιούμαι να περνάω αρκετό χρόνο με τους γονείς μου.
* Δικαιούμαι να ζήσω με αθωότητα και ανεμελιά τα παιδικά μου χρόνια.
* Δικαιούμαι να ζήσω σε μιά κοινωνία που προστατεύει τα προσωπικά μου δεδομένα.
* Δικαιούμαι έναν κόσμο ανθρώπινο, δίκαιο και ειρηνικό. ΄Εναν κόσμο στον οποίο θα μεγαλώσουν αύριο τα δικά μου παιδιά.
Παρά το αυξημένο θεωρητικό υπόβαθρο λοιπόν , τα κατοχυρωμένα θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών σε διεθνές επίπεδο δεν βρίσκουν πρακτική εφαρμογή στις περισσότερες χώρες, όπου το παιδί αντιμετωπίζεται ακόμα ως μέσο αποκόμισης χρηματικού οφέλους.
Η διεθνής κοινότητα βρίσκεται για μια ακόμα φορά επιφορτισμένη με την ανάληψη ενεργούς δράσης για την πρακτική εναρμόνιση των κοινωνικών αντιλήψεων περί παιδικής εργασίας, και την παροχή ενός minimum επιπέδου ασφαλούς δράσης και ανάπτυξης των παιδιών. Η πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει είναι να τεθεί το συμφέρον του παιδιού στο επίκεντρο των παγκόσμιων δράσεων, γεγονός που θα εξασφαλίσει και την δυνατότητα εποικοδομητικής διαμόρφωσης του μέλλοντος όλων μας.
Αντί να σπαταλάμε λοιπόν πολύτιμη ενέργεια στο να μετράμε τα λάθη τις παραλείψεις και να κάνουμε φιλανθρωπίες κάθε φορά στις επετειακές και τις γιορτινές ημέρες ημέρες, θα έπρεπε να την διοχετεύουμε στην εύρεση αυτών των δικλείδων ασφαλείας, που θα διασφαλίζουν στο ακέραιο τα δικαιώματα όλων των παιδιών, που αποτελούν το μέλλον αυτού του πλανήτη ώστε να γιορτάζουν κάθε μέρα και η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού να έχει να ουσιαστικό νόημα ..
Για να εξαλείψουμε σε κάθε γωνιά της γης :
Την ψυχαναγκαστική παιδική εργασία
Την παιδική πορνεία του
Την παιδική βία που βιώνουν παιδιά ακόμα και μέσα στην κούνια τους
Την έλλειψη εκπαίδευσης
Την έλλειψη βασικών καθημερινών αναγκών(νερό, φαγητό, ένδυση, ιατρικής περίθαλψης)
Εν κατακλείδι …
Μακάρι σύντομα η 11 Δεκεμβρίου εκτός από επετειακή να γίνει και στην ουσία ημέρα γιορτής για τα παιδιά όλου του κόσμου και αφορμή έναρξης μιας προσπάθειας , που όλοι οφείλουμε να κάνουμε για να κερδίσουμε αυτήν την μάχη των δικαιωμάτων του παιδιού !
Για να μπορούμε έτσι να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά και να μην φοβόμαστε κάθε φορά να δούμε εκεί μέσα την ψυχή μας να καθρεπτίζεται .
Ντέπη Στενού
Γίναμε οι άνθρωποι από τους οποίους οι γονείς μας, μας είχαν προειδοποιήσει να φυλαγόμαστε…
Γράφτηκε από τον La Vita
Γίναμε οι άνθρωποι από τους οποίους οι γονείς μας, μας είχαν προειδοποιήσει να φυλαγόμαστε…
Εκ προοιμίου , να παραδεχτούμε πως σαν γενιά αποτύχαμε…
Το όνομά μας Νεοέλληνες!
Κάναμε αυτή η χώρα αυτό που είναι, γιατί οι πολίτες της, από την κορυφή της πυραμίδας μέχρι την βάση, είναι αυτό που είναι...
Περάσαμε από την αγροτική παραγωγή στον καταναλωτισμό , χωρίς ενδιάμεσο σταθμό!
Πυξίδα μας στη διαδρομή ήταν η ανεμοδούρα... Περιβάλλον μας είναι αυτό που μετατρέψαμε την φύση , αφότου την πήραμε υπό την προστασία μας.
Θα έπρεπε να μας υπερασπίζονται οι νόμοι, αλλά το κάνουν οι δικηγόροι. Καθαιρέσαμε την οικογένεια εν ονόματι μιας ελευθερίας ακατανόητης και μαζί της γκρεμίσαμε τις κοινωνικές μας σχέσεις... Αφήσαμε το χρήμα να μας μιλά και καταστήσαμε την Αλήθεια σιωπηλή…. Συμβιβαστήκαμε να συνυπάρχουμε με δύο ηθικές. Αυτή που κηρύττουμε και δεν χρησιμοποιούμε και αυτή που χρησιμοποιούσαμε αλλά σπάνια κηρύττουμε.
Πουλήσαμε την ψυχή μας και με καθαρή συνείδηση ζούμε με τόκους. Γίναμε σκλάβοι των "ευκολιών πληρωμής" και του συστήματος της εξόφλησης με δόσεις. Αφήσαμε τις τύχες μας σε εμπόρους Ελπίδας και επαγγελματιών παραμυθάδων με υποσχετικές εν είδη λαχείου, δίνοντας την ψήφο μας τοις μετρητοίς με λευκή επιταγή . Εξακολουθούμε ακόμη και σήμερα να δείχνουμε ανοχή σε κάθε τι που υποτιμά την νοημοσύνη μας , εκθέτει την χώρα μας , προσβάλει τις παραδόσεις και τα εθνικά μας ιδεώδη, καταστρέφει την κοινωνική μας συνοχή , την καθημερινή μας ασφάλεια , την παιδεία και τον πολιτισμό μας.
Εκχωρήσαμε ανεχόμενοι τα πάντα στους πάντες … με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα σύνταξης μισθού και επιδόματος …Μια ανοχή που όμως που ισοδυναμεί με ενοχή . Μια ενοχή που βαραίνει και το παρόν και το παρελθόν και το μέλλον μας….
Με απλά λόγια …. γίναμε οι άνθρωποι από τους οποίους οι γονείς μας, μας είχαν προειδοποιήσει να φυλαγόμαστε….
Οφείλουμε όμως κάποια στιγμή να υψώσουμε το ανάστημά μας, να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και να τους πούμε με το χέρι στην καρδιά , ότι αν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια καλύτερη Πατρίδα , δεν επιτρέπεται να γίνουν σαν κι εμάς...
Ότι η δύναμη δεν προκύπτει από τις νίκες. Οι μάχες που δίνεις είναι αυτό που μεγαλώνει τη δύναμή σου. Ότι όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες και αποφασίζεις να μην παραδοθείς, αυτό είναι δύναμη. Όταν προσπαθείς να υποτάξεις τις περιστάσεις στον εαυτό σου και όχι τον εαυτό σου στις περιστάσεις…. Αυτό είναι δύναμη…
Ότι δεν είναι τόσο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν δύναμη θέλησης και κάποιοι δεν έχουν. Είναι ότι κάποιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αλλάξουν και κάποιοι δεν είναι… Ότι για να κάνεις οτιδήποτε σ’ αυτό τον κόσμο που αξίζει τον κόπο, δεν κοντοστέκεσαι τρέμοντας, αναλογιζόμενος το κρύο και τον κίνδυνο . Βουτάς μέσα και παλεύεις όσο καλύτερα μπορείς…. σαν να μην υπάρχουν όρια για τις δυνατότητές σου….
Εν κατακλείδι,
Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν….Γιατί οι δυσκολίες κάνουν κάποιους ανθρώπους να σπάνε και άλλους, να σπάνε ρεκόρ…
Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να γίνουν για τα παιδιά τους …
Ντέπη Στενού
«Γιατί να θεωρούμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;»
Γράφτηκε από τον La Vita
Ο Μπρεχτ έλεγε «Γιατί να θεωρούμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;»
Και δεν εννοούσε φυσικά οτι κάνουν κακό οι όχθες στα νερά του ποταμού και θα πρέπει να τις καταργήσουμε ή να τις γκρεμίσουμε, για να αφήσουμε το ποτάμι να κάνει ελεύθερα την πορεία του... Είναι αλήθεια πως Το περιβάλλον είναι αυτό στο οποίο μετατρέπεται η φύση, όταν την προστατεύει ο άνθρωπος.
Αντίθετα απ΄ όσα συνήθως ακούγονται, δεν φταίνε τα “ακραία καιρικά φαινόμενα” στα οποία αποδίδονται όλα, αλλά οι καταστροφικές ανθρώπινες παρεμβάσεις και η διαχείριση που κάνουμε, υψώνοντας συνεχή αναχώματα σε ποταμούς και ρέματα που περιορίζουν την πλατιά κοίτη τους μειώνοντας την διατομή τους . Ετσι καθώς δέχονται μεγάλες ποσότητες από φερτές ύλες έχουν ως συνέπεια την ανεξέλεγκτη καταστροφική ροή τους πλημμυρίζοντας πόλεις και δομές που επίσης ανεξέλεγκτα και άναρχα δομημένα βρίσκονται στον δρόμο του αφού ο σύγχρονος άνθρωπος καταστρέφει περισσότερα όταν χτίζει παρά όταν γκρεμίζει.
Μια λύση λοιπόν θα ήταν να απελευθερωθεί η κοίτη του ποταμού από μέρος τουλάχιστον των αναχωμάτων ή των κτισμάτων προκειμένου να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ροή προς τη θάλασσα, όπως γινόταν αιώνες τώρα.
Όμως η γνωστή πρακτική της μικροπολιτικής από αυτούς που έχουν "εργολαβικά" αναλάβει επί τόσα χρόνια την προστασία των φτωχών και των αδυνάτων και των συντεχνιών που ποδηγετώντας τον συνδικαλισμό και την πολιτική χρόνια ταλανίζουν αυτήν την χώρα του λαϊκισμού και της δημαγωγίας , εμπόδιζε πάντα να εκτελεστούν οι αποφάσεις των νομαρχιών για να γκρεμιστούν όλα αυτά τα κτίσματα στις κοίτες των ρεμάτων , με την "λαϊκίστικη" δικαιολογία , "να γκρεμίσουν πρώτα τις "βίλες" στις παραλίες και μετά τα σπίτια των" φτωχών στα ρέματα" ...
Ναι αυτοί είμαστε... λες και η φύση κάνει εξαιρέσεις …και αυτοί που πνίγονταν κάθε φορά στα δυτικά προάστια από τις πλημμύρες λόγω αυτών των αυθαίρετων κτισμάτων, ήταν πλούσιοι και όχι μεροκαματιάρηδες φτωχοί άνθρωποι που σε λίγα λεπτά από την ανικανότητα και την αδιαφορία των κάθε λογής υπευθύνων , έχαναν όλα τους τα υπάρχοντα ή την ζωή τους ...
Και δυστυχώς αυτό το φαύλο κράτος ακόμη και μέχρι σήμερα, αντί να εντάσσει στο σχέδιο πόλης, όπως κάνει κάθε ευνομούμενη πολιτεία , εκτάσεις νόμιμων οικοδομικών συνεταιρισμών , με έτοιμα πολεοδομικά σχέδια ρυμοτομίας και υποδομών που και χρήματα θα προσέφεραν στο κράτος και θα έδιναν λύσεις στα αδιέξοδα πολιτών που επί χρόνια κρατούνται όμηροι στο όνομα τάχα κάποιων ανυπόστατων οικολογικών ευαισθησιών που τους στερούν το όνειρο μια στέγης που είχαν, όταν απόθεσαν τις λιγοστές οικονομίες τους σε ένα οικόπεδο με την ελπίδα ή την υπόσχεση ότι κάποτε θα μπορούσαν να το οικοδομήσουν νόμιμα, αντί να δώσει την δυνατότητα να κατασκευαστούν πόλεις "πρότυπα" υποδείγματα πολεοδομικού σχεδιασμού στα όρια των δήμων με τους οποίους συνορεύουν αυτές οι εκτάσεις , υλοποιώντας όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές που θα έβαζε η πολιτεία .
Και δεν φτάνει αυτό , αλλά τους ταλαιπωρεί επιπλέον και τους ζημιώνει οικονομικά διεκδικώντας αυτές τις καθ όλα νόμιμα αγορασμένες και φορολογημένες εκτάσεις , παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων και του κτηματολογίου , από τους πολίτες που τις κατέχουν με νόμιμους τίτλους, την ίδια στιγμή που για μικροκομματική και φοροεισπρακτική πολιτική νομιμοποιεί παράνομες αυθαίρετες κατασκευές σε δάση και ρέματα , με άναρχη δόμηση επιβραβεύοντας τις παρανομίες και καταδικάζοντας καθ όλα νόμιμους και αθώους πολίτες στην εξαθλίωση και στο θάνατο με μια μόνο νεροποντή, αφού πληρώνουν τις αμαρτίες του κράτους και την ανεκτικότητα του απέναντι στην ανευθυνότητα κάποιων «εξυπνάκιδων Ελληναράδων » που μένουν πάντα ατιμώρητοι, αδιαφορώντας για την τύχη και τις περιουσίες των νόμιμων πολιτών του.
Ολα αυτά βέβαια εύκολα θα μπορούσαμε να τα κατανοήσουμε αν ζούσαμε στην Βενεζουέλα...και σε λίγο μέσα σε αυτήν την απαξίωση των πάντων που βιώνουμε ...ίσως να μην μας κάνουν πια εντύπωση γιατί θα έχουμε γίνει χειρότερα και απ αυτήν ...αφού η κυβέρνηση των Συριζανελ ήδη ξέθαψε τα στατιστικά στοιχεία των νεκρών πριν 50 χρόνια και έκανε τον συμψηφισμό της ...
Και στο παρελθόν λοιπόν είχαμε νεκρούς ...και πάλι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι ....
Οπότε η πρώην καταγγελτική κ Δούρου μαζί με τον πιο γκαντέμη πρωθυπουργό της συμφοράς και των φυσικών καταστροφών που είχαμε ποτέ , για άλλη μια φορά είναι εξαφανισμένοι σε μια ακόμη εθνική καταστροφή...
Καλά θα έκανε πάντως η λαλίστατη για τα λάθη και τις παραλείψεις των άλλων, κ Δούρου πριν την μήνυση που κατέθεσε κατά παντός υπευθύνου αναζητώντας ευθύνες περασμένων δεκαετιών, να μας ενημερώσει για τις ενέργειες που έκανε η ίδια από τον θεσμικό της ρόλο , όπως προβλέπονται και απορρέουν εκ των καθηκόντων της, και αφορούν τον καθαρισμό των ρεμάτων και την πρόβλεψη που υπήρξε από τις υπηρεσίες της Περιφέρειας σε συνεργασία με τον σχεδιασμό Πολιτικής Προστασίας , λόγω της επερχόμενης κακοκαιρίας . Ακτιβιστής δεν είναι αυτός που λέει ότι το ποτάμι είναι βρόμικο κ Δουρου . Ακτιβιστής είναι αυτός που καθαρίζει το ποτάμι και αυτό δεν είναι ιδεολογίας αλλά ικανότητας και πρόβλεψης .
Οι άνθρωποι έχουν το ελάττωμα, όταν έχει νηνεμία, να νομίζουν ότι δεν θα έρθει ποτέ καταιγίδα και δεν προετοιμάζονται έλεγε Μακιαβέλι και δυστυχώς επιβεβαιώνεται καθημερινά. Ένα Υπηρεσιακό Σημείωμα άλλωστε δεν γράφεται για να ενημερώσει τον παραλήπτη, αλλά για να προστατέψει τον αποστολέα. Το στείλατε ποτέ ; Κι αν το στείλατε φροντίσατε να μάθετε αν υλοποιήθηκαν οι εντολές σας ;
Μην εύχεστε λοιπόν να ήταν πιο εύκολο. Να εύχεστε να ήσασταν καλύτερη.
Τα υπόλοιπα είναι μόνο για την κάλυψη των ευθυνών και της ανικανότητας που διατρέχει οριζοντίως και καθέτως τον κρατικό μηχανισμό, που μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης, από αυτούς που θα διόρθωναν ως δια μαγείας όλα τα κακώς κείμενα , τώρα σε κάθε συμφορά, ανατρέχουν στις παθογένειες του παρελθόντος , κατά το γνωστό «παραλάβαμε καμένη γη» των προηγούμενων, που λειτουργούσε πάντα ως άλλοθι για την ανικανότητα και την ανοργανωσιά των επομένων…. Τώρα έχουν γίνει απλά όλα τρισχειρότερα, γιατί εκτός από τις παθογένειες του παρελθόντος , αυτά που συμβαίνουν σήμερα συνοδεύονται και από την αναισθησία των κυβερνώντων…
Ντέπη Στενού
Η ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΣΑ..... ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ....
Γράφτηκε από τον La Vita
Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από την κυνική ομολογία Χουλιαράκη στην Βουλή ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης ήταν μια συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης τάχα υπέρ των αδυνάτων …
Με αφορμή αυτή την δήλωση ας πούμε ένα άλλο παραμύθι που αφορά την Ελληνική πραγματικότητα …Μερικοί ίσως δείτε τον εαυτόν σας κάπου μέσα στο παραμύθι ΜΗΝ εκνευριστείτε, απλά αντιδράστε, δεν μας έχει μείνει χρόνος για εφησυχασμό.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Η ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΑ
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε 'Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;' ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
'Όχι εγώ', είπε η αγελάδα, 'τέλειωσε το ωράριο μου'.
'Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα έχω ημιαργία'.
'Όχι εγώ', είπε το γουρούνι, 'έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας'.
'Όχι εγώ', είπε η χήνα, 'ψάχνω για δουλειά'.
'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο. 'Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;' ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσα.
'Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα κάνω στάση εργασίας.'
'Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου', είπε το γουρούνι.
'Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου', είπε η αγελάδα.
'Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας', είπε η χήνα.
'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. 'Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;' ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.
'Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα', είπε η αγελάδα.
'Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης', είπε η πάπια.
'Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι.
'Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός', είπε η χήνα.
'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες. Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα. Όλα θέλανε - για την ακρίβεια απαιτούσανε -, μερίδιο απ' το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, 'Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου'.
'Αίσχος - Κερδοσκοπία!', φώναξε η αγελάδα.
'Καπιταλιστική βδέλλα!', ούρλιαξε η πάπια.
'Απαιτώ ίσα δικαιώματα!', διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.
Και γράψανε σε πλακάτ 'Αδικία', 'Η μικρή κόκκινη κλώσα να φορολογηθεί', 'Να κρατικοποιηθεί το ψωμί', 'Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο', 'Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού' και κάνανε πορεία γύρω - γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.
Τότε ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. 'Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου'.
'Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. 'Ολομόναχη μου, τα έκανα όλα.'
'Ακριβώς', είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. 'Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;'
Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσα καλά -με το ένα τέταρτο της φρατζόλας-, και τα υπόλοιπα ζώα -με τις ολόκληρες φρατζόλες- ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα και πήγαινε σε άλλη φάρμα. Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα γιατί η μικρή κόκκινη κλώσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.
(Παραλλαγή του αγγλικού παιδικού παραμυθιού : "The little red hen.")
ΝΤΕΠΗ ΣΤΕΝΟΥ
"ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ, ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΤΡΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΣΤΗ ΜΑΧΗ " - AΙΣΧΥΛΟΣ
Γράφτηκε από τον La Vita
" Εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το έμψυχον ".
ΠΕΡΙΚΛΗΣ «επιτάφιος, Θουκυδίδης».
(Η Ευτυχία προϋποθέτει την Ελευθερία και αυτή την Ευψυχία...).
Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι Λαοί γιορτάζουν το τέλος του Πολέμου και εμείς την κήρυξή του και την Επέτειο του ΟΧΙ !!!
Το ΟΧΙ δεν είναι μια απλή λέξη... πρέπει να ξέρεις να την λες...
Γιατί το ΟΧΙ ...θέλει ΨΥΧΗ.... Ελληνική Ψυχή...!
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε… Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
«όχι» θα ξαναέλεγε... λέει ο Καβάφης
Η Ελλάδα μας τίμησε για μια ακόμη φορά την Επέτειο του ΟΧΙ...!!!
Ο Χ Ι. Τρία γράμματα από το γλωσσικό και ψυχικό μας αλφάβητο. Πανάρχαιη και πανελλήνια άρνηση στην υποδούλωση.
Ατρόμητο αντήχησε την νύχτα εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940.Και ο ήχος του είχε κάτι από εθνικό σάλπισμα. Αντιλαλούσε την εσωτερική, βαθιά και μυστική κραταιότητα της φυλής. Τα τρία γράμματα παιάνιζαν κιόλας την νικητήρια αναμονή. Από εκείνη τη στιγμή το Έθνος διεκδικούσε βήμα προς βήμα την τιμή της νίκης.
Γιατί οι ρίζες του ΟΧΙ έφταναν βαθιά στην αυγή της ιστορίας του έθνους μας και αντλούσαν τους χυμούς τους από τα ιδανικά της πίστεως και της πατρίδας.
Το ΟΧΙ δεν ήταν λόγος στιγμής, ήταν λόγος παλιός, λόγος ώριμος.
Ήταν η επανάληψη του αρχαίου «Μολών λαβέ». Η συμπύκνωση της φράσης των Ελλήνων του Βυζαντίου «την πόλιν τοις βαρβάροις ουδέποτε εώμεν».
Η ανανέωση του θούριου των παλικαριών του ΄21 : «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Τούτος ο λόγος είναι ριζωμένος στις ψυχές των Πανελλήνων.
Κυοφορείται από γενιά σε γενιά. Και στην κρίσιμη ώρα εκφράζεται με μια δωρική σοβαρότητα και απλότητα, με μια λιτή μεγαλοσύνη.
Που δεν δημιουργεί μόνο ήρωες αλλά και ηρωίδες, όπως αυτές της Πίνδου ...!
Αυτά τα ξάφνιασμα της φύσης που συνεχίζοντας την παράδοση των γυναικών του Ζαλόγγου και του Δυρού, άφησαν άφωνη την ανθρωπότητα με τον ηρωισμό τους ...!
Συνέλληνες , Ας κρατήσουμε αυτα τα τρια γράμματα της Ελληνικής Γλώσσας βαθιά μέσα στην ψυχή μας, να σφραγίζουν για παντα την Εθνική μας συνείδηση....!!!
Ο Ρίτσος λέει :
"Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".
Η αληθινή ιστορία είναι φτιαγμένη από τη σιωπή των νεκρών.
Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή.
Στην μνήμη όλων όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι και για να βρουμε πάλι την επαφή με αυτό μας ενώνει κατανοώντας από πού ερχόμαστε, καταγράφουμε εδώ κάθε αναφορά στον ηρωισμό τους από ηγέτες που υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής είτε ήταν σύμμαχοι είτε ήταν εχθροί…
Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής , για αυτούς που με αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση και πρωτόγνωρο ηρωισμό, έδωσαν αυτήν την ημέρα ένα μάθημα στην ανθρωπότητα και ένα ιδιαίτερο νόημα στην έννοια της Ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.
Μια ημέρα που έχει ιστορική αξία , αφού υπενθυμίζει στις νεώτερες γενιές, τις ηρωικές πράξεις και θυσίες του λαού μας, αποτελώντας βασικό στοιχείο αυτογνωσίας των Ελλήνων, για το παρελθόν και την Ιστορία τους. Ιδιαίτερα σε μια εποχή, που η Παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να επιβάλλει, την αλλοίωση και τον αφανισμό της ιστορίας κάθε λαού και στο τέλος την Εθνική Υπόστασή του.
Έχει όμως και διδακτική και εκπαιδευτική αξία. Γιατί σε μια εποχή, όπως τη σημερινή που χαρακτηρίζεται από την απαξίωση όλων των αξιών, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου υπενθυμίζει, το μεγαλείο της Θυσίας για το κοινό συμφέρον, την Πίστη σε ένα ανώτερο σκοπό, την Φιλοπατρία, την Αυταπάρνηση και τον Ηρωισμό.
Και παράλληλα έχει πολιτική αξία. Γιατί δεν αρκεί ένας μεγάλος λαός για τις μεγάλες πράξεις, τα μεγάλα έργα και τα ιστορικά γεγονότα. Απαιτείται και ένας μεγάλος ηγέτης. Χρειάζεται πολιτική βούληση και προετοιμασία, τόσο υλικά όσο ηθικά και πνευματικά για να εμπνεύσει το λαό.
Χρόνια Πολλά στην Ελλάδα και όλους τους Ελληνες , με την ευχή να είμαστε πάντα άξιοι απόγονοι των ηρωικών προγόνων μας και να υπερασπιζόμαστε σθεναρά όσα αυτοί μας άφησαν ως ιερή παρακαταθήκη με τον ηρωισμό και τις θυσίες τους.
ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
1. "Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφισαν το θάνατο.."
Adolph Ηitler
(Από ομιλία του στο Reichstag στις 4 Μαΐου 1941)
2. «Η λέξη ηρωϊσμός φοβάμαι οτι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας
για τη νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, για την ανθρώπινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β’ ΠΠ θα ήταν ακαθόριστη."
Winston Churchill
(Παραφρασμένο από μια από τις ομιλίες του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 24 Απριλίου 1941)
3.Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες.
Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Winston Churchill
(Από μια ομιλία στο BBC στις πρώτες ημέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου)
4."Λυπάμαι επειδή γερνώ και δεν θα ζήσω πολύ για να ευχαριστήσω τους Έλληνες, των οποίων η αντίσταση ήταν αποφασιστική για το Β’ ΠΠ."
Joseph Stalin
(Από μια ομιλία στο ραδιοσταθμό της Μόσχας στις 31 Ιανουαρίου 1943 μετά από τη νίκη του Stalingrad και τη συνθηκολόγηση της 6ης γερμανικής στρατιάς υπό τον στρατηγό Von Paulus)
5."Εάν οι ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν το γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες, την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε."
Georgy Constantinovich Zhoukov
(Στρατηγός του σοβιετικού στρατού: Απόσπασμα τα απομνημονεύματά του για το Β’ ΠΠ)
6."Ανεξάρτητα από αυτό που οι μελλοντικοί ιστορικοί θα πουν, αυτό που μπορούμε να πούμε τώρα, είναι ότι η Ελλάδα έδωσε στο Μussolini ένα αξέχαστο μάθημα, ότι ήταν το κίνητρο για την επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία, ότι κράτησε τους Γερμανούς στην ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι ανέτρεψε τη χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης και έφερε έτσι μια γενική αντιστροφή ολόκληρης της πορείας του πολέμου και νικήσαμε."
Sir Robert Antony Eden
Υπουργός Πολέμου και Εξωτερικού της Μεγάλης Βρετανίας 1940-1945,
Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας 1955-1957 –
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο 24/09/1942)
7. "Δεν θα ήταν υπερβολή να πω οτι η Ελλάδα ανέτρεψε τα σχέδια της Γερμανίας στην ολότητά τους
και την ανάγκασε να αναβάλει την επίθεση στη Ρωσία για
έξι εβδομάδες. Αναρωτιόμαστε ποιά θα ήταν θέση της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς την Ελλάδα."
Sir Harold Leofric George Alexander
(Βρετανός στρατηγός κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ –
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 1941)
8. "Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωϊκή αντίσταση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας."
Charles de Gaul
(Από μια ομιλία του στο γαλλικό Κοινοβούλιο μετά από το τέλος του Β’ ΠΠ).
9. "Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης, ματωμένης αλλά ζωντανής Ευρώπης. Δεν ήταν ποτέ μια ήττα τόσο αξιότιμη για εκείνους που την υπέστησαν."
Maurice Schumann
Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας 1969-1973, μέλος της γαλλικής ακαδημίας 1974
(Από ένα μήνυμα που απηύθυνε από το BBC του Λονδίνου στους υποδουλωμένους λαούς της Ευρώπης στις 28 Απριλίου 1941, η ημέρα που ο Ηitler κατέλαβε την Αθήνα μετά από έξι μηνών πόλεμο ενάντια στο Μussolini και έξι εβδομάδες ενάντια στο Ηitler).
10. "Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί ενάντια σε μεγάλους. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, επειδή μας δώσατε το χρόνο να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε."
Μόσχα, ραδιοσταθμός όταν επιτέθηκε ο Ηitler στην ΕΣΣΔ
11. "Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο στα στρατιωτικά και ότι πάντα μας περιμένουν εκπλήξεις.»
Benito Mussolini
(Από ομιλία της 10/5/1941)
12. "Στην 28η Οκτωβρίου 1940 στην Ελλάδα δόθηκε μια προθεσμία τριών ωρών για να αποφασίσει σχετικά με τον πόλεμο ή την ειρήνη, αλλά ακόμα κι αν δίνονταν τρεις ημέρες ή τρεις εβδομάδες ή τρία έτη, η απάντηση θα ήταν η ίδια. Οι Έλληνες δίδαξαν την αξιοπρέπεια στο πέρασμα των αιώνων. Όταν όλος ο κόσμος έχασε την ελπίδα του, οι Έλληνες τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αήττητο του γερμανικού τέρατος, υψώνοντας απέναντι του το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας."
Franklin D Roosevelt
Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945
13. Η ηρωική προσπάθεια των Ελλήνων... Ενάντια στην επίθεση της Γερμανίας, αφού νίκησαν τόσο βροντερά τους Ιταλούς στην προσπάθειά τους να εισβάλουν
στο ελληνικό χώμα, γέμισε τις καρδιές των αμερικανών με ενθουσιασμό και κίνησε την συμπάθεια τους.
Franklin D Roosevelt
Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945
Στις 10 Απριλίου 1941, μετά από την ελληνική συνθηκολόγηση με τη Γερμανία, τα βόρεια οχυρά της Ελλάδας παραδίνονται.
Οι Γερμανοί εκφράζοντας το θαυμασμό τους στους Έλληνες στρατιώτες, δήλωσαν ότι είναι τιμημένοι και υπερήφανοι έχοντας ως αντίπαλό τους έναν τέτοιο στρατό και ζήτησαν να επιθεωρήσει ο Έλληνας διοικητής το γερμανικό στρατό σε μια ένδειξη τιμής και αναγνώρισης!
Η γερμανική σημαία αναρτήθηκε μόνο μετά την πλήρη απόσυρση του ελληνικού στρατού!
Ένας γερμανός αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας δήλωσε στο διοικητή της ομάδας μεραρχιών ανατολικής Μακεδονίας, υποστράτηγο Δέδε, ότι ο Ελληνικός Στρατός ήταν ο πρώτος στρατός στον οποίο τα μαχητικά αεροπλάνα Stuka δεν προκάλεσαν τον πανικό.
"Οι στρατιώτες σας" είπε, "αντί της μανιώδους φυγής, όπως έκαναν στη Γαλλία και στην Πολωνία, μας πυροβολούσαν από τις θέσεις τους»
Η ελληνική αντίστασις άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Γιαν Σματς, 1870-1950, Νοτιοαφρικανός στρατηγός & Πρωθυπουργός
Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές.
Ιωσήφ Στάλιν, 1879-1953, Σοβιετικός ηγέτης
Σύμφωνα με άρθρο Ιταλού στρατιωτικού σε στρατιωτική επιθεώρηση το 1980, σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί στρατιώτες που πήραν μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο έφεραν ειδικό διακριτικό τιμής, γιατί πολέμησαν εναντίον στρατού υψηλής ποιότητας και μαχητικής αξίας, με παγκόσμια αναγνώριση...!!!
Δικαίως ή Ελλάς εκλήθη χώρα των θαυμάτων "Ισως το μέγιστο εκ των θαυμάτων αυτών, να είναι ό τρόπος, με τον όποιον παραμένει πιστή εις τας παραδόσεις και ανανεώνει, από αιώνα εις αιώνα το ένδοξον παρελθόν της.
ΟΥΕΛΣ
«Ελέχθη εις Αθήνας προ 2.000 ετών, οτι το μυστικό της Ευτυχίας είναι ή Ελευθερία , και το μυστικό της Ελευθερίας ή 'Ανδρεία.
Οι "Έλληνες 'με τα ΟΧΙ τους, δίδουν ζωή νέα εις την μεγάλη τους αυτή κλασσική παράδοση.
ΑΝΤΟΝΥ ΗΝΤΕΝ
Ντέπη Στενού
Το Χάσμα των Γενεών… ή το γεμίζουμε …ή το γεφυρώνουμε….
Γράφτηκε από τον La Vita
Γενιές και Γενιές μεγαλώσαμε με ένα Χάσμα αγεφύρωτο να χάσκει χρόνια σαν άβυσσος
ανάμεσά μας….
Άλλοτε βάθαινε… άλλοτε πλάταινε … και άλλοτε γέμιζε από οργή και θυμό ξεχειλίζοντας …
λίγο πριν τα παρασύρει όλα μαζί του….
Με τον όρο "χάσμα γενεών" ορίζουμε, τη μεγάλη απόσταση που χαρακτηρίζει δύο γενιές σε
κάθε εποχή, ως προς τις πεποιθήσεις, ιδέες, αντιλήψεις, τρόπους, σκέψεις και τη στάση
ζωής γενικότερα.
Ένα διαχρονικό πρόβλημα αφού από το βάθος του χρόνου έως σήμερα θα τις δούμε να
επιδίδονται σε μια "πολεμική", η μία εναντίον της άλλης.
Προσπαθώντας να θυμηθείς τα δικά σου νεανικά χρόνια ανακαλύπτεις πως λίγα πράγματα
θυμάσαι… και κυρίως αυτά που σε σημάδεψαν… ευχάριστα ή δυσάρεστα…
Πως λοιπόν να γράψεις για τους νέους ; Ακόμη δυσκολότερα… πως να τους πλησιάσεις;
Εσύ τους ζητάς να περιμένουν να «έρθει η ώρα» για όλα αυτά που ανυπομονούν να κάνουν
και αυτά σε αυτή την «ώρα» βλέπουν ήδη τον εαυτό τους με γκρίζους κροτάφους να
προσπαθούν να συμπιέζουν άτσαλα τον χρόνο… όπως οι γονείς τους… που αναπολούν με
νοσταλγία αυτή την τρελή κοψιά της νιότης που πέταξε ανεπιστρεπτί…
Είναι λογικό όταν ο γονιός, έχοντας διανύσει τη δική του τεθλασμένη, να έχει κάθε λόγο να
οραματίζεται για το παιδί του ευθεία πορεία.
Πορεία με στόχο, όπως είπε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Αντριου Ο' Χέιγκαν, δηλαδή την
απόκτηση τέτοιων εφοδίων που θα τους φέρουν χρήμα και πλούτο. Ισως γιατί, μέσα από
τις δικαιολογημένες αγωνίες τους, ξεχνούν ότι αυτή η μύηση καταλήγει σε ανθρώπους
λιγότερο ανθρώπινους.
Και είναι αληθινό αυτό που λέει ο Χέιγκαν. Αν και οι εξαιρέσεις είναι πολλές, δύσκολα
αναλαμβάνουμε το κόστος να μυήσουμε τους νέους στο πεδίο της ουσιαστικής γνώσης.
Στη λογοτεχνία, την αισθητική, την ηθική ή την πολιτική (εδώ, αντίθετα, τους μαθαίνουμε
να την απαξιώνουν, καθώς δύσκολα διαχωρίζουμε τον πολιτικό από την πολιτική) τον
πολιτικό που ξεχνά ότι οφείλει να ξεπεράσει τα όριά τους και να δώσει ελπίδες στους νέους
που βλέπουν τούτες τις μέρες τα όνειρά τους να σκάνε στην ατμόσφαιρα σαν βεγγαλικά τη
μέρα της γιορτής.
Δεν τους διδάσκουμε την αυθεντικότητα της πράξης γενικότερα.
Ασφυκτικά εγκλωβισμένοι στο ναρκισσιστικό εγώ μας, θυμίζουμε ξώφαλτσα τον Μεγάλο
Γκάτσμπι του Φιτζέραλντ και εμφυσούμε στον νέο την ιδέα για τη δόξα, το χρήμα και τον
έρωτα.
Έχουμε συνηθίσει, παρά τη δυσκολία του καιρού, να βλέπουμε παντού νεολαίους
αραχτούς. Τα ομοιώματά μας, δηλαδή. Και όμως, υπάρχουν νέοι που δεν περνούν τις μέρες
τους στους καφενέδες και δεν περιμένουν από κανένα να τους αλείψει βούτυρο στο ψωμί
τους. Παλεύουν για τα πιστεύω τους, μας γυρίζουν την πλάτη, κάποιες φορές μας
συγχωρούν για τα λάθη μας -δείγμα μεγαλοψυχίας και άγνοιας- αλλά όλο και πιο συχνά
συζητούν για την επερχόμενη επανάσταση της μεσαίας τάξης, στην οποία οι περισσότεροι
ανήκουν.
Και είναι εδώ ακριβώς που απαιτείται η εγρήγορση του γονιού, του πολιτικού και του
πνευματικού ανθρώπου. Η επανάσταση είναι ωραία στα λόγια, αλλά στην πράξη έχει
θύματα. Και τα θύματα είναι συνήθως οι νέοι, όχι οι μεγάλοι.
Όταν το φαινόμενο εκδηλώνεται βλέπουμε από τη μια πλευρά, τους νέους (κάθε εποχής ή
κοινωνικής προέλευσης) να κατηγορούν τους μεγαλύτερους, μεταξύ άλλων, για υποκρισία,
τυπικότητα, "πλαστική" ευγένεια, υπερβολική ενασχόληση με το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Από την άλλη πλευρά, οι μεγαλύτεροι καταλογίζουν στους πιο μικρούς, αδιαφορία,
ανευθυνότητα, έλλειψη σεβασμού. Κάθε νέος μοιάζει στα μάτια τους ανεύθυνος,
επιπόλαιος, άκριτα υποταγμένος στη μόδα και κακός χρήστης της γλώσσας. Η απειρία και η
επαναστατική τους διάθεση, συχνά εκλαμβάνονται ως ασυδοσία, "έκλυση" ηθών ή άκρατος
μηδενισμός.
Σήμερα με την Οικονομική κρίση να μαστίζει την νεολαία και να ρίχνει το βάρος αυτής της
ευθύνης στις προηγούμενες γενιές, αυτό το χάσμα μοιάζει να βαθαίνει αντί να μειώνεται…
Όμως δεν πρέπει να αφήνουμε στον όρο "χάσμα γενεών", να διατηρεί την ψευδαίσθηση
πως η μια γενιά είναι διαφορετική από την άλλη… και οφείλουμε να είμαστε αρκετά
προσεκτικοί ώστε να μη πέφτουμε στην παγίδα να το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία …
Ο διάλογος, η ειλικρίνεια και η αμοιβαία εμπιστοσύνη , τα έργα και όχι τα λόγια … μπορούν
να κάνουν τις γενιές να επικοινωνούν, τους εφήβους να κοινωνικοποιούνται ομαλότερα, τα
χάσματα να γεφυρώνονται και την σκληρή κριτική των εφήβων να μειώνεται σταδιακά
όταν οι ενήλικες συνειδητοποιούν την διαφορετικότητά τους και τους προσεγγίζουν με
αλήθεια και κατανόηση.
Το επιθυμητό αποτέλεσμα αποτελεί την προσέγγιση και όχι την απόλυτη ταύτιση των
γενεών μεταξύ τους….
Καθεμιά οφείλει να διατηρεί τη δική της ιδιοσυγκρασία. Η απόλυτη έλλειψη κριτικής και
αμφισβήτησης, στην οποία θα είχαμε οδηγηθεί, αν επιδιώκαμε κάτι τέτοιο ούτε λογική θα
ήταν, ούτε φυσιολογική.
Θα ήταν περισσότερο καταστροφική, παρά δημιουργική και θα μας στερούσε έναν από
τους βασικότερους παράγοντες κοινωνικών εξελίξεων.
Γιατί Αυτόματα θα μετέβαλλε την καθημερινότητα μας ένα απέραντο νεκροταφείο!
Τίποτα πια δεν θα κινούνταν. Και μόνο ότι κινείται ζει!
Ντέπη Στενού
Η πορεία του σύγχρονου Άρτιου ανθρώπου πρέπει να είναι πάντα Αγωνιστική με ένα Αγωνιστικό φρόνημα το οποίο συνίσταται στο τρίπτυχο : ΑΡΝΟΥΜΑΙ-ΑΝΘΙΣΤΑΜΑΙ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ!!!
Σε μία περίοδο που η εθνική και κοινωνική ενότητα αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο, κάποιοι επιχειρούν εν μέσω των δυσμενών συνθηκών που βιώνουμε να δημιουργήσουν κλίμα φόβου και αποσταθεροποίησης, ελπίζοντας στην ανοχή της λαβωμένης κοινωνίας από την κρίση, την ανταγωνιστικότητα , τον εξοστρακισμό του εμείς που επισκιάζεται από τα εγώ του καθενός
Στην καταδίκη αυτών των φαινομένων όμως , δεν υπάρχει χώρος για αστερίσκους.
Πρέπει να υπάρχει ομοθυμία και ομοψυχία, από όλες τις δυνάμεις που πιστεύουν στις αρχές της δημοκρατίας.
Οι αντίξοες συνθήκες στην παγκόσμια οικονομία , πράγματι προοιωνίζει ένα σκοτεινό και απαισιόδοξο μέλλον, για την κοινωνία των πολιτών. Όσο η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύει , καθημερινά θα υπάρχουν συμπολίτες μας , γείτονες , φίλοι, γνωστοί, που ξαφνικά θα βιώνουν ακραίες και πρωτόγνωρες καταστάσεις. Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας , ήδη χάνουν καθημερινά , όλη την ζωή που με κόπο έκτισαν , τα όνειρα και τις προσδοκίες τους για ένα καλύτερο μέλλον. Από την μια στιγμή στην άλλη , βιώνουν την ποιοτική υποβάθμιση της ζωής τους, την βία, την πίεση και το άγχος της αβεβαιότητας.
Καλούμαστε να επιβιώσουμε σε μία εποχή , στην οποία μας επιβάλλουν συνεχώς νέες ανάγκες. Επιδιδόμαστε στο κυνήγι της καθημερινότητας μηδενίζοντας ή στη καλύτερη περίπτωση ελαχιστοποιώντας τον ελεύθερο χρόνο μας.
Κλεισμένοι στο σπίτι μας ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας ή το πολύ για την οικογένειά μας, διασκεδάζουμε με την τηλεόραση και αποδεχόμαστε τα νέα πρότυπα που αυτή μας επιβάλλει.
Δεν ανταλλάσουμε απόψεις με τους άλλους συνανθρώπους μας, δεν προβληματιζόμαστε, δεν αντιδρούμε και κυρίως δεν αποτελούμε κίνδυνο γι αυτούς που θέλουν να ορίζουν τη ζωή μας…
Αυτό το φαινόμενο σήμερα παρά ποτέ , οφείλουμε να το εξαλείψουμε. Ιδιαίτερα σε τοπικό επίπεδο , πιστεύω πως μπορούμε να το ανατρέψουμε άμεσα και οι Δημοτικοί άρχοντες μπορούν να παίξουν κυρίαρχο ρόλο σε αυτό, με τη βοήθεια και τη στήριξη όλων μας. Στόχος να γίνει το πρώτο βήμα για την αυτενέργεια του πολίτη και την συμμετοχή του σε κοινωνικές δραστηριότητες .
Για να μπορεί όμως να αυτενεργήσει ο πολίτης και να δει τη προσπάθειά του να ευδοκιμεί χρειάζονται δύο στοιχεία : Πρώτα η ύπαρξη παιδείας εθελοντή και αγωγής συμμετοχής στα κοινά μέσα σε μια κοινωνία πολιτών και δεύτερον η ηθική αναγνώριση της προσφοράς του.
Η εθελοντική δράση αποτελεί μαθησιακή και μορφωτική λειτουργία. Ενδυναμώνει και δίνει περιεχόμενο στη ζωή των ενηλίκων. Αυξάνει τη δυνατότητα συμμετοχής των νέων στη ζωή και την εργασία, ενώ μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο και στη μάχη κατά της ανεργίας, όπως και να συμβάλλει σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη και κυρίως την καταπολέμηση των φαινομένων βίας που ξεκινά από μια στείρα άρνηση για τα πάντα και θυμό για κάθε αδικία που βιώνουμε .
Σήμερα λοιπόν , με τις αντίξοες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί, είναι ανάγκη να μοιραστούμε όλοι μας , αυτό το βάρος της δημιουργίας των μηχανισμών της συνύπαρξης, της αλληλεγγύης και της αγωνιστικότητας.
Για να έχουμε και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες ,για να ενισχύσουμε την απόκτηση κοινωνικών επικοινωνιακών ,επαγγελματικών δεξιοτήτων και την ανάπτυξη νέων ικανοτήτων στους συμπολίτες μας ώστε να ζουν και δημιουργούν σε πνεύμα συνεργασίας αντι να εξαντλούνται σε διχαστικά συνθήματα και πρακτικές, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην βία και την τρομοκρατία .
Ο εθελοντισμός μακριά από κάθε κομματική ή ιδεολογική έκφραση , διακρίνεται από ποιοτικά χαρακτηριστικά που καταξιώνουν τον άνθρωπο και την πολιτεία , όπως η αλληλεγγύη ,η λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών ,η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων , η κοινωνική συνοχή.
Έτσι παρ’ όλο που ο εθελοντισμός δεν έχει πολιτικές αναφορές εν τούτοις αποκτά ιδεολογικό στίγμα.
Ταυτόχρονα διασφαλίζει στο πολίτη τη δυνατότητα να μην εξαντλεί τη συμμετοχή του με τη προσέλευσή του στις κάλπες μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά καθημερινά, όπου υπάρχουν προβλήματα και ανάγκες, όπου η επιστημονική, η επαγγελματική, ή βιοτική του ένταξη επιβάλλει και ακόμα να εκφράζει την αγωνία του και την αλληλεγγύη του για μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας (Φυσικές καταστροφές, εξάντληση φυσικών πόρων, απειλή καταστροφής του περιβάλλοντος,
τρομοκρατία, πολεμικές συγκρούσεις, ανθρώπινες τραγωδίες, φτώχεια, χρήση ναρκωτικών , δημόσια υγεία.)
Κάθε πρόταση για εθελοντική προσφορά είναι πρόταση ζωής. Μια πρόταση που οι καθημερινές συνθήκες ανάπτυξης της κοινωνίας την καθιστούν πιο απαραίτητη παρά ποτέ, αφού οι αντίξοες επιπτώσεις των παγκόσμιων προβλημάτων, ενεργοποιούν τα κατώτερα ένστικτα μας , υποβαθμίζουν τον πολιτισμό μας και εν τέλει δεν αφήνουν την συνείδηση κανενός μας ήσυχη.
Πρέπει να γίνει πλέον συνείδηση στον καθένα μας ότι για να ζήσει και να ευημερήσει ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο. Η αμοιβαία σχέση, η σχέση κοινωνικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην ομάδα και την μονάδα, είναι το μέσον για την ευδαιμονική συνύπαρξη και την πρόοδο της κοινωνίας.
Και επειδή το συνολικό προκύπτει από το μερικό, το σύνθημα που πρέπει να απευθύνεται σε κάθε κοινωνία δεν είναι άλλο από «το να μην μένουμε απαθείς θεατές των γεγονότων, αλλά να τα διαμορφώνουμε , πάνω από όλα με την εθελοντική προσφορά και παρέμβασή μας».
Για να αναπτύξει καποιος στην προσωπική του ζωή το τρίπτυχο : ΑΡΝΟΥΜΑΙ-ΑΝΘΙΣΤΑΜΑΙ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ αρκεί μόνο να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.
Η Ελλάδα θα υπερβεί την κρίση, αργά ή γρήγορα.
Η υπέρβαση αυτή δεν είναι χωρίς κόστος, η κοινωνία έχει ματώσει, έχει υποστεί άδικες περικοπές, έχει υποβληθεί σε θυσίες.
Διατηρεί όμως την ωριμότητα και τη συνοχή της.
Αποστρέφεται τη βία, από όπου και αν προέρχεται.
Γιατί η βία και η τρομοκρατία δεν έχουν χρώμα, στοχεύουν στον ίδιο πάντα στόχο. Στην αποσταθεροποίηση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και στην υπονόμευση της εθνικής προσπάθειας. Ολοι μαζί με συλλογική προσπάθεια μπορούμε να αντισταθούμε και να κάνουμε την ανατροπή .
Ντέπη Στενού
Η δύναμη της Επίκρισης, της Κατάκρισης και της Ταμπέλας…
Γράφτηκε από τον La Vita
Εκ προοιμίου θέλω να καταθέσω πως με ιδιαίτερη χαρά και τιμή εγκαινιάζω αυτήν την στήλη στην όμορφη σελίδα του «Lavita radio» και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Γιάννη Ταμπάκη για αυτήν την δημιουργική συνεργασία, που δεν σταματά εδώ αλλά παντρεύεται κάθε Τετάρτη 3-5 μ.μ. με την εκπομπή «Επί παντός επιστητού» , όπου μεταξύ επιλεγμένης Ελληνικής και ξένης Μουσικής, σε μια εκπομπή «παντός καιρού» μιλάμε για όλους και για όλα .
Ο Σεπτέμβρης που πριν λίγες μέρες μας άφησε, ξεκίνησε γλυκά με την σχολική χρονιά και τελειωσε πικρά με μια οικολογική καταστροφή στον κόλπο του Σαρωνικού .
Και τα δύο γεγονότα όμως , έχουν ένα κοινό σημείο. Καταστάσεις που δημιουργούν την διάθεση στους ανθρώπους να κρίνουν και να κατακρίνουν δίκαια ή άδικα , βάζοντας ταμπέλες και ετικέτες ως μη όφειλαν .
Εάν κρίνεις τους ανθρώπους, δεν θα μείνει χρόνος να τους αγαπήσεις, έλεγε η Μητέρα Τερέζα δείχνοντας μας απλά, πως όταν κρίνεις και προσδιορίζεις τους άλλους, στην ουσία δεν προσδιορίζεις αυτούς , αλλά τον εαυτό σου.
Είναι που οι ταμπέλες φτιάχτηκαν για τους δρόμους και οι ετικέτες για τα αντικείμενα, γι αυτό όταν τις χρησιμοποιούμε για τους ανθρώπους θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί .
Ειδικά στον χώρο του σχολείου χρειάζεται μια ιδιαίτερη ευαισθησία όταν οι άνθρωποι κατακρίνουν την διαφορετικότητα ελαφρά την καρδία, με χαρακτηρισμούς που αναφέρονται στην ιδιαιτερότητά των ατόμων και όχι στην προσωπικότητά τους , όπως :
«Η Πετρούλα είναι χοντρή…», «ο Λάκης είναι αυτιστικός…», «ο Μικές είναι κουτσός….», «ο γιος της διπλανής είναι δυσλεκτικός …» «Η Ρίκα είναι χαζή ή Ζανέτ τρελή », χαρακτηρισμοί που λέγονται ακόμη και από γονείς ή εκπαιδευτικούς και μάλιστα μπροστά στα παιδιά . Χαρακτηρισμούς που επαναλαμβάνουν και αυτά μπροστά στους συμμαθητές τους, αφού τους ακούνε καθημερινά να επαναλαμβάνονται γύρω τους και αδυνατούν να σκεφτούν ότι τα ίχνη από μια κλωτσιά με το πόδι σε λίγο εξαφανίζονται , αλλά τα ίχνη από την γλώσσα, μπορούν να μείνουν για πάντα..
Μόνο που όταν βάζουμε στα άτομα ταμπέλες με αρνητικούς χαρακτηρισμούς, τις περισσότερες φορές και τα ίδια νιώθουν ότι δεν περιμένουμε από αυτά να αλλάξουν ή να βελτιωθούν. Νιώθουν ότι θα πρέπει να ζήσουν τη ζωή τους με αυτούς τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς, και μάλιστα επιβεβαιώνοντάς τους.
Ονομάζοντας κάποια άτομα ανάλογα με κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς τους ή της εξωτερικής τους εμφάνισης, είναι σαν να δείχνουμε πως δεν βλέπουμε το άτομο αλλά την διαφορετικότητα και αναγκάζουμε και τους ίδιους να στρέφουν την προσοχή τους στο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, αφήνοντας ανεκμετάλλευτους άλλους τομείς της προσωπικότητάς τους στους οποίους μπορεί να διαπρέψουν .
Με αυτόν τον τρόπο τους στερούμε ένα λαμπρό μέλλον που πολύ πιθανόν θα είχαν, αν η αντιμετώπιση των υπολοίπων προς αυτά τα άτομα ήταν διαφορετική και αυτό γιατί η ταμπέλα που «κολλάμε» στους ανθρώπους συνοδεύεται πολλές φορές από οίκτο και περιθωριοποίηση.
Ειδικά στην εκπαίδευση μπορεί να συνοδεύεται από μειωμένες προσδοκίες και ελαχιστοποίηση της πρόσβασης αυτών των ατόμων στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα εξαιτίας της «ταμπέλας» τα παιδιά να βιώνουν τον αποκλεισμό από το σύνολο της κοινωνίας: «κανονικά» παιδιά έναντι «προβληματικών» παιδιών που χρειάζονται στην βοήθειά μας σε οποιαδήποτε κίνησή τους, μια βοήθεια που οι περισσότεροι την θεωρούν ελεημοσύνη, σε κάτι που δεν μπορεί να βελτιωθεί.
Αυτό γίνεται από το μεγαλύτερο μέρος της «υγιούς» κοινωνίας, το σχολείο ή την γειτονιά, τους εκπαιδευτικούς, τους γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους που συναναστρέφεται το άτομο στον περίγυρό του.
Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία να αντιληφθούμε πως τα άτομα δεν «είναι» κοντά, χοντρά, υπερκινητικά, δυσλεκτικά, διπολικά αλλά «έχουν» μικρότερο ύψος από κάποιους άλλους, περισσότερα κιλά από κάποιους άλλους, περισσότερη καταπιεσμένη ενέργεια από κάποιους άλλους, δυσκολία στην ανάγνωση και την γραφή από κάποιους άλλους, κάποια ψυχικά προβλήματα σε σχέση με τους υπόλοιπους.
Καλό θα ήταν την επόμενη φορά που θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον να τον αποκαλέσουμε απλά με το όνομά του. Είναι άδικο να τον προσδιορίζουμε με κάτι στο οποίο υστερεί και εξαιρετικά αντιπαραγωγικό για το σύνολο της κοινωνίας μας να παραβλέπουμε τα θετικά κομμάτια του και τους τομείς στους οποίους μπορουν να διαπρέψουν αυτοί οι «φακελωμένοι» συνάνθρωποί μας.
Γιατί όλα τα λουλούδια πρέπει να ανθίζουν… Αν τραγουδούσαν μόνο τα πουλιά που κελαηδούν όμορφα, τα δάση θα ήταν πολύ σιωπηλά …
Στην πολιτική πάλι η καλόπιστη κριτική θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενη απ όπου κι αν προέρχεται…
Απορρίπτοντας την καλόπιστη κριτική για κάτι που θα μπορούσε να διορθωθεί και να γίνει καλύτερο, απλά και μόνο επειδή μας εμποδίζουν οι ιδεολογικές ετικέτες που κολλάμε στα άτομα από τα οποία προέρχεται αυτή η κριτική , αγνοώντας τις γνώσεις ή την εμπειρία των ατόμων που την εκφράζουν… οδηγούμαστε πολλές φορές σε ανεπανόρθωτες ζημιές…
Ετσι χάνεται η ευκαιρία να αξιοποιηθεί μια πραγματικά καλή συμβουλή ή ένα στρατηγικό σχέδιο, στο όνομα μιας στείρας αντιπολιτευτικής τακτικής που κατηγοριοποιεί ανθρώπους και πρακτικές σε ταξικές αντιθέσεις, αφήνοντας να χαθεί πολύτιμος χρόνος ή και χρήμα για το καλό του τόπου …
Εν κατακλείδι… Για να φτάσει στην κατάσταση Κατανόησης ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να υιοθετήσει την κατάσταση μη κατάκρισης.
Άλλωστε ως γνωστόν κάθε φορά που δείχνουμε με το δάχτυλό μας κάποιον, τα τρία μας δάχτυλα δείχνουν τον εαυτό μας….
Ντέπη Στενού
Loading...