Πάντα το Πάσχα σε σχέση με τα Χριστούγεννα ήταν λιγότερο φωτεινό και χαρούμενο. Σχεδόν πάντα έβρεχε τη Μ. Εβδομάδα και η κατάνυξη των ημερών και το όλο κλίμα, ιδιαίτερα τη Μ. Παρασκευή με την κορύφωση του θείου δράματος, προκαλούσε στους πιστούς θλίψη, μελαγχολία, στεναχώρια. Τα Χριστούγεννα ήταν πιο γιορτινά, πιο φωτεινά, πιο χαρούμενα, πιο στολισμένα, όλα πιο…
Κι όμως … η σωτηρία του ανθρώπινου γένους που γιορτάζουμε με τόση χαρά στην γέννηση, ολοκληρώνεται μόνο με τα Θεία πάθη και την Ανάσταση.
Χωρίς πάθος, δεν υπάρχει ανάσταση. Χωρίς ταπείνωση, δεν υπάρχει παραμυθία. Αυτά εξηγούσε στους μαθητές Του ο Κύριος τρία ολόκληρα χρόνια.
«Με τα πάθη Σου θεράπευσε τα πάθη μου. Με τα τραύματά Σου γιάτρεψε τα τραύματά μου. Με το Άγιο αίμα Σου άγνισε το αίμα μου και η ευωδία του ζωοποιού Σου ...»
«Ἐκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον». Αυτὴ η όμορφη φράση, παρμένη μέσα απὸ τους Ψαλμοὺς του Δαβίδ, αποτυπώνει κατά τον καλύτερο τρόπο την εικόνα της εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Η είσοδος θριαμβευτική, όπως ταιριάζει σ᾿ έναν Βασιλιά. Ἡ είσοδος αυτὴ ίσως η μοναδικὴ επίγεια τιμὴ που απόλαυσε ὁ Κύριος, στην περιπέτεια της ζωης Του. Η έξοδός Του λίγες ημέρες μετά, από τα Ιεροσόλυμα, ήταν φέροντας τὸ Σταυρὸ στὸν ώμο καὶ κατευθυνόμενος στο Γολγοθά. Απο τον θρίαμβο στην ατίμωση, θα μπορούσε μελαγχολικὰ νὰ σημειώσει κάποιος!
Αξίζει να σταθούμε στα παιδιά, στα νήπια και όπως αυτά Να ξεπεράσουμε την κακία, να μιλήσουν στην ψυχή μας τα όσα φέρνει ὁ Χριστός, ἡ ανάγκη αγάπης, ελευθερίας και χαράς, που νιώθουν τα νήπια και κυρίως να μάθουμε ότι ἡ ζωή μας βρίσκει το αληθινό της νόημα όταν νιώθουμε την εμπιστοσύνη στο Θεό, όταν Τον δοξάζουμε για ό,τι μας δίνει, όταν νιώθουμε αυτὴ τη βαθιὰ χαρὰ της παρουσίας Του, γιατὶ αυτὴ είναι που δίνει στόχο και ζωὴ στην ύπαρξή μας!
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας τυχαία αυτές τις μέρες , την εξομολόγηση της Φανής μιας μητέρας που περνούσε και αυτή τον δικό της Γολγοθά σηκώνοντας μαζί με τον μικρό της γιο, τον Σταυρό του δικού τους μαρτυρίου : «Πριν δεν μπορούσα ίσως να αντιληφθώ το αληθινό νόημα αυτής της γιορτής. Και δεν εννοώ απαραίτητα τη θρησκευτική ερμηνεία που δίνουν τα βιβλία. Μιλάω για τη δική μου ερμηνεία, βγαλμένη μέσα από τη περιπέτεια της υγείας του δικού μου παιδιού μου και όχι μόνο. Μέσα από τις εικόνες και τα συναισθήματα που βίωσα και βιώνω» έγραφε η Φανή και συνέχιζε :.
«Λέξεις όπως Γολγοθάς, πορεία προς τη σταύρωση, λύτρωση, ανάσταση αποκτούν άλλο νόημα και αξία μέσα σε ένα παιδογκολογικό τμήμα. Παίρνουν πραγματικά σάρκα και οστά στα μικρά κορμάκια παιδιών, που τα τρυπούν όχι με ξιφολόγχες, αλλά με βελόνες. Μικροί “εσταυρωμένοι” πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, που υπομένουν με χαμόγελο και δύναμη και δίπλα μαμάδες, που σαν άλλες “Παναγίες” κλαίνε σιωπηλά και εύχονται να ήταν εκείνες στη θέση του παιδιού τους, που πονά. Και μετά σκοτάδι. Απόλυτη ησυχία. Και ατελείωτος πόνος για εκείνους που έφυγαν τόσο άδικα και άφησαν ένα “γιατί” να βαραίνει την καρδιά».
«Και η ανάσταση; Συμβαίνει όντως; Και αν ναι πότε έρχεται; Έρχεται με τη μορφή εκείνου που αγαπάμε στα όνειρά μας; Έρχεται με το τελευταίο μυελόγραμμα; Έρχεται με την τελευταία μαγνητική; Έρχεται με το πέρας της 5ετίας; Δεν ξέρω, νιώθω όμως ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά. Μάλλον η ερώτηση είναι , τι είναι πραγματικά για τον καθένα μας ανάσταση και όχι πότε έρχεται και αν υπάρχει, γιατί υπάρχει, αυτό είναι σίγουρο.», Καταλήγει
Και όχι με τη στενή θρησκευτική έννοια της μετά θάνατο ζωής, αλλά με την ουσιαστική, αυτήν της ανά(σ)τασης της ψυχής.
Θάνατος δεν υπάρχει. Πεθαίνει μόνο ό,τι δεν αγαπήθηκε και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε τους κουβαλάμε αιώνια μέσα μας. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Είναι δίπλα μας μέρα και νύχτα. Τους νιώθουμε. Μπορούμε ακόμη και να τους δούμε φτάνει να παρατηρήσουμε προσεκτικά γύρω μας. Είναι η φυσική απουσία που πονάει και αφήνει το σημάδι της στην ψυχή. Εκεί ακριβώς έρχεται το θαύμα της ανάστασης.
Έχω γνωρίσει ανθρώπους, που αυτόν τον πόνο τον έκαναν δύναμη και προσφορά στο συνάνθρωπο. Αν αυτό δεν είναι ανάσταση ψυχής τότε τι είναι; Έχω γνωρίσει ανθρώπους, παιδιά, που βίωσαν και βιώνουν πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και όμως αυτοί έδωσαν κουράγιο και θάρρος σε εμένα, όταν έχανα τις ελπίδες μου. Αν αυτό δεν είναι νίκη της μεγαλοψυχίας και συντριβή του εγωισμού και της μικροψυχίας τότε τι είναι; Mήπως αυτό δε δίδαξε και Εκείνος με το Θάνατο Του;

Μικρές αναστάσεις βιώνουμε όλοι καθημερινά. Μικρά θαύματα που μόνο τα μάτια της ψυχής μπορούν να δουν. Λένε πως ο δρόμος προς το “φως ” έχει πολλά αγκάθια και εμπόδια και πως σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες φορές θα σηκωθείς. Αυτό ακριβώς το νόημα έχει η ανάσταση. Το ανάστημα που θα υψώσεις απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Δεν είναι εύκολο. Ειδικά σε καταστάσεις που αφορούν παιδιά.

Πάσχα στην εβραϊκή γλώσσα σημαίνει “πέρασμα”. Πέρασμα σε μια άλλη ζωή. Πιο ουσιαστική, πιο αληθινή. Σημαίνει μαθαίνω να σηκώνομαι, ακόμα και όταν πέφτω από ύψος χιλιάδων μέτρων. Σημαίνει δεν το βάζω κάτω, ακόμα και όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν. Σημαίνει δε χάνω τις ελπίδες μου, ακόμα και όταν όλα μου φαίνονται μαύρα. Σημαίνει χαμογελώ, σε πείσμα όσων θέλουν να μου κλέψουν το χαμόγελο. Σημαίνει δεν τα παρατάω . Σημαίνει αγωνίζομαι κάθε μέρα, όπως μας δίδαξαν και μου διδάσκουν τα παιδιά μας και τόσα άλλα παιδιά και γονείς. Σημαίνει βοηθάω όπως μπορώ, ακόμα και γράφοντας, δίνοντας θάρρος και ελπίδα σε όσους το έχουν ανάγκη.
Θέλω να ευχηθώ Καλή Ανάσταση σε όλους με ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα. Εύχομαι του χρόνου, όπως και κάθε χρόνο, όλα τα παιδιά να περνούν αυτές τις άγιες μέρες στο σπίτι τους με τις οικογένειές τους. Εύχομαι Το Άγιο Φως να σκορπίσει παντού τη δύναμη του, να πλημμυρίσει και να ζεστάνει τις καρδιές όλων μας και να διώξει μακριά τα σκοτάδια της ψυχής.
Εύχομαι όλοι να γιορτάσουμε το Θείο Δράμα, την Άκρα Ταπείνωση, το Θείο Πάθος, τη Σταύρωση και την Ανάσταση με την κατάνυξη και την τιμή που της Αξίζει και η Ανάσταση του Κυρίου να γίνει φάρος ελπίδας για την ζωή μας και ελπίδα Ανάστασης για την Πατρίδα μας.
Και ας αφήσουμε τους κάθε λογής ισχυροὺς να συνωμοτούν. Μας αρκεί η ομορφιὰ της εικόνας των νηπίων και των παιδιών ! Άλλωστε, στο χαμόγελό τους, υπάρχει η ελπίδα! Άλλωστε, στη φωνή τους, ξεκινά ἡ χαρά! Άλλωστε, ἡ παρουσία τους, δεν είναι τίποτε άλλο από την εικόνα της αιώνιας δοξολογίας, χαράς και σωτηρίας του ανθρώπου, κοντά στον Βασιλιὰ που μπαίνει στη ζωή μας θριαμβευτικά, τον Κύριό μας!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους

Για τον www.lavitaradio.gr
Ντέπη Στενού