Γίναμε οι άνθρωποι από τους οποίους οι γονείς μας, μας είχαν προειδοποιήσει να φυλαγόμαστε…

Εκ προοιμίου , να παραδεχτούμε πως σαν γενιά αποτύχαμε…
Το όνομά μας Νεοέλληνες!
Κάναμε αυτή η χώρα αυτό που είναι, γιατί οι πολίτες της, από την κορυφή της πυραμίδας μέχρι την βάση, είναι αυτό που είναι...
Περάσαμε από την αγροτική παραγωγή στον καταναλωτισμό , χωρίς ενδιάμεσο σταθμό!
Πυξίδα μας στη διαδρομή ήταν η ανεμοδούρα... Περιβάλλον μας είναι αυτό που μετατρέψαμε την φύση , αφότου την πήραμε υπό την προστασία μας.
Θα έπρεπε να μας υπερασπίζονται οι νόμοι, αλλά το κάνουν οι δικηγόροι. Καθαιρέσαμε την οικογένεια εν ονόματι μιας ελευθερίας ακατανόητης και μαζί της γκρεμίσαμε τις κοινωνικές μας σχέσεις... Αφήσαμε το χρήμα να μας μιλά και καταστήσαμε την Αλήθεια σιωπηλή…. Συμβιβαστήκαμε να συνυπάρχουμε με δύο ηθικές. Αυτή που κηρύττουμε και δεν χρησιμοποιούμε και αυτή που χρησιμοποιούσαμε αλλά σπάνια κηρύττουμε.
Πουλήσαμε την ψυχή μας και με καθαρή συνείδηση ζούμε με τόκους. Γίναμε σκλάβοι των "ευκολιών πληρωμής" και του συστήματος της εξόφλησης με δόσεις. Αφήσαμε τις τύχες μας σε εμπόρους Ελπίδας και επαγγελματιών παραμυθάδων με υποσχετικές εν είδη λαχείου, δίνοντας την ψήφο μας τοις μετρητοίς με λευκή επιταγή . Εξακολουθούμε ακόμη και σήμερα να δείχνουμε ανοχή σε κάθε τι που υποτιμά την νοημοσύνη μας , εκθέτει την χώρα μας , προσβάλει τις παραδόσεις και τα εθνικά μας ιδεώδη, καταστρέφει την κοινωνική μας συνοχή , την καθημερινή μας ασφάλεια , την παιδεία και τον πολιτισμό μας.
Εκχωρήσαμε ανεχόμενοι τα πάντα στους πάντες … με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα σύνταξης μισθού και επιδόματος …Μια ανοχή που όμως που ισοδυναμεί με ενοχή . Μια ενοχή που βαραίνει και το παρόν και το παρελθόν και το μέλλον μας….
Με απλά λόγια …. γίναμε οι άνθρωποι από τους οποίους οι γονείς μας, μας είχαν προειδοποιήσει να φυλαγόμαστε….

Οφείλουμε όμως κάποια στιγμή να υψώσουμε το ανάστημά μας, να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και να τους πούμε με το χέρι στην καρδιά , ότι αν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε μια καλύτερη Πατρίδα , δεν επιτρέπεται να γίνουν σαν κι εμάς...
Ότι η δύναμη δεν προκύπτει από τις νίκες. Οι μάχες που δίνεις είναι αυτό που μεγαλώνει τη δύναμή σου. Ότι όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες και αποφασίζεις να μην παραδοθείς, αυτό είναι δύναμη. Όταν προσπαθείς να υποτάξεις τις περιστάσεις στον εαυτό σου και όχι τον εαυτό σου στις περιστάσεις…. Αυτό είναι δύναμη…
Ότι δεν είναι τόσο ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν δύναμη θέλησης και κάποιοι δεν έχουν. Είναι ότι κάποιοι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αλλάξουν και κάποιοι δεν είναι… Ότι για να κάνεις οτιδήποτε σ’ αυτό τον κόσμο που αξίζει τον κόπο, δεν κοντοστέκεσαι τρέμοντας, αναλογιζόμενος το κρύο και τον κίνδυνο . Βουτάς μέσα και παλεύεις όσο καλύτερα μπορείς…. σαν να μην υπάρχουν όρια για τις δυνατότητές σου….
Εν κατακλείδι,
Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν….Γιατί οι δυσκολίες κάνουν κάποιους ανθρώπους να σπάνε και άλλους, να σπάνε ρεκόρ…
Τέτοιοι άνθρωποι πρέπει να γίνουν για τα παιδιά τους …

Ντέπη Στενού

Λίγο πριν το τέλος τ

ου 2017 ο Δημήτρης Μήλας μας παρουσιάζει το «Έφτασα ως εκεί». Ένα φολκλορικό κομμάτι με μυθικά και παγανιστικά στοιχεία που παντρεύει έντεχνα το ψυχεδελικό ροκ με κέλτικες επιρροές. Σηματοδοτεί το κλείσιμο ενός κύκλου έξι τραγουδιών και το άνοιγμα ενός νέου, από το 2018, με ζωντανές εμφανίσεις και την ολοκλήρωση της πρώτης δισκογραφικής του δουλείας. Το «Έφτασα ως εκεί» βγαίνει σε συνεργασία με τον Μπάμπη Μουλακάκη, ιδρυτικό μέλος της indie rock μπάντας «The bow», ύστερα από πέντε ακόμα κομμάτια που προήλθαν μέσα από συνεργασίες με, Νίκο Ξαρχάκο, Θέλημα Καραγιάννη, Σοφία Καπουράνη, Στέλιο Χαλβαντζή και Νικόλα Αδέσποτο. Το τραγούδι διακρίνεται για τη διαφορετικότητά του, αιφνιδιάζοντάς μας με την ξεχωριστή ενορχήστρωση που φέρει την υπογραφή του Βαγγέλη Καραπέτρου, την συμμέτοχη των Αλέξανδρου Παπανικολάου στο λαούτο, Κώστα Φόρτσα στη γκάιντα & καβάλι, Μπάμπη Μουλακάκη στην ηλεκτρική κιθάρα και σε συνδυασμό με τους εντέχνους στίχους που υπογράφει ο Δημήτρης Μήλας, μας προσφέρουν συνολικά ένα ταξίδι αισθήσεων και εικόνων.

Μουσική : Δημήτρης Μήλας - Μπάμπης Μουλακάκης

Ενορχήστρωση : Βαγγέλης Καραπέτρος

Στίχοι : Δημήτρης Μήλας

Έπαιξαν οι μουσικοί :

Μπάμπης Μουλακάκης - Ηλεκτρική Κιθάρα
Κώστας Φόρτσας : Γκάιντα - Καβάλι
Αλέξανδρος Παπανικολάου : Λαούτο
Βαγγέλης Καραπέτρος : Όλα τα υπόλοιπα

Οι ηχογραφίσεις έγιναν στο Studio Pazl

Επιμέλεια Παραγωγής : Δημήτρης Μήλας

{youtube}_iQXfVP98wg{/youtube}

Συνθέτης ξεχωριστού διαμετρήματος ο Μάνος Λοΐζος, στον σύντομο βίο του άνοιξε νέους δρόμους με την τέχνη του. Το έργο του, αλώβητο στο πέρασμα του χρόνου, περνά από γενιά σε γενιά, παραμένοντας ζωντανό και επίκαιρο.
Το 2017 συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από τη γέννησή του (22 Οκτωβρίου 1937) και 35 από τον θάνατό του (17 Σεπτεμβρίου 1982).
Οι εκδόσεις Μετρονόμος, τιμώντας τον σημαντικό δημιουργό που πέρασε απ’ τη μνήμη στην καρδιά, παρουσιάζουν την έκδοση «Μάνος Λοΐζος. Μικρές ιστορικές καταγραφές.»
Τα κείμενα από φίλους και συνεργάτες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο δημοσιεύτηκαν στο πρόγραμμα της συναυλίας η οποία δόθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο τον Σεπτέμβριο του 1985 για τα τρία χρόνια απουσίας του συνθέτη. Η ιδέα γι’ αυτό ήταν της Μάρως Λοΐζου. Το σημείωμα εκείνης της έκδοσης έγραφε:

Στα 45 χρόνια της ζωής του ο Μάνος Λοΐζος, όπως και ο καθένας μας άλλωστε, δόθηκε και πάρθηκε απ’ τους ανθρώπους που τον περιτριγύριζαν, φίλους και συνεργάτες. Σε καθέναν απ’ αυτούς ο Μάνος έδωσε λίγη απ’ την ψυχή του και φεύγοντας πήρε ένα κομμάτι απ’ την δική τους. Απ’ αυτούς που είναι ακόμη ζωντανοί και τον θυμούνται ζητήθηκε –πράγμα αφάνταστα δύσκολο– να εκφράσουν με λέξεις αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του που αυτοί είδαν, σε μια προσπάθεια συγκόλλησης της σπασμένης εικόνας, τώρα που τα τρία χρόνια από τον θάνατό του βαθαίνουν όλο και περισσότερο το ρήγμα που άνοιξε στις 17 Σεπτέμβρη 1982.

Στην παρούσα έκδοση που επιμελήθηκε ο Θανάνης Συλιβός και σχεδίασε ο Πέτρος Παράσχης, προστέθηκαν η αναλυτική εργογραφία του Μάνου Λοΐζου (μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, δισκογραφία), χρονολόγιο από τον Γιώργο Τσάμπρα και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που βρέθηκε στο αρχείο του από την κόρη του Μυρσίνη.

Μια συζήτησή μου, με τον Δημήτρη Λιόλιο,ενέχει ,πάντα,τον κίνδυνο να είναι μια κουβέντα μεταξύ 2 πολύ καλών φίλων,χωρίς να καταφέρνω,συνήθως να μιλήσω μαζί του για τα σοβαρά...τα καλλιτεχνικά.Ετσι,κατέφυγα στη λύση της επίσημης συνέντευξης....και μάλλον τα κατάφερα,να έχουμε μια μεστή συνέντευξη,κάτι για το οποίο ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Δημήτρη Λιόλιο,που παρ'όλο το πολύ επιβαρημένο πρόγραμμά του,δέχτηκε με πολύ αγάπη τη πρόσκλησή μου.

Δημήτρη,αρχικά σ’ευχαριστω πολύ για τη κουβέντα ,που δεχτηκες να κάνουμε. Λίγα 24ωρα,αφού μας εδωσες υπερδόσεις αισιοδοξίας με το «Σαν τη θάλασσα στη γυάλα»,και κάποιους μήνες μετά το εκπληκτικό «Σινιάλο»,αρχίζει και εδραιώνεται ,πλέον, μέσα μου η άποψη,πως ...αρκεί να ακούσεις το κάθε καινούργιο τραγούδι του Λιόλιου και θα καταλάβεις και σε τι φάση βρίσκεται. Είναι έτσι? Ειναι βιωματικά τα τραγούδια σου?

Πάντα πίστευα στην ιστορία που υπάρχει πίσω από κάθε τραγούδι.
Σε πιό μικρή ηλικία, όσο πιό πολύ αγαπούσα ένα τραγούδι που άκουγα, τόσο πιό πολύ ήμουν σίγουρος ότι θα υπάρχει μια ιστορία πίσω του και αυτό αν μη τι άλλο με μάγευε.
Η σκέψη του πραγματικού, μιας εμπειρίας που κάποια στιγμή γίνεται ένα "όχημα" ακουστικό μέσα από ένα τραγούδι ή ένα μουσικό θέμα και ξεκινάει να ταξιδεύει εκεί έξω στον κόσμο, μπορώ να πω ότι ήταν και η αρχική έμπνευση για μένα ως προς το να ξεκινήσω να πορεύομαι μέσα και με την μουσική.Πάντα αποκωδικοποιούσα τον κόσμο γύρω μου μέσα από τη μουσική.
Όλα μου τα τραγούδια είναι βιωματικά ακόμα και αυτά που συνεργάζομαι με άλλους στιχουργούς όπως στα συγκεκριμένα που αναφέρεις, το "Σινιάλο" και το πρόσφατο
"Σαν θάλασσα στη γυάλα" που τους στίχους έχει γράψει η Πωλίνα Κωνσταντινίδου.
Η εμπειρία και το συναίσθημα που οδήγησε την στιχουργό να γράψει αυτούς τους υπέροχους στίχους, "συνάντησαν" εμένα μέσα στη ζωή μου.
Έτσι αγκάλιασα τις λέξεις με μουσική να περπατήσουμε μαζί στο παρακάτω.
Λόγια που ερωτεύονται νότες...Νότες που ερωτεύονται εκφράσεις και νοήματα...
Ναι. Τα τραγούδια μου είναι όλα βιωματικά.

Ποιοί ,πιστεύεις,πως είναι οι παράγοντες,που θα πρέπει να λάβει υπόψιν του ένας δημιουργός για να βγάλει προς τα έξω την δουλειά του? Το σωστό timing,ώστε να πετύχει την μεγαλύτερη,δυνατή αποδοχή ,το δημιούργημά του ή τό σκίρτημα της ψυχής του και κάτι μέσα του,που του λεει...τώρα πρέπει.?

Ζούμε την εποχή που όλα λειτουργούν μέσα από μια ελεγχόμενη κατάσταση "βουλημίας."
Πολλά τραγούδια κάθε τόσο, ενώ η προσφορά είναι τεράστια και ο ο κόσμος από τον υπερβομβαρδισμό που τώρα πιά έχει βαφτιστεί "πληθώρα επιλογών", δεν συγκινείται πια εύκολα.Θα έλεγα πως τον διακατέχει μια καχυποψία πια.Και δεν έχει και άδικο.
Ζούμε την εποχή του "γρήγορα εναλλασόμενου" και των στατιστικών παράλληλα με μία πτώση των "μύθων" που έτσι έχουν πλέον βαπτισθεί και πολλές από τις βασικές μας αξίες.

Η στιγμή που θα επιλέξει ένας καλλιτέχνης να μοιραστεί και να δώσει το έργο του στον κόσμο είναι η στιγμή της ψυχής του πιστεύω.
Η χρονική στιγμή της ανάγκης του να μοιραστεί την εμπειρία του από το ταξίδι της έμπνευσής του.
Βέβαια αν ρωτούσες κάποιον επαγγελματία manager ενδεχομένως για να μην μπω σίγουρα,
θα είχε άλλη άποψη καθώς το εμπόριο έχεις τους δικούς του νόμους...
Υπάρχει η δημιουργία της Τέχνης.
Υπάρχει και ότι την εμπορεύεται.
Μεγάλο κεφάλαιο να το αναλύσουμε εδώ...γι αυτό και ξεκίνησα την απάντηση μου αναφερόμενος στην πραγματικότητα του σήμερα... Όσο τα πράγματα είναι στα χέρια του καλλιτέχνη, δηλαδή μέχρι την στιγμή που δημιουργεί και ολοκληρώνει το έργο του, ναι είναι η φωνή μέσα του που θα του πεί "Τώρα είναι η στιγμή " Το μετά είναι δρόμος.

Δημήτρη ,διαχρονικά,εκτός από την παθιασμένη ερμηνεία σου ,τα τραγούδια σου τα διακρίνουν πάντα,εξαιρετικοί στίχοι.Συνηθίζεις να επενδύεις μουσικά ,ήδη υπάρχοντες στίχους η γράφεις στίχους σε υπάρχουσες συνθέσεις?

Γράφω σχεδόν ταυτόχρονα τον στίχο με την μουσική.
Αρχικά βέβαια, είναι ο λόγος. Αυτό που θα με "σπρώξει" σαν συναίσθημα για να γράψω. Μερικές φορές μου μοιάζει σαν να ρωτάνε κάτι οι στίχοι και να τους απαντάει η μουσική.Και αντίστροφα όλο αυτό...
Έχει συμβεί όμως να γράψω μουσική σε υπάρχοντες στίχους. Εκεί παίζει ρόλο η χημεία
που έχω με τον στιχουργό και η ταύτισή μου με αυτό που θέλει να πεί μέσα από τους στίχους του.
Δεν πιστεύω τόσο στους στίχους που γράφονται επάνω στη μουσική.
Είναι σαν να θέλεις να μιλήσεις και να σε έχουν περιορίσει στο πως θα εκφραστείς και το τι θα πείς καθώς η μουσική έχει τα δικά της μέτρα και λέει πάντα από μόνη της μια ιστορία ούτως ή άλλως.
Δεν αποκλείω όμως ότι μπορεί να συμβεί και αυτή η περίπτωση κάποια στιγμή.
Απλώς λειτουργώ καλύτερα όταν όλα είναι ελεύθερα και ξεκινούν από την αρχή τους.
Που είναι πάντα ο λόγος με κάθε έννοια.

Μετά το «Σινιάλο» ,η Πωλίνα Κωνσταντινίδου υπογράφει τους στίχους και στο «Σαν τη Θάλασσα στη γυάλα»...Επεται και συνέχεια στη συνεργασία σας ? Πως θα χαρακτήριζες τους στίχους της Πωλίνας?

Με την Πωλίνα Κωνσταντινίδου γνωριστήκαμε πριν από έναν χρόνο περίπου και μπορώ να πω ότι ταυτίστηκα 1000% με τις στιχουργικές της προσεγγίσεις από την πρώτη στιγμή που είδα την δουλειά της.Πλεόν,απλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα "φιλοξενώ" στίχους της σε δουλειές μου στο μέλλον.
Ο τρόπος που βλέπει η Πωλίνα την ζωή μέσα από τους στίχους της φέρνουν χαμόγελο και δάκρυ μαζί.
Οι στίχοι της δεν "ψάχνουν" την συνειδητοποίηση μέσα στα μέτρα της μουσικής που ταξιδεύουν. Αντιθέτως ξεκινούν από εκεί. Και βρίσκουν χρώματα μέσα στο γκρίζο...δεν φλερτάρουν με τον πόνο, βρίσκουν αλήθειες εκεί. Δεν έχουν ανάγκη να απντήσουν.
Δεν έχουν ανάγκη να προτρέψουν. Απλά σε κάνουν να ερωτεύεσαι τη ζωή με τα όμορφα και τα άσχημά της κι αυτό το βρίσκω υπέροχο!
Η Πωλίνα για μένα είναι μια σύγχρονη ρομαντική.Από τις σπουδαίες στιχουργούς που έχουμε στη χώρα μας.

{youtube}hO1o-u6Wif8{/youtube}

Μετά από τόσο σημαντική πορεία στον χώρο...οι δυσκολίες στην μουσική παραγωγή των τελευταίων χρόνων,σε ‘εχει κάνει να αναθεωρήσεις πράγματα,σχετικά Εχεις υποχρεωθεί σε συμβιβασμούς κι αν όχι με τι τίμημα?

Δεν υπάρχει άνθρωπος ( γιατί ο συμβιβασμός δεν αφορά μονάχα καλλιτέχνες )
που να μην έχει έρθει στο δίλλημα του να "συμβιβαστεί" ή όχι.
Θα σου απαντήσω ειλικρινά. Και ναι και όχι αλλά κυρίως όχι.
Οι αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας της Τέχνης γενικότερα στις μέρες μας δεν σου αφήνουν περιθώρια στο να μην τις ακολουθήσεις. Εξαρτάται από το ποιό είναι το ζητούμενό σου. Αν θέλεις η μουσική σου να πάει σε όσο περισσότερο κόσμο γίνεται
- ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας,οι περισσότεροι αυτό θέλουμε ή θα θέλαμε - θα ακολουθήσεις το πιό σίγουρο μονοπάτι. Στην εποχή μας έχουν δοκιμαστεί τα πάντα πιά. Δεν οδηγούν κάπου - επικοινωνιακά πάντα - οι ελύθερες πτώσεις στο κενό.
Από την άλλη, έτσι όπως έχει η κατάσταση δεν είναι και εύκολο να μην είσαι μόνος σου
με το "αλεξίπτωτό" σου καθώς το σίγουρο μονοπάτι που αναφέρω πιό πάνω δεν είναι καθόλου σίγουρο όμως ώς προς το αν θα σε φτάσει στα όνειρά σου.
Θα είναι απλά πιό ασφαλής η διαδρομή για το όπου.
Όχι σίγουρα όμως για εκεί που θέλεις ή στοχεύεις ή προσδοκείς. Η ρουτίνα της πεπατημένης.
Καταλήγω λοιπόν, ότι τα όνειρα, μεγάλα ή μικρά θέλουν το ρίσκο τους αλλά ακόμα πιό πάνω από αυτό, την πίστη σου στον προορισμό σου.Αν έχεις πίστη στο που θέλεις να πας αξίζει τον κόπο να συμβιβάζεσαι λοιπόν;;;

Δημήτρη ,συνθέτεις και για άλλους καλλιτέχνες ,νέους ,κατά βάση. Οταν τους κοιτάς στα μάτια και θέλεις να τους συμβουλεύσεις για την πορεία τους,τι είναι αυτό που τους λες?

Να μην χάνουν την "αρχική" τους ιδέα για το ταξίδι που ξεκινάνε...Κοινώς να μη χάνουν το "σημείο " τους. Την αρχή τους.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερωτησης μου,θέλω να μου πεις την γνώμη σου για τη νεα μουσική σκηνη των ημερών μας. Υπάρχουν αξιόλογες φωνές? Βγαίνουν πράγματα σημαντικά ,επι των ημερών μας?

Υπάρχουν πολλές αξιόλογες φωνές όπως επίσης υπάρχουν και εξαιρετικοί δημιουργοί!
Τολμώ να πω ότι βγαίνουν σημαντικότατες δουλειές ίσως πιό πολύ από ποτέ άλλοτε.
Θα καταλήξουμε πάλι στην πιό πάνω ερώτηση για τις δυσκολίες και τους συμβιβασμούς...
Το ότι υπάρχουν όμως εξαιρετικοί καλλιτέχνες με όραμα και έμπνευση είναι αυτό που κρατάει τη γη να γυρίζει ακόμα...

Τα τελευταία χρόνια,είδαμε και σημαντικές δισκογραφικές συνεργασίες...Μαχαιρίτσας,Βόσσου,Μουζουράκης,Δάντης και πιό πρόσφατα Σοφία Αρβανίτη,με το εξαιρετικό «Σαν την ζωή με έμαθες πολλά» . Παρόμοιες συνεργασίες βλέπουμε και μεταξύ άλλων καλλιτεχνών. Είναι,τελικά,οι συνεργασίες ένα σημαντικό όπλο στα χέρια σας,αναφορικά με τις δύσκολες εποχές της μουσικής παραγωγής ,που περνάμε? Εχεις στα σχέδια σου κάποια άλλη τετοια συνεργασία?

Μια συνεργασία μπορεί να γίνεται για να βοηθηθεί ένας καλλιτέχνης που ξεκινάει ή μόλις έχει ξεκινήσει, μπορεί όμως και να γίνεται κι από την ανάγκη του δημιουργού να εκφραστεί
το τραγούδι του από συγκεκριμένες φωνές ή και από μια αμοιβαία εκτίμηση δύο καλλιτεχνών άσχετα από την δημοτικότητα του ενός ή του άλλου.
Το να συνεργάζεσαι με κάποιον καταξιωμένο καλλιτέχνη είναι σίγουρα αν μη τι άλλο τιμή
και γιατί όχι, μια μορφή "επιβράβευσης" που σου φέρνει το Σύμπαν για την σταθερότητα στην πορεία σου.
Στις μέρες μας αυτές οι συνεργασίες δεν είναι "όπλο" απέναντι στις δύσκολες εποχές της μουσικής παραγωγής. ίσως ήταν κάποτε. Όχι πιά όμως.
Εγώ θα έλεγα ότι είναι όπλο απέναντι στην καλλιτεχνική "αδράνεια" και στο επαναλαμβανόμενο.
Στην δική μου περίπτωση, θέλησα να συνεργαστώ με καλλιτέχνες που θαυμάζω προσωπικά.
Ήταν ένα "θέλω" της ψυχής μου και η τύχη ήταν πολύ καλή μαζί μου να συνεργαστώ τελικά με αυτά τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Προς το παρόν ,όχι δεν έχω στα άμεσα σχέδιά μου να επαναλάβω κάτι τέτοιο εκτός από μια συνεργασία μου που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες
και δεν είναι με τραγουδιστή αλλά με μουσικό και συγκεκριμένα με έναν από τους πιό αξιόλογους μουσικούς στην χώρα μας με διεθνείς διακρίσεις.
Είναι ο Μιχάλης Παούρης στο μπουζούκι και ερμηνεύουμε ο καθένας με τον δικό του τρόπο το "Ανταρτοπόλεμος" σε μουσική δική μου και στίχους που έγραψε ένας άλλος εξαιρετικός στιχουργός, ο Γιώργος Δουλτσίνος.

Οι ΑΝΕΜΟΔΕΙΚΤΕΣ,κατα κοινή ομολογία ήταν ,εκτός από ένα σημαντικό βήμα στη πορεία σου,και μια παράσταση – σταθμός και σημείο αναφοράς για τέτοιου είδους εγχειρήματα. Τι άφησαν πίσω τους οι Ανεμοδείκτες; Και τελικά,προς τα που έδειξαν?

Οι "Ανεμοδείκτες" ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή στην πορεία μου.
Από την στιγμή της έμπνευσής τους, μέχρι την στιγμή της ολοκλήρωσής τους για να παρουσιαστούν στο κοινό ως ένα θεατρικό έργο που ήταν ταυτόχρονα μια συναυλία και ακριβώς την ίδια στιγμή μια χορευτική παράσταση. Δύσκολο να "στηθεί" αλλά και να συνειδητοποιηθεί από τους δημιουργούς της καθώς δεν σου κρύβω έμοιαζε με πορεία ψυχανάλυσης για όλους μας η διαδικασία των ετοιμασιών αυτής της παράστασης. ..κι από ότι φάνηκε στο τέλος δεν μπορούσε να είναι αλλιώς για μια τέτοια προσέγγιση μιας ιστορίας ενός ανθρώπου με συμπρωταγωνιστή...τον εαυτό του. Την σκέψη του σε μια στιγμή αυτοκριτικής που ανατρέχει όμως σε όλη του την ζωή για να καταφέρει να τον κάνει τελικά να γυρίσει σελίδα.
Είχα όμως δυνατούς και εξαίρετους συνεργάτες στο πλευρό μου.
Το σενάριο επάνω στην αρχική μου ιστορία έγραψε ο Στέλιος Κάτσαρης. Ο Στέλιος είναι ένα μεγάλο ερμηνευτικό και όχι μόνο ταλέντο θεατρικά αλλά και μουσικά ο οποίος υποδύθηκε το alter ego μου με μια ερμηνεία καταλυτική από κάθε άποψη.

Στις χορογραφίες ήταν η εκπληκτική Ειρήνη Καρροπούλου με την χορευτική της ομάδα.
Η ήρεμη δύναμη όπως συνηθίζω να την αποκαλώ που πραγματικά με τις χορογραφίες της απέδωσε στο έπακρο την ατμόσφαιρα αλλά κυρίως το μήνυμα του έργου.
Και βέβαια η εκπληκτική ομάδα των υπέροχων μουσικών που πραγματικά έδωσαν την ψυχή τους για αυτή την παράσταση.

Προς τα που έδειξαν τελικά οι Ανεμοδείκτες με ρωτάς...Θα έλεγα προς την αγάπη και τον χώρο που πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε ότι είναι ανάγκη να δώσουμε στον εαυτό μας.
Να τον συγχωρέσουμε για ότι πιστεύουμε πως έχει κάνει λάθος. Γιατί δεν έχει κάνει.
Εμείς κάνουμε τα λάθη. Όχι το "είναι" μας.
Καλλιτεχνικά πάντως οι Ανεμοδείκτες έδειξαν τον δρόμο και για καινούργιες παραστάσεις.
Όλα θα γίνουν στον χρόνο τους...

{youtube}6UQ-bLTBrTk{/youtube}

Τι περιλαμβάνουν τα σχέδια σου για το μέλλον Δημητρη? Νέα ολοκληρωμένηδισκογραφική δουλειά? Κάποιες ζωντανές εμφανίσεις?

Όπως προανέφερα έρχεται ένα καινούργιο τραγούδι λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του "Σαν θάλασσα στη γυάλα" και στη συνέχεια μια ολοκληρωμένη δουλειά που θα κυκλοφορήσει εκτός από ψηφιακά σε όλες τις υπάρχουσες πλατφόρμες του διαδυκτίου και σαν φυσικό cd και βινύλιο σε περιορισμένα αντίτυπα.
Ζωντανές εμφανίσεις πολλές από τον Ιανουάριο και μετά... το σίγουρο είναι ότι θα έχει πολλή μουσική η Λιολιοχώρα το επόμενο διάστημα.

Γνωρίζοντας σε ,προσωπικά,εδω κι αρκετά χρόνια,έχω την αίσθηση ,πως μετά το «Σινιάλο» και το «Σαν θάλασσα στη γυάλα»,σειρά έχει μια μεγάλη μπαλάντα. Δεν πέφτω έξω?

"Ανταρτοπόλεμος"...παρέα με τον Μιχάλη Παούρη στο μπουζούκι στους στίχους του Γιώργου Δουλτσίνου. Μπαλάντα το πρωτοέγραψα πάντως.Τώρα το τι έγινε στη πορεία...θα το δούμε στις οθόνες μας σε λίγες μέρες.

Δημήτρη ,σ’ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα μας. Είναι πάντα πολύ μεγάλη χαρά να συνομιλώ μαζί σου . Καλή επιτυχία σε ότι κι αν σχεδιάζεις.

Εγώ σε ευχαριστώ Γιάννη! Η χαρά είναι δική μου κάθε φορά που συναντιόμαστε να τα πούμε.