Γυρνώντας στα φοιτητικά χρόνια,θυμάμαι τις ραδιοπειρατικές απόπειρές μου,ως Α122 ,από ένα υπόγειο, στο εξοχικό των Αγίων Αποστόλων.Απόπειρες,που όσο κι αν επανέρχονται στο μυαλό με συγκίνηση,σε τίποτα δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ραδιοφωνικές.
Την ίδια εποχή,απολάμβανα τους ραδιοπειρατές της Θεσαλλονίκης,που με δομημένα προγράμματα,κρατούσαν ποιοτική και ουσιαστική συντροφιά στους,πολλούς,είναι η αλήθεια,ακροατές τους.
Κάπως έτσι ήταν διαμόρφωμένη η κατάσταση στον ραδιοπειρατικό χάρτη της χώρας μας,εκείνες τις δεκαετίες.
Δεδομένη και στις δύο περιπτώσεις ,η αγάπη για την μουσική και η αλήθεια είναι πως βγήκαν,τότε,πραγματικά,σπουδαίοι Ραδιοφωνικοί Παραγωγοί,που στελέχωσαν,αργότερα τους μεγάλους Ραδιοφωνικούς Σταθμούς της χώρας,στα χρόνια της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας.
Τα χρόνια πέρασαν και τη θέση του Ραδιοφωνικού Παραγωγού ,πήρε η playlist,ενώ ταυτόχρονα το Διαδίκτυο γιγάντωσε τις δυνατότητές του,δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς να θυμηθούν την αγάπη τους για το ραδιόφωνο ,ακόμα κι αν γκρίζαραν τα μαλλια.
Το Διαδικτυακό Ραδιόφωνο ,δεν διαφέρει σε πολλα πράγματα από εκείνη την εποχή των ραδιοπειρατών.
Με πολλά πλεονεκτήματα,όπως το χαμηλό κοστολόγιο ,αλλα και βασικά μειονεκτήματα,όπως το ότι ακούγεται,προς το παρόν ,τουλάχιστον,μόνο μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών,το Διαδικτύακό Ραδιόφωνο,περνάει την παιδική του ηλικία ,στη χώρα μας,και η αλήθεια είναι πως θα πρέπει να αγωνιστούν σκληρά ,με μεράκι και φαντασία,όσοι αγαπούν το μέσο και βλέπουν σ'αυτό το μέλλον του ραδιοφώνου.
Η ελευθερία ,που αποπνέει από την ύπαρξή του το Διαδίκτυο,δίνει τη δυνατότητα να χαρακτηρίσει κάποιος σαν Διαδικτυακό Ραδιόφωνο,την σύνδεση ενός μικροφώνου με έναν υπολογιστή,την ίδια στιγμή,που τον ιδιο χαρακτηρισμό δικαιούνται και όλοι όσοι δρούν μέσα στα τυπικά ραδιοφωνικά στάνταρτς,δηλ. ύπαρξη στούντιο,δομημένο πρόγραμμα,παρακολούθηση καλλιτεχνικών δρώμενων κ.ο.κ.
Η διαδρομή του Διαδικτυακού Ραδιοφώνου,αναμένεται επίπονη,τα επόμενα χρόνια.
Είναι σίγουρο,όμως,πως αποτελεί το μέλλον στο Ραδιόφωνο.
Ο σεβασμός προς το Διαδικτυακό Ραδιόφωνο,από τον καλλιτεχνικό κόσμο,ακόμα και πρός τις σοβαρές προσπάθειες ,έρχεται με ρυθμό σταγόνας,απο σταγονόμετρο,κάτι ,που είναι μεγάλο λάθος,την στιγμή ,που η προβολή ενός καλλιτέχνη προς το κοινό ενός Διαδικτυακού Ραδιοφώνου,είναι ελεύθερη ,χωρίς στεγανά,χωρίς παραθυράκια και ειδικές διαδικασίες.
Αυτό ,όμως είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα,ικανό να καλύψει κάποιο επόμενο άρθρο μου.
Το ζητούμενο και το απολύτως βέβαιο,είναι,πως το Διαδικτυακό Ραδιόφωνο και οι άνθρωποι,που το υπηρετούν,θα πρέπει να αγωνιστούν πολύ για να κερδίσουν τον σεβασμό του κοινού.
Και ας μην ξεχνάμε ,πως είμαστε μακριά ,ακομα απο την εφηβεία του αγαπημένου μας μέσου...

Sign off - Τέλος,όπως έλεγαν οι παλιοί Ραδιοφωνατζήδες,φίλοι μου,γι αυτήν την εβδομάδα...

Τις ευχαριστίες μου

Γιάννης Ταμπάκης

Εκ προοιμίου θέλω να καταθέσω πως  με ιδιαίτερη χαρά  και τιμή εγκαινιάζω αυτήν την στήλη στην  όμορφη σελίδα του «Lavita radio» και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον Γιάννη Ταμπάκη για αυτήν την δημιουργική συνεργασία, που δεν σταματά εδώ αλλά παντρεύεται κάθε Τετάρτη 3-5 μ.μ.  με την εκπομπή «Επί παντός επιστητού» , όπου μεταξύ επιλεγμένης Ελληνικής και ξένης Μουσικής, σε μια εκπομπή «παντός καιρού»  μιλάμε  για όλους και για όλα .

Ο Σεπτέμβρης που πριν λίγες μέρες μας άφησε, ξεκίνησε γλυκά με την σχολική  χρονιά και τελειωσε πικρά με μια οικολογική καταστροφή στον κόλπο του Σαρωνικού .

Και τα δύο γεγονότα όμως , έχουν ένα κοινό σημείο. Καταστάσεις που δημιουργούν την διάθεση  στους  ανθρώπους  να  κρίνουν και  να κατακρίνουν δίκαια ή άδικα ,  βάζοντας  ταμπέλες και  ετικέτες ως μη όφειλαν .

Εάν κρίνεις τους ανθρώπους, δεν θα μείνει χρόνος να τους αγαπήσεις, έλεγε η Μητέρα Τερέζα δείχνοντας μας απλά,  πως όταν κρίνεις και προσδιορίζεις τους άλλους,  στην ουσία δεν  προσδιορίζεις αυτούς , αλλά  τον εαυτό σου.

Είναι που οι ταμπέλες  φτιάχτηκαν για τους δρόμους και  οι ετικέτες για τα αντικείμενα,      γι αυτό  όταν τις χρησιμοποιούμε  για τους ανθρώπους θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί .

Ειδικά στον χώρο του σχολείου χρειάζεται μια ιδιαίτερη ευαισθησία όταν οι άνθρωποι κατακρίνουν την διαφορετικότητα  ελαφρά την καρδία,   με χαρακτηρισμούς που αναφέρονται στην ιδιαιτερότητά των ατόμων και όχι στην προσωπικότητά τους ,   όπως :

«Η Πετρούλα  είναι χοντρή…», «ο Λάκης   είναι   αυτιστικός…», «ο Μικές   είναι κουτσός….», «ο γιος της διπλανής είναι δυσλεκτικός …» «Η Ρίκα είναι χαζή ή  Ζανέτ τρελή », χαρακτηρισμοί  που λέγονται ακόμη και  από γονείς ή εκπαιδευτικούς  και  μάλιστα μπροστά στα παιδιά . Χαρακτηρισμούς που επαναλαμβάνουν και αυτά  μπροστά στους συμμαθητές τους, αφού τους ακούνε  καθημερινά να επαναλαμβάνονται γύρω τους  και  αδυνατούν   να σκεφτούν ότι τα ίχνη από μια κλωτσιά με  το πόδι σε λίγο εξαφανίζονται , αλλά τα ίχνη από την γλώσσα, μπορούν να μείνουν για πάντα..

Μόνο που όταν βάζουμε στα άτομα ταμπέλες με αρνητικούς χαρακτηρισμούς, τις περισσότερες φορές  και τα ίδια νιώθουν ότι δεν περιμένουμε από αυτά να αλλάξουν ή να βελτιωθούν. Νιώθουν ότι θα πρέπει να ζήσουν τη ζωή τους με αυτούς τους αρνητικούς χαρακτηρισμούς, και μάλιστα επιβεβαιώνοντάς τους.

Ονομάζοντας  κάποια άτομα ανάλογα με κάποιο στοιχείο της προσωπικότητάς τους ή της εξωτερικής τους εμφάνισης, είναι  σαν να δείχνουμε  πως δεν βλέπουμε το άτομο αλλά την διαφορετικότητα  και αναγκάζουμε και τους ίδιους να στρέφουν την προσοχή τους στο συγκεκριμένο χαρακτηριστικό, αφήνοντας ανεκμετάλλευτους  άλλους  τομείς της προσωπικότητάς τους στους οποίους μπορεί να διαπρέψουν .

Με αυτόν τον τρόπο  τους στερούμε ένα λαμπρό μέλλον που πολύ πιθανόν θα είχαν, αν η αντιμετώπιση των υπολοίπων προς αυτά τα άτομα ήταν διαφορετική και αυτό γιατί η  ταμπέλα που «κολλάμε» στους ανθρώπους συνοδεύεται πολλές φορές από οίκτο και περιθωριοποίηση.

Ειδικά στην εκπαίδευση μπορεί να συνοδεύεται από μειωμένες προσδοκίες και ελαχιστοποίηση της πρόσβασης αυτών των ατόμων  στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, με αποτέλεσμα εξαιτίας της «ταμπέλας» τα παιδιά να βιώνουν τον αποκλεισμό από το σύνολο της κοινωνίας: «κανονικά» παιδιά έναντι «προβληματικών» παιδιών που χρειάζονται στην βοήθειά μας σε οποιαδήποτε κίνησή τους, μια βοήθεια που οι περισσότεροι την θεωρούν ελεημοσύνη, σε κάτι που δεν μπορεί να βελτιωθεί.

Αυτό γίνεται από το μεγαλύτερο μέρος της «υγιούς» κοινωνίας, το σχολείο ή την γειτονιά, τους εκπαιδευτικούς, τους γνωστούς και άγνωστους ανθρώπους που συναναστρέφεται το άτομο στον περίγυρό του.

Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία  να αντιληφθούμε πως τα άτομα δεν «είναι» κοντά, χοντρά, υπερκινητικά, δυσλεκτικά, διπολικά αλλά «έχουν» μικρότερο ύψος από κάποιους άλλους, περισσότερα κιλά από κάποιους άλλους, περισσότερη καταπιεσμένη ενέργεια από κάποιους άλλους, δυσκολία στην ανάγνωση και την γραφή από κάποιους άλλους, κάποια ψυχικά προβλήματα σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Καλό θα ήταν την επόμενη φορά που θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον να  τον αποκαλέσουμε απλά με το όνομά του. Είναι άδικο να τον προσδιορίζουμε με κάτι στο οποίο υστερεί και εξαιρετικά αντιπαραγωγικό για το σύνολο της κοινωνίας μας να παραβλέπουμε τα θετικά κομμάτια του και τους τομείς στους οποίους μπορουν να διαπρέψουν αυτοί οι «φακελωμένοι» συνάνθρωποί μας.

Γιατί όλα τα λουλούδια πρέπει να ανθίζουν… Αν τραγουδούσαν μόνο τα πουλιά που κελαηδούν όμορφα, τα δάση θα ήταν πολύ σιωπηλά …

Στην πολιτική πάλι η καλόπιστη κριτική θα πρέπει να είναι καλοδεχούμενη απ όπου κι αν προέρχεται…

 Απορρίπτοντας   την καλόπιστη κριτική για κάτι που θα μπορούσε να διορθωθεί και να γίνει καλύτερο, απλά και μόνο  επειδή μας εμποδίζουν οι  ιδεολογικές ετικέτες  που κολλάμε στα άτομα από τα οποία προέρχεται αυτή η κριτική , αγνοώντας τις γνώσεις ή την εμπειρία των ατόμων    που την εκφράζουν… οδηγούμαστε πολλές φορές σε ανεπανόρθωτες ζημιές…

Ετσι χάνεται η ευκαιρία να αξιοποιηθεί μια πραγματικά καλή συμβουλή  ή ένα στρατηγικό σχέδιο, στο όνομα μιας στείρας αντιπολιτευτικής τακτικής που κατηγοριοποιεί  ανθρώπους και πρακτικές  σε ταξικές αντιθέσεις,  αφήνοντας να χαθεί πολύτιμος χρόνος ή και χρήμα για το καλό του τόπου …

Εν κατακλείδι… Για να φτάσει στην κατάσταση Κατανόησης ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να υιοθετήσει την κατάσταση μη κατάκρισης.  

Άλλωστε ως γνωστόν  κάθε φορά που  δείχνουμε  με το δάχτυλό μας  κάποιον, τα τρία μας δάχτυλα δείχνουν τον εαυτό μας….

Ντέπη Στενού

"...δρόμος ανήφορος κι ασήκωτη η πέτρα
νά σαι γιά όλους το καλύτερο παιδί"

Σε υπέροχους στίχους...στίχους ,κατ'άλλους ,γροθιά στο στομάχι,και κατ'άλλους,αυτοβιογραφικούς,πάντως σε μοναδικούς στίχους της Πωλίνας Κωνσταντινίδου,που μόνο αδιάφορο δεν σε αφήνουν,απεναντίας μάλιστα, κάπου μέσα σ'αυτούς, αναγνωρίζεις αποσπάσματα της δικής σου ζωής,ο Δημήτρης Λιόλιος ,συνθέτει και ερμηνεύει μοναδικά το "εκρηκτικό" ΣΙΝΙΑΛΟ.

Ενα τραγούδι ,που αν μη τι άλλο,μας προϊδεάζει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει από τον Δημήτρη Λιόλιο,που ετοιμάζει πυρετωδώς το νέο του,ολοκληρωμένο cd.

Με το ΣΙΝΙΑΛΟ ,ο Δημήτρης μας κλείνει το μάτι και μας βάζει σε κατάσταση αναμονής γι αυτά που θα ακολουθήσουν,που πιστέψτε με ,θα είναι πραγματικά σπουδαία.

Ο Δημήτρης Λιόλιος  τόσο με το ΣΙΝΙΑΛΟ ,όσο και με την πολυαναμενόμενη νέα ολοκληρωμένη του δουλειά,ανοίγει το παράθυρο στο επόμενο κεφάλαιο της πλούσιας καριέρας του,βασιζόμενος,πάντα στα γνωστά και επιτυχημένα συστατικά της ως τωρα πορείας του....τον σημαντικό στίχο ,την δυνατή σύνθεση και την εκρηκτική ερμηνεία...

"Κι έφυγα στής καρδιάς μου το σινιάλο
χόρεψα, με το ναι το πιό μεγάλο
φεύγει η ζωή κι ίσως άργησα πολύ..."

Δεν αργήσαμε καθόλου Δημήτρη...καθόλου....Τώρα είναι η ώρα...

Γιάννης Ταμπάκης

{youtube}6UQ-bLTBrTk{/youtube}