Η χαρά μου,όταν επικοινώνησα με τον Γιάννη Λεκόπουλο,σχετικά με την συνομιλία μας,ήταν μεγάλη.Οχι μόνο για την άμεση αποδοχή από τη μεριά του εξαιρετικού ερμηνευτή. Κυρίως γιατί εκτιμώ ιδιαίτερα τον καλλιτέχνη,αλλά και τον  άνθρωπο Γιάννη Λεκόπουλο. Ενας ,πραγματικά,άοκνος εργάτης στον χώρο του Ελληνικού Τραγουδιού. Ενας άνθρωπος ,που ενδιαφέρεται,όχι μόνο για τη δική του πορεία στον χώρο,αλλά και κύρια για την ανάδειξη του σύγχρονου έντεχνου Ελληνικού τραγουδιού και των νέων καλλιτεχνών,που το υπηρετούν.Με πρόσφατη,την κυκλοφορία δύο τραγουδιών ,που ερμηνεύει στα "Βελούδινα Σκοτάδια",σε στίχους του Ηλία Μάστορη και με νωπά,ακόμα,τα υπέροχα συναισθήματα,που μας δημιούργησε με τα "Συρτάρια",του Ανδρέα Κατσιγιάννη,πιστεύω,πως η συζήτηση μαζι του θα αποδειχτει ενδιαφέρουσα.

Γιάννη, θα ήθελα να ξεκινήσω, ευχαριστώντας σε, για την άμεση αποδοχή της πρόσκλησής μου γι αυτή τη συνομιλία μας. Είναι για τον Lavita Radio και για μένα, προσωπικά, μεγάλη τιμή και χαρά, μιας και σε θεωρώ, σαν έναν από τους άοκνους εργάτες του σύγχρονου Ελληνικού Τραγουδιού.

Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, δεν θα μπορούσα να μην ανταποκριθώ άμεσα, ξέρεις πως σε θεωρώ φίλο και ο Lavita Radio έχει αποδείξει - όλα αυτά τα χρόνια - πως θα συνεχίσει να "εκπέμπει"... την αγάπη του για το καλό ελληνικό τραγούδι.

Σε βρίσκουμε, Γιάννη, αμέσως μετά από μια, ακόμα, συνεργασία. Και εννοώ τη συμμετοχή σου, με 2 τραγούδια στα "ΒΕΛΟΥΔΙΝΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ", μια συλλογική δουλειά, βασισμένη, πάνω σε στίχους του Ηλία Μάστορη. Και η πορεία σου, ως τώρα, σημαδεύεται από πολύ επιτυχημένες συνεργασίες. Τελικά, Γιάννη, ποιο είναι το μυστικό μιας επιτυχημένης συνεργασίας... ποια είναι αυτά τα στοιχεία, που κάνουν ένα τραγούδι να αγαπηθεί;

Ίσως να μην υπάρχει κάποιο - καλά κρυμμένο - μυστικό! Συμπράττουμε ο καθένας με τις δυνάμεις μας, είναι μια χημεία σχέσεων των δημιουργών. Με αγάπη, υπομονή και επιμονή σε αυτό που μας αντιπροσωπεύει και με αλήθεια το εκφράζουμε.
Αγαπημένα τραγούδια... είναι εκείνα που αφήνουν ελεύθερο το νου και την ψυχή…

Στα ΒΕΛΟΥΔΙΝΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ, ερμηνεύεις τις "Θυρίδες του Δόλου" και "Της ήττας τα τοπία". Τι ήταν αυτό που σε μαγνήτισε στους στίχους του Ηλία Μάστορη;

Οι δυνατές λέξεις, που φέρνουν ζωντανές εικόνες και δημιουργούν ένα ολόκληρο σκηνικό.

Τόσο στις "Θυρίδες του Δόλου", μια σύνθεση του Στάθη Γκότση, όσο και στο "Της ήττας τα τοπία", μια σύνθεση του Αντώνη Παπαγγελή, ακούμε την χαρακτηριστική φωνή του Γιάννη Λεκόπουλου, να χρωματίζει, όπως, μόνο εκείνος ξέρει, δύο λαϊκά, κατουσίαν τραγούδια, οδηγώντας τα, όμως σε άλλα ακουστικά μονοπάτια. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί και με τα "Συρτάρια", μια σύνθεση του Ανδρέα Κατσιγιάννη, σε στίχους του Κώστα Καρτελιά, πριν λίγους μήνες. Ένα τραγούδι, μάλιστα, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα. Τελικά, περί χαρίσματος πρόκειται, όταν ένας τραγουδιστής μπορεί να σφραγίσει, ερμηνευτικά, ένα τραγούδι;

Δεν ξέρω αν πρόκειται για χάρισμα. Νομίζω πως έχει περισσότερο να κάνει με το ίδιο το τραγούδι.

Το 2006 είχες την πρώτη σου συμμετοχή στη δισκογραφία με φωνητικά στο δίσκο του Νότη Μαυρουδή και του Ηλία Κατσούλη «CARTE POSTALE».Από τότε συμμετείχες σε 10, αν δεν κάνω λάθος, ολοκληρωμένες, συλλογικές δισκογραφικές παραγωγές, αλλά και ερμηνεύοντας μεμονωμένα τραγούδια, που δεν συμπεριελήφθησαν σε cd. Αν δει κάποιος τα ονόματα των συνθετών, στις δουλειές των οποίων συμμετείχες, θα αντιληφθεί, πως κάνεις, πραγματικά, πολύ προσεκτικά βήματα, στη καριέρα σου. Πόσο σε επηρέασε η συνεργασία σου με τόσο καταξιωμένους συνθέτες και τι βάσεις έχουν μπει, από αυτές τις συνεργασίες για το από δω και πέρα της καριέρας σου;

Με επηρέασαν θετικά και με βοήθησαν να συνεχίσω με την ίδια αγάπη και ενθουσιασμό. Να επεξεργάζομαι όσα ζω κι ακούω, να τα αφομοιώνω και να μπορώ να προχωρήσω. Όταν ακούς καλά λόγια παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις και ιδιαίτερα όταν καταξιωμένοι καλλιτέχνες αναγνωρίζουν στην προσπάθειά μου κάτι όμορφο και ουσιαστικό, αυτό με τιμά. Πραγματικά τους ευγνωμονώ.

Αν και οι καλλιτέχνες, συνηθίζετε να λέτε, πως όλα τα δημιουργήματα σας, είναι παιδιά σας, άρα και δύσκολο να ξεχωρίσετε κάποιο από αυτά, εγώ θα σε προκαλέσω να μου πεις, ποιο τραγούδι, που ερμήνευσες, ως τώρα θεωρείς, πως σε αντιπροσωπεύει απόλυτα και γιατί?

Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσω τα τραγούδια μου. Κάθε τραγούδι εμπεριέχει και ένα κομμάτι από τον εαυτό μου. Δέχομαι όμως την πρόκληση και θα σου απαντήσω... θα έλεγα πως με αντιπροσωπεύει το τραγούδι "Συρτάρια" του Ανδρέα Κατσιγιάννη και του Κώστα Καρτελιά. Ένα τραγούδι σε πιο λαϊκά μονοπάτια, που τόσο αγαπώ και με δυνατό στίχο, που καθρεφτίζει μια ζωή γεμάτη από μικρές και μεγάλες αλήθειες. Ίσως και γι' αυτό να αγαπήθηκε ιδιαίτερα.

Συμμετοχές...ναι. Πολλές και σημαντικές για τον Γιάννη Λεκόπουλο. Μια ολοκληρωμένη, προσωπική δισκογραφική δουλειά, υπάρχει κατά νου, Γιάννη;

Δεν αποκλείεται από τα μελλοντικά μου σχέδια.

{youtube}r5ZY5B4W5I4{/youtube}

Η γνωριμία μας, Γιάννη, κρατάει από το 2015, όταν κι ο LaVita Radio, βρισκόταν στα πρώτα του βήματα. Πέρασαν, έκτοτε, 2 χρόνια...μέσα στα ατέλειωτα, κατά πως φαίνεται, χρόνια της κρίσης. Πόσο, πιστεύεις Γιάννη, πως επηρέασε η κρίση τα μουσικά πράγματα της χώρας; Άντεξε ο μουσικός κόσμος της χώρας, τους κραδασμούς από τη κρίση;

Πολύ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και θετικό πρόσημο μέσα σε όλο αυτό που λέμε "κρίση" στα μουσικά δρώμενα. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις.. νομίζω πως θα φανεί ποιοι θα αντέξουν τους κραδασμούς... και ίσως ήρθε ο καιρός να πατήσουμε γερά πάνω στην πολιτιστική κληρονομιά μας και να ανθίσουμε... Άλλωστε η τέχνη έχει αποδείξει πως αντέχει σε περιόδους κρίσης και γεννάει αληθινά διαμάντια…

Έχοντας τόσα χρόνια στον χώρο του τραγουδιού, τι θα συμβούλευες κάποιον νέο, που θέλει να ανοίξει τα φτερά του, σ' αυτόν τον χώρο;

Αυτό που μου είπε κάποτε ένας αγαπημένος φίλος, "Σκέψου ποιά είναι η αλήθεια σου..."

Ποιά είναι τα προσεχή σου σχέδια Γιάννη; Έχεις προγραμματίσει κάποιες ζωντανές εμφανίσεις;

10. Υπάρχουν πολλά σχέδια στα σκαριά...
Την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου θα γίνει παρουσίαση του δίσκου ''Τα βελούδινα σκοτάδια '' του Ηλία Μάστορη,στη Λιβαδειά.Οπως,επίσης,θα έχω τη χαρά να συμμετέχω, στα μέσα Δεκεμβρίου στην παράσταση της αγαπημένης Πόπης Αστεριάδη, που θα πραγματοποιηθεί σε γνωστό χώρο της Αθήνας .Μαζί της θα είναι το μελοδραματικό συγκρότημα hip-hop Soul Destiny και η λυράρισα -τραγουδίστρια Καλλιόπη Βασιλείου.

 Ήταν μεγάλη η χαρά μου για την κουβέντα μας Γιάννη. Είμαι σίγουρος, πως οι σωστές επιλογές, για τις οποίες διακρίνεσαι, αλλά και η σκληρή δουλειά και η αγάπη σου για το τραγούδι, μόνο παρακαταθήκες για μια λαμπρή συνέχεια στη καριέρα σου είναι. Σ' ευχαριστώ και σου εύχομαι, πάντα επιτυχίες.

Γιάννη μου και εγώ σε ευχαριστώ , σου εύχομαι πάντα καλές εκπομπές...

{youtube}Dqdoh78K5V4{/youtube}

Διαβάζω στο σαββατιάτικο ΒΗΜΑ (4/11/2017)
H χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας που επέβαλαν οι δανειστές της Ελλάδας φταίει για τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας εργαζόμενων φτωχών, γράφει το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

«Πρόκειται για τους "working poor", νέοι σπουδασμένοι και με προσόντα, αλλά με αποδοχές που μόλις φτάνουν για να καλύψουν το φαγητό τους. Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεται το δημοσίευμα έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι η ......, 24 ετών, μπαργούμαν με σπουδές στις γλώσσες και στη λογοτεχνία, ο ........, 27 ετών, καθηγητής Αγγλικών, με 25 ώρες εργασίας την εβδομάδα, αλλά με αποδοχές 15 ωρών και ο ...., 30 χρονών, εργαζόμενος σε φαστφουντάδικο, με σπουδές στην Φυσική Αγωγή».

«Η χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας επέφερε ακριβώς το αντίθετο από το σκοπούμενο», επισημαίνει στο δημοσίευμά του το περιοδικό. «Ο νομοθέτης μείωσε το κατώτατο όριο μισθού στα 586 ευρώ και παράλληλα επέτρεψε στους εργοδότες να πηγαίνουν και χαμηλότερα, όταν αυτός που ψάχνει εργασία είναι κάτω των 25. Πίσω από αυτό κρύβονταν η ελπίδα ότι έτσι θα καταπολεμούνταν η νεανική ανεργία που το 2016 άγγιξε το 47%. Παράλληλα προέκυψε μια γενιά εργαζομένων που έκαναν σχεδόν τα πάντα, γνωρίζοντας ότι εάν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκαναν άλλοι». To Spiegel σημειώνει: «Παρόλα αυτά η μεγάλη κραυγή των εργαζομένων φτωχών δεν ακούστηκε, επειδή ειδάλλως οι ευκαιρίες για μια έστω κακοπληρωμένη δουλειά θα μειώνονταν. Και μια κακοπληρωμένη δουλειά είναι πάντα καλύτερη από την ανεργία».
Όπως εκτιμά το Spiegel «το 1/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει τόσο λίγα που μόλις τούς φτάνει για να ζήσει. Είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Για τη δουλειά τους παίρνουν κάτω από 376 ευρώ το μήνα ή 60% λιγότερα από το μέσο μισθό… Ο κίνδυνος, ακόμη και με σταθερή εργασία, να συγκαταλεχθεί κανείς στους φτωχούς στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ».
Το άρθρο κάνει και σύγκριση ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα σε ότι αφορά στο κόστος ζωής. «Για παράδειγμα, στο Βερολίνο οι τιμές για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης είναι μόλις 14,5% υψηλότερα από ότι στην Αθήνα, παρά το ό,τι στη γερμανική πρωτεύουσα η αγοραστική δύναμη είναι 117%».

Δεν μπαίνω στα οικονομικά θέματα του 21ου αιώνα, αν και δε χρειάζεται να είσαι Οικονομολόγος για να το κάνεις. Πιστεύω μάλιστα ότι οι Οικονομολόγοι σήμερα είναι μια από τις πολύ κακές Επιστήμες για τον άνθρωπο και την εργασία. Θα μου πείτε, πως μπορεί να εξελιχθεί ο κόσμος σήμερα χωρίς Οικονομικές Επιστήμες. Μακρά κουβέντα...
Ιστορικά, στην Βαβέλ της Ανθρωπότητας, πάντοτε υπήρχαν πατρίκειοι και πληβείοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί.

Η Αρχαία Ρώμη μοιάζει να είναι σήμερα το μοντέλο του 21ου αιώνα. Στην αρχαία Ρώμη έβρισκε κανείς 3 τάξεις αρχικά, τους πατρίκιους (εύποροι), τους πελάτες (αποδεκτοί μεσαίοι) και τους πληβείους (φτωχοί, χωρίς δικαιώματα κλπ.). Σιγά σιγά οι πελάτες αφομοιώθηκαν στα κάτω επίπεδα των πατρικίων, τουλάχιστον όσοι μπόρεσαν και είχαν τη δυνατότητα ή τις διασυνδέσεις να το κάνουν. Μήπως το ίδιο δεν γίνεται σήμερα με την εξαφάνιση ουσιαστικά της μεσαίας τάξης? Αυτός ο διαχωρισμός στην αρχαία Ρώμη, είχε και έναν δεύτερο, προερχόμενο από τη στρατιωτική θητεία. Τους συγκλητικούς (αντίστοιχοι των πατρικίων ή και οι ίδιοι), τους ιππείς (ξεκάθαρα η μεσαία τάξη που γινόντουσαν μετά τη θητεία έμποροι μεσαίας δυναμικότητας) και οι προλετάριοι, κατώτερη τάξη χωρίς δικαιώματα και χωρίς δυνατότητα στράτευσης (σχεδόν ατιμωτικό).
Στη μαρξιστική θεωρία ο προλετάριος ήταν ο ανθρωπος που ανήκει στην τάξη των μισθωτών εργατών, ζει μόνο από το μεροκάματό του και δεν μπορεί να ελέγξει τα μέσα παραγωγής

Στη νουβέλα του Τολστόι "Αφέντες και δούλοι", είναι τοποθετημένο ένα πρόβλημα που θα πάρει αργότερα την πρώτη θέση σ΄όλη την πνευματική δημιουργία του δημιουργού: η αναγέννηση των ανθρώπων εκείνων, που ενώ ανήκουν στις προνομιούχες τάξεις, αντιλαμβάνονται την κοινωνική αδικία, την ηθική ποταπότητα και την ψευτιά του περιβάλλοντός τους

Στο μυθιστόρημα του "Πλούσιοι και Φτωχοί", ο Γρηγόριος Ξενόπουλος προσπαθεί να απαντήσει ένα φλέγον ερώτημα: Υπάρχουν "εκ γενετής" φτωχοί και πλούσιοι, και ποιο είναι το χαρακτηριστικό που διαχωρίζει τις δύο αυτές "ράτσες" ανθρώπων; Μπορεί το χάος που τους χωρίζει να γεφυρωθεί, φερ' ειπείν μέσω του σοσιαλισμού; Ή είναι καταδικασμένος αυτός που γεννιέται "αρνί" (πράος, τίμιος, ειλικρινής) να παραμείνει για πάντα φτωχός, ασήμαντος και περιφρονημένος, βορά στους "λύκους" της κοινωνίας (τους αδίσταχτους, τους εκμεταλλευτές, τους "κεφαλαιοκράτες")

Σε κάθε περίπτωση οι σκεπτικιστές λογοτέχνες παίρνουν εικόνες από την βαβελική αλλά και άνιση ιστορία της Ανθρωπότητας, αναλύουν ένα φαινόμενο διαχωρισμού μιας ίδιας ράτσας ζώων, αυτής που ο Όργουελ στη "Φάρμα των ζώων" έκλεισε με τη φράση "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα άλλα". Κρατώ τη φράση από το βιβλίο, μη ασχολούμενος με το συνολικό περιεχόμενο της αντισταλινικής άποψης του συγγραφέα.

Και επειδή ο www.lavitaradio.gr είναι κατά κύριο λόγο ένας μουσικός διαδικτυακός σταθμός και η ιστοσελίδα του εκεί αναφέρεται, όπως σε κάθε άρθρο έτσι και σε αυτό θα προσπαθήσω να εντάξω κάποια "προσομοιώδη" (αδόκιμος όρος) τραγούδια της ελληνικής μουσικής σκηνής στο άρθρο.

Πρώτος και καλύτερος, τα λεφτά δε βγαίνουν, Λουκιανός Κηλαηδόνης - Κάπου την έχουμε πατήσει

{youtube}TkYmlaXpmuA{/youtube}

ο Γιώργος Νταλάρας δια χειρός Μάνου Ελευθερίου και μουσικής σύνθεσης Στάυρου Κουγιουμτζή - Οι ελεύθεροι κι ωραίοι

{youtube}wSagoZitInc{/youtube}

ο Μπιθικώτσης στην ποιητική ανατριχίλα του Οδυσσέα Ελύτη, μουσική Μίκης Θεοδωράκης - Ένα το χελιδονι

{youtube}7biQLcP5CHg{/youtube}

ο μεγάλος κι αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης στη σύνθεση του Ξαρχάκου και σε στίχους Βασίλη Ανδρεόπουλου - Αυτόν τον κόσμο τον καλό

{youtube}9KguKieqH90{/youtube}

Αεροπλάνα και βαπόρια, Μαλαματένια λόγια, η Φάμπρικα κλπ. κλπ.

Κώστας Προβατάς
https://www.facebook.com/costas.provatas.9

Υ.Γ. Κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 και για 2 ώρες διαλέγουμε από τη "Μουσική Ελληνική Ιστορία" πολλά τραγούδια, ενταγμένα στην εκπομπή του www.lavitaradio.gr "Οδός Ονείρων".
Μπορούμε να τα λέμε και στο chat της εκπομπής www.lavitaradio.gr/chat.html

Τη δεκαετία του ’50, η Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά όρθια και να μαζέψει τα κομμάτια της μετά τον πόλεμο και την Κατοχή που άφησαν πίσω τους βαθιές πληγές. Μπαίνοντας εκείνη του ’60, το είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό κι όλα έδειχναν ότι χρόνο με το χρόνο τα πράγματα θα πήγαιναν όλο και καλύτερα, ώσπου το ρολόι σταμάτησε στο 1967…
Βεβαίως, ακόμη και πριν την έλευση της δικτατορίας η ελληνική κοινωνία ήταν γεμάτη προβλήματα. Η ανοικοδόμηση της χώρας σήμανε μεταξύ άλλων και την εμφάνιση των μεγάλων κι επιβλητικών πολυκατοικιών, οι οποίες ειδικότερα στην Αθήνα έκαναν την εμφάνισή τους με καταιγιστικό ρυθμό και φυσικά σε βάρος των μικρών σπιτιών που γίνονταν κομμάτια από τις «δαγκάνες» της μπουλντόζας.
Κάποιοι όμως δεν ήταν διατεθειμένοι να παραδώσουν τις μονοκατοικίες τους στον «εκμοντερνισμό» και τις «ανέσεις» της πολυκατοικίας. Έτσι, αντιστάθηκαν όπως και όσο μπορούσαν στη νέα «μόδα» αλλά το ποτάμι δε μπορούσε να γυρίσει πίσω.
Από τις σχετικές περιπτώσεις που έτυχαν μεγάλης δημοσιότητας, ήταν εκείνη της Δραπετσώνας το 1961. Η απόφαση της τότε κυβέρνησης να γκρεμίσει τα σπίτια και τα παραπήγματα της περιοχής ούτως ώστε να χτιστούν πολυκατοικίες, συνάντησε την έντονη αντίδραση των κατοίκων της και προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή.
Σε καθημερινή βάση όλες οι εφημερίδες είχαν εκτενέστατα ρεπορτάζ για τις κινητοποιήσεις των πολιτών, το θέμα είχε πάρει οξύτατες διαστάσεις και τίποτε δεν έδειχνε ότι θα ολοκληρωνόταν σύντομα και ήρεμα. Κάθε φορά που οι μπουλντόζες πήγαιναν να γκρεμίσουν τα σπίτια, συναντούσαν μπροστά τους ένα ανθρώπινο τείχος από τους διαμένοντες στη Δραπετσώνα κι έτσι έφευγαν άπρακτες…

Εκείνη την εποχή, ο Γιάννης Θεοδωράκης -αδελφός του Μίκη- κάλυπτε τις εξελίξεις στην περιοχή ως ρεπόρτερ της εφημερίδας «Αυγή» και σε μια συζήτηση που είχε με τον συνθέτη, του πρότεινε να γράψει ένα τραγούδι για τα τεκταινόμενα εκεί, μήπως και ηρεμήσει κάπως η κατάσταση. Εκείνος συμφώνησε και του είπε ότι με την πρώτη ευκαιρία θα το προσπαθούσε…

Παραλίγο …ατύχημα

Κάποιο πρωί, ο Θεοδωράκης μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για τα στούντιο της Columbia όπου είχε ηχογράφηση. Την ώρα που οδηγούσε, εντελώς ξαφνικά ήλθε στο μυαλό του η μελωδία του τραγουδιού που επρόκειτο να γράψει για τη Δραπετσώνα και αμέσως φρέναρε καταμεσής της οδού Πατησίων με όλα τα οχήματα εν κινήσει, προκειμένου να γράψει τις νότες που εμπνεύστηκε σ’ ένα πακέτο τσιγάρων!
Ωστόσο με το απότομο φρενάρισμα, το αυτοκίνητο που τον ακολουθούσε ήταν μοιραίο να χτυπήσει από πίσω το δικό του. Ο οδηγός του άλλου οχήματος -όπως ήταν φυσικό- βγήκε έξαλλος για να ζητήσει εξηγήσεις από τον Θεοδωράκη αναφορικά με την -εντελώς παράτολμη κι επικίνδυνη- ενέργειά του. Εκείνος όμως ήταν τόσο αφοσιωμένος στο να …γράφει τη μουσική στο πακέτο του που ούτε καν του έδωσε σημασία!

Μετά το τέλος αυτής της περιπέτειας, ο συνθέτης έφτασε στο στούντιο κι αμέσως κάθισε στο πιάνο κι άρχισε να παίζει τη μελωδία για να μη την ξεχάσει. Στη συνέχεια, τηλεφώνησε στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη και του ζήτησε να σπεύσει στην Columbia για ν’ ακούσει τη μουσική και να γράψει στίχους με θέμα τη Δραπετσώνα και τα προβλήματά της. Αφού έγινε κι αυτό, δύο ημέρες μετά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης έμπαινε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το τραγούδι με τη συνοδεία του μπουζουκιού και της δεύτερης φωνής του Μανώλη Χιώτη.
Η «Δραπετσώνα» κυκλοφόρησε σε δισκάκι 45 στροφών (“His master’s voice” – 2792) έχοντας στην άλλη πλευρά το επίσης πολύ μεγάλο τραγούδι «Μάνα μου και Παναγιά» επίσης σε στίχους του Λειβαδίτη, τα οποία σχεδόν ταυτόχρονα ηχογραφήθηκαν και με τη φωνή της Μαίρης Λίντα επίσης σε 45άρι (“His master’s voice” – 2793). Αμφότερα, εντάχθηκαν στον κύκλο τραγουδιών του Θεοδωράκη «Πολιτεία».

Φυσικά, είναι εντελώς περιττό να σχολιάσουμε την αξία, τη διαχρονικότητα και τη σημασία της «Δραπετσώνας» για τον ελληνικό πολιτισμό. Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές, αγαπημένες και χιλιοτραγουδισμένες δημιουργίες του συνθέτη, η οποία πρωταγωνιστεί και σήμερα στα γλέντια, στις χαρές και στις πίκρες των Ελλήνων. Άλλη μια αθάνατη κληρονομιά που μας αφήνουν οι μέγιστοι δημιουργοί Θεοδωράκης και Λειβαδίτης, αλλά και η δωρική, «ξύλινη» και μεγαλοπρεπής φωνή του επίσης μέγιστου Μπιθικώτση… (από blog του Τάσου Κριτσιώλη)

{youtube}LKS1-FZFXeY{/youtube}

Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε, κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 και για 2 ώρες στην "Οδός Ονείρων" μαζί οδηγούμε την Κιβωτό του Ελληνικού τραγουδιού, μόνο στον www.lavitaradio.gr

Κώστας Προβατάς

Ενα μικρό εικονίδιο...ένα μικρό λογότυπο,που,όμως αποκτά τεράστια αξία .
Μια αξία που μεγενθύνεται στις κρίσι-μες μέρες ,που διανύουμε...
Ας τα πάρουμε ,όμως με τη σειρά και ας εξετάσουμε τη σημασία της Χορηγίας Επικοινωνίας,τόσο για τον Χορηγό,όσο και για τον Χορηγούμενο.
Από τη πλευρά του Χορηγούμενου,αρχικά,θα λέγαμε,πως πρόκειται για μια ανέξοδη,σχετικά,και ασφαλή μέθοδο προβολής ,κυρίως των ζωντανών εμφανίσεών τους ,αλλά και των παρουσιάσεων .είτε πρόκειται για δισκογραφική δουλειά,είτε πρόκειται για λογοτεχνική δουλειά,αν πρόκειται για λογοτέχνες ή ακόμα και κάποιας θεατρικής παράστασης.
Μια τέτοια προβολή είτε σε ιστοσελίδες ειδησεογραφικές ,είτε σε ιστοσελίδες ραδιοφωνικών σταθμών και δη,ιντερνετικών,ουσιαστικά,λύνει τα χέρια,κυρίως,σε εκείνους τους χορηγούμενους,που θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουν στο κόστος μιας διαφήμισης.
Νέοι καλλιτέχνες,νέες θεατρικές ομάδες,λογοτέχνες,βρίσκουν την ευκαιρία να προβάλλουν,με αυτό τον τρόπο,τις δραστηριότητές τους και να αυξήσουν,γιατί όχι την αναγνωρσιμότητά τους.
Από την πλευρά του Χορηγού Επικοινωνίας,το "κέρδος"...η "αμοιβή" ,είναι η αύξηση της αναγνωρισιμότητας του μέσου...η προσέγγιση νέου κοινού ,που προέρχεται από το κοινό του εκάστοτε χορηγούμενου καλλιτέχνη.
Κι όλη αυτή η διαδικασία γίνεται μέσω αναρτήσεων στα sites ,είτε τα ειδησεογραφικά ,είτε των Ραδιοφωνικών Σταθμών και ακολούθως ,μέσω κοινοποιήσεων στα social media και κυρίως στο Facebook.
Φυσικά,οι Ραδιοφωνικοί Σταθμοί έχουν την δυνατότητα αναπαραγωγής και ηχητικών ραδιομηνυμάτων,όπου σε λίγα δευτερόλεπτα,αναπαράγεται κάθε φορά το περιεχόμενο μιας χορηγούμενης εκδήλωσης.
Βέβαια,τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά,όσο καταγράφονται σε αυτές τις γραμμές.
Το σίγουρο,που μπορώ να διαβεβαιώσω,είναι,πως χρειάζεται πολύς αγώνας για να μπορέσει ένα ιντερνετικό ραδιόφωνο να συγκαταλεχτεί ανάμεσα στους χορηγούς επικοινωνίας ,μιας εκδήλωσης ενός "πρωτοκλασσάτου" ονόματος.
Συχνά...συχνότατα,οι managers των πιο αναγνωρήσιμων καλλιτεχνών,δεν δείχνουν τη διάθεση να συμπεριλάβουν κάποια μέσα, στους χορηγούς επικοινωνίας...κάποια sites ή κάποια ραδιόφωνα,προφασιζόμενα λόγους επισκεψιμότητας ή ακροαματικότητας.Κάτι ,που κατά την ταπεινή μου γνώμη,στις δύσκολες εποχές,που διάγουμε,δεν ευσταθεί σαν αποψη....δεν βοηθάει κανέναν.
Ο καλλιτέχνης, θα πρέπει να επιθυμεί να προβληθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα,πολλώ δε μάλλον,που δεν θα έχει επιπλέον κόστος.Δεν θα πρέπει να επαφίεται μόνο στη προβολή του από τα πιο γνωστα και δημοφιλή μέσα.Οι καλλιτέχνες....οι managers τους,θα πρέπει να επιδιώκουν να μην υπάρχει άδεια θέση στις εμφανίσεις τους....αυτό και μόνο.
Από την άλλη ,δεν είμαι και τόσο σίγουρος,αν η Χορηγία Επικοινωνίας από τα πιο δημοφιλη μέσα είναι ανέξοδη....Δεν το ξέρω,γι αυτό και αφήνω ερωτηματικά.
Τελικά,η σχέση Χορηγού και Χορηγούμενου,είναι μαι αμφίδρομη σχέση...μια σχέση εμπιστοσύνης....μια ζωντανή σχέση...
Το όφελος και για τις 2 πλευρές είναι πολύ σημαντικό.....
Η Χορηγία Επικοινωνίας,στις μέρες μας, είναι το Οξυγόνο για τη Τέχνη....
Συνάμα είναι και η επιβράβευση και ο λόγος ύπαρξης και συνέχισης της προσπάθειας από τα Μέσα...
Εμείς ,στον La Vita Radio,είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς,που στα 2 και κατι χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας του Σταθμού,σταθήκαμε στο πλευρό ,όσων μας εμπιστεύτηκαν....
Σ'αυτό το διάστημα ,ήμασταν Χορηγοί Επικοινωνίας σε περισσότερες από 180 εκδηλώσεις....είτε μουσικές βραδυές,είτε θεατρικές παραστάσεις,είτε καλλιτεχνικα δρώμενα.
Είμαστε υπερήφανοι γι αυτό και το δηλώνουμε....
Υπερήφανος Υποστηρικτής: www.lavitaradio.gr

Γιάννης Ταμπάκης

Το έξοχο τραγούδι «Από το αεροπλάνο», σε μουσική του Κώστα Χατζή και στίχους της Σώτιας Τσώτου, είναι γραμμένο με αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και τα όσα έζησε η εξαίρετη στιχουργός στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Η Σώτια Τσώτου ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 60 μια νεαρή ανερχόμενη δημοσιογράφος, που έκανε πολιτικό ρεπορτάζ για την εφημερίδα Ελευθερία. Η Εφημερίδα διέκοψε την κυκλοφορία της την 21η Απριλίου του 1967, την ίδια μέρα που έλαβε χώρα το στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Σώτια Τσώτου με το κλείσιμο της εφημερίδας έμεινε άνεργη και σκέφτηκε να αναζητήσει δουλειά στη Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στο συγκρότημα Βελλίδη, που εξέδιδε τις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού αντίκρισε έκπληκτη τη χούντα σε όλο της το μεγαλείο: στρατός, άρματα μάχης και μια πληθώρα ανθρώπων που ήλεγχαν εξονυχιστικά όλους όσους έφταναν εκεί για να ταξιδέψουν ή όσους επέστρεφαν. Η Σώτια Τσώτου τη στιγμή που έπαιρνε το δελτίο επιβιβάσεως συνελήφθη, υποβλήθηκε σε εξονυχιστικό έλεγχο και αυστηρότατη ανάκριση που κράτησε ώρες ολόκληρες. Φυσικά έχασε το αεροπλάνο.

Αφού τελείωσε το μαρτύριο της και δεν βρέθηκαν εις βάρος της ενοχοποιητικά στοιχεία, αφέθηκε ελεύθερη. Έπειτα από τόσες ώρες στο ανακριτικό γραφείο του αεροδρομίου, ταλαιπωρημένη, αηδιασμένη και φοβισμένη, επιβιβάστηκε στο επόμενο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη. Όταν απογειώθηκε, κοίταξε από ψηλά και είδε πως είχαν καταντήσει την Ελλάδα του Ρίτσου, του Σεφέρη και του Ελύτη οι συνταγματάρχες. «Κοίταξε πως φαντάζουν από εδώ ψηλά» σκέφτηκε. «Μυρμήγκια. Μοιάζουν μυρμήγκια οι άνθρωποι». Και πράγματι, μυρμήγκια έμοιαζαν οι συνταγματάρχες και το καθεστώς τους από ψηλά.

Απο το βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "Ένα τραγούδι... μια ιστορία",

Κώστας Προβατάς

{youtube}pR240P9z5Zw{/youtube}

Η διαχρονική σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου με τον Νίκο Σταυρίδη και τον Γιάννη Γκιωνάκη (θρυλικός Μπρίλης!), να προσπαθούν να συνεννοηθούν. Βεβαίως ο Μπρίλης ήταν υπαρκτό πρόσωπο, γύριζε ανάμεσα στα καμαρίνια των ηθοποιών και τον αγαπούσαν όλοι, μέχρι κι ο Σακελλάριος που ήταν ο σκηνοθέτης στα "Κίτρινα γάντια".

Πάμε τώρα... πόσες φορές σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Σίγουρα κάτι θα μου πείτε κάτι, οτιδήποτε. Ακόμα κι αυτό που δεν είναι σίγουρο, μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα αντιληπτό ή όχι κοινά αντιληπτό. Τι θέλω να πω με αυτό; Πως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που σκεπτόμαστε και μάλιστα εκνευριζόμαστε επειδή ο συνομιλητής μας δεν μας καταλαβαίνει... Βαβέλ!

Και κάπως έτσι βγήκαν τα σοφά λόγια του λαού:
"Πουλάει τρέλα", "Διάλογος κωφών", "Συνεννόηση μπουζούκι", "Άρτζι μπούρτζι και λουλάς" και πολλά πολλά άλλα.
Το "Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα", ίσως η χαρακτηριστικότερη πρόταση για την περιγραφή της ασυναρτησίας.
Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, η πραγματική μορφή της φράσης είναι: “Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή καν’ έλα”, που σημαίνει: έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή.
Αποτελούσε μήνυμα των Σταυροφόρων, όταν επέστρεφαν από την κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη και καθόριζαν ως σημείο συνάντησης τους την κορυφή του λόφου.

Ο θρυλικός Β-Β Βασίλης Βασιλειάδης έγραψε την μεγάλη επιτυχία για τη Λίτσα Διαμάντη, "Πάλι τρέλα πουλάς", ενώ στα σημερινά χρόνια ο λαϊκός συνθέτης και τραγουδιστής Χάρης Κωστόπουλος απλά δημιούργησε κι ένα "Πουλάω τρέλα".

Με λίγα λόγια φίλοι μου, αυτό το "δεν καταλαβαινόμαστε" ή το "Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι", αποδεικύεται να είναι και τρόπος συμπεριφοράς, διαχείριση καταστάσεων, μέτρο αντίληψης κλπ ωραία.
Και η Βαβέλ συνεχίζεται...

Κώστας Προβατάς

Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 και για 2 ώρες, από το www.lavitaradio.gr, πολύ τραγούδι από την Οδό Ονείρων. Συντονιστείτε μαζί μου να τα λέμ και στο chat, μπας και τελικά καταφέρουμε να... καταλαβαινόμαστε!

" Εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το έμψυχον ".
ΠΕΡΙΚΛΗΣ «επιτάφιος, Θουκυδίδης».
(Η Ευτυχία προϋποθέτει την Ελευθερία και αυτή την Ευψυχία...).
Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι Λαοί γιορτάζουν το τέλος του Πολέμου και εμείς την κήρυξή του και την Επέτειο του ΟΧΙ !!!
Το ΟΧΙ δεν είναι μια απλή λέξη... πρέπει να ξέρεις να την λες...
Γιατί το ΟΧΙ ...θέλει ΨΥΧΗ.... Ελληνική Ψυχή...!
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε… Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
«όχι» θα ξαναέλεγε... λέει ο Καβάφης

Η Ελλάδα μας τίμησε για μια ακόμη φορά την Επέτειο του ΟΧΙ...!!!
Ο Χ Ι. Τρία γράμματα από το γλωσσικό και ψυχικό μας αλφάβητο. Πανάρχαιη και πανελλήνια άρνηση στην υποδούλωση.
Ατρόμητο αντήχησε την νύχτα εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940.Και ο ήχος του είχε κάτι από εθνικό σάλπισμα. Αντιλαλούσε την εσωτερική, βαθιά και μυστική κραταιότητα της φυλής. Τα τρία γράμματα παιάνιζαν κιόλας την νικητήρια αναμονή. Από εκείνη τη στιγμή το Έθνος διεκδικούσε βήμα προς βήμα την τιμή της νίκης.
Γιατί οι ρίζες του ΟΧΙ έφταναν βαθιά στην αυγή της ιστορίας του έθνους μας και αντλούσαν τους χυμούς τους από τα ιδανικά της πίστεως και της πατρίδας.
Το ΟΧΙ δεν ήταν λόγος στιγμής, ήταν λόγος παλιός, λόγος ώριμος.
Ήταν η επανάληψη του αρχαίου «Μολών λαβέ». Η συμπύκνωση της φράσης των Ελλήνων του Βυζαντίου «την πόλιν τοις βαρβάροις ουδέποτε εώμεν».
Η ανανέωση του θούριου των παλικαριών του ΄21 : «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Τούτος ο λόγος είναι ριζωμένος στις ψυχές των Πανελλήνων.
Κυοφορείται από γενιά σε γενιά. Και στην κρίσιμη ώρα εκφράζεται με μια δωρική σοβαρότητα και απλότητα, με μια λιτή μεγαλοσύνη.
Που δεν δημιουργεί μόνο ήρωες αλλά και ηρωίδες, όπως αυτές της Πίνδου ...!
Αυτά τα ξάφνιασμα της φύσης που συνεχίζοντας την παράδοση των γυναικών του Ζαλόγγου και του Δυρού, άφησαν άφωνη την ανθρωπότητα με τον ηρωισμό τους ...!

Συνέλληνες , Ας κρατήσουμε αυτα τα τρια γράμματα της Ελληνικής Γλώσσας βαθιά μέσα στην ψυχή μας, να σφραγίζουν για παντα την Εθνική μας συνείδηση....!!!

Ο Ρίτσος λέει :
"Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".
Η αληθινή ιστορία είναι φτιαγμένη από τη σιωπή των νεκρών.
Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή.
Στην μνήμη όλων όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι και για να βρουμε πάλι την επαφή με αυτό μας ενώνει κατανοώντας από πού ερχόμαστε, καταγράφουμε εδώ κάθε αναφορά στον ηρωισμό τους από ηγέτες που υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής είτε ήταν σύμμαχοι είτε ήταν εχθροί…
Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής , για αυτούς που με αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση και πρωτόγνωρο ηρωισμό, έδωσαν αυτήν την ημέρα ένα μάθημα στην ανθρωπότητα και ένα ιδιαίτερο νόημα στην έννοια της Ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.
Μια ημέρα που έχει ιστορική αξία , αφού υπενθυμίζει στις νεώτερες γενιές, τις ηρωικές πράξεις και θυσίες του λαού μας, αποτελώντας βασικό στοιχείο αυτογνωσίας των Ελλήνων, για το παρελθόν και την Ιστορία τους. Ιδιαίτερα σε μια εποχή, που η Παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να επιβάλλει, την αλλοίωση και τον αφανισμό της ιστορίας κάθε λαού και στο τέλος την Εθνική Υπόστασή του.
Έχει όμως και διδακτική και εκπαιδευτική αξία. Γιατί σε μια εποχή, όπως τη σημερινή που χαρακτηρίζεται από την απαξίωση όλων των αξιών, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου υπενθυμίζει, το μεγαλείο της Θυσίας για το κοινό συμφέρον, την Πίστη σε ένα ανώτερο σκοπό, την Φιλοπατρία, την Αυταπάρνηση και τον Ηρωισμό.
Και παράλληλα έχει πολιτική αξία. Γιατί δεν αρκεί ένας μεγάλος λαός για τις μεγάλες πράξεις, τα μεγάλα έργα και τα ιστορικά γεγονότα. Απαιτείται και ένας μεγάλος ηγέτης. Χρειάζεται πολιτική βούληση και προετοιμασία, τόσο υλικά όσο ηθικά και πνευματικά για να εμπνεύσει το λαό.
Χρόνια Πολλά στην Ελλάδα και όλους τους Ελληνες , με την ευχή να είμαστε πάντα άξιοι απόγονοι των ηρωικών προγόνων μας και να υπερασπιζόμαστε σθεναρά όσα αυτοί μας άφησαν ως ιερή παρακαταθήκη με τον ηρωισμό και τις θυσίες τους.

ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

1. "Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφισαν το θάνατο.."
Adolph Ηitler
(Από ομιλία του στο Reichstag στις 4 Μαΐου 1941)

2. «Η λέξη ηρωϊσμός φοβάμαι οτι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας
για τη νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, για την ανθρώπινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β’ ΠΠ θα ήταν ακαθόριστη."
Winston Churchill
(Παραφρασμένο από μια από τις ομιλίες του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 24 Απριλίου 1941)

3.Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες.
Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Winston Churchill
(Από μια ομιλία στο BBC στις πρώτες ημέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου)

4."Λυπάμαι επειδή γερνώ και δεν θα ζήσω πολύ για να ευχαριστήσω τους Έλληνες, των οποίων η αντίσταση ήταν αποφασιστική για το Β’ ΠΠ."
Joseph Stalin
(Από μια ομιλία στο ραδιοσταθμό της Μόσχας στις 31 Ιανουαρίου 1943 μετά από τη νίκη του Stalingrad και τη συνθηκολόγηση της 6ης γερμανικής στρατιάς υπό τον στρατηγό Von Paulus)

5."Εάν οι ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν το γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες, την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε."
Georgy Constantinovich Zhoukov
(Στρατηγός του σοβιετικού στρατού: Απόσπασμα τα απομνημονεύματά του για το Β’ ΠΠ)

6."Ανεξάρτητα από αυτό που οι μελλοντικοί ιστορικοί θα πουν, αυτό που μπορούμε να πούμε τώρα, είναι ότι η Ελλάδα έδωσε στο Μussolini ένα αξέχαστο μάθημα, ότι ήταν το κίνητρο για την επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία, ότι κράτησε τους Γερμανούς στην ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι ανέτρεψε τη χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης και έφερε έτσι μια γενική αντιστροφή ολόκληρης της πορείας του πολέμου και νικήσαμε."
Sir Robert Antony Eden
Υπουργός Πολέμου και Εξωτερικού της Μεγάλης Βρετανίας 1940-1945,
Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας 1955-1957 –
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο 24/09/1942)

7. "Δεν θα ήταν υπερβολή να πω οτι η Ελλάδα ανέτρεψε τα σχέδια της Γερμανίας στην ολότητά τους
και την ανάγκασε να αναβάλει την επίθεση στη Ρωσία για
έξι εβδομάδες. Αναρωτιόμαστε ποιά θα ήταν θέση της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς την Ελλάδα."
Sir Harold Leofric George Alexander

(Βρετανός στρατηγός κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ –
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 1941)

8. "Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωϊκή αντίσταση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας."
Charles de Gaul
(Από μια ομιλία του στο γαλλικό Κοινοβούλιο μετά από το τέλος του Β’ ΠΠ).

9. "Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης, ματωμένης αλλά ζωντανής Ευρώπης. Δεν ήταν ποτέ μια ήττα τόσο αξιότιμη για εκείνους που την υπέστησαν."
Maurice Schumann
Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας 1969-1973, μέλος της γαλλικής ακαδημίας 1974

(Από ένα μήνυμα που απηύθυνε από το BBC του Λονδίνου στους υποδουλωμένους λαούς της Ευρώπης στις 28 Απριλίου 1941, η ημέρα που ο Ηitler κατέλαβε την Αθήνα μετά από έξι μηνών πόλεμο ενάντια στο Μussolini και έξι εβδομάδες ενάντια στο Ηitler).

10. "Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί ενάντια σε μεγάλους. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, επειδή μας δώσατε το χρόνο να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε."
Μόσχα, ραδιοσταθμός όταν επιτέθηκε ο Ηitler στην ΕΣΣΔ

11. "Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο στα στρατιωτικά και ότι πάντα μας περιμένουν εκπλήξεις.»
Benito Mussolini
(Από ομιλία της 10/5/1941)

12. "Στην 28η Οκτωβρίου 1940 στην Ελλάδα δόθηκε μια προθεσμία τριών ωρών για να αποφασίσει σχετικά με τον πόλεμο ή την ειρήνη, αλλά ακόμα κι αν δίνονταν τρεις ημέρες ή τρεις εβδομάδες ή τρία έτη, η απάντηση θα ήταν η ίδια. Οι Έλληνες δίδαξαν την αξιοπρέπεια στο πέρασμα των αιώνων. Όταν όλος ο κόσμος έχασε την ελπίδα του, οι Έλληνες τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αήττητο του γερμανικού τέρατος, υψώνοντας απέναντι του το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας."
Franklin D Roosevelt
Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945

13. Η ηρωική προσπάθεια των Ελλήνων... Ενάντια στην επίθεση της Γερμανίας, αφού νίκησαν τόσο βροντερά τους Ιταλούς στην προσπάθειά τους να εισβάλουν
στο ελληνικό χώμα, γέμισε τις καρδιές των αμερικανών με ενθουσιασμό και κίνησε την συμπάθεια τους.
Franklin D Roosevelt

Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945

Στις 10 Απριλίου 1941, μετά από την ελληνική συνθηκολόγηση με τη Γερμανία, τα βόρεια οχυρά της Ελλάδας παραδίνονται.
Οι Γερμανοί εκφράζοντας το θαυμασμό τους στους Έλληνες στρατιώτες, δήλωσαν ότι είναι τιμημένοι και υπερήφανοι έχοντας ως αντίπαλό τους έναν τέτοιο στρατό και ζήτησαν να επιθεωρήσει ο Έλληνας διοικητής το γερμανικό στρατό σε μια ένδειξη τιμής και αναγνώρισης!
Η γερμανική σημαία αναρτήθηκε μόνο μετά την πλήρη απόσυρση του ελληνικού στρατού!
Ένας γερμανός αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας δήλωσε στο διοικητή της ομάδας μεραρχιών ανατολικής Μακεδονίας, υποστράτηγο Δέδε, ότι ο Ελληνικός Στρατός ήταν ο πρώτος στρατός στον οποίο τα μαχητικά αεροπλάνα Stuka δεν προκάλεσαν τον πανικό.
"Οι στρατιώτες σας" είπε, "αντί της μανιώδους φυγής, όπως έκαναν στη Γαλλία και στην Πολωνία, μας πυροβολούσαν από τις θέσεις τους»

Η ελληνική αντίστασις άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Γιαν Σματς, 1870-1950, Νοτιοαφρικανός στρατηγός & Πρωθυπουργός

Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές.
Ιωσήφ Στάλιν, 1879-1953, Σοβιετικός ηγέτης

Σύμφωνα με άρθρο Ιταλού στρατιωτικού σε στρατιωτική επιθεώρηση το 1980, σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί στρατιώτες που πήραν μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο έφεραν ειδικό διακριτικό τιμής, γιατί πολέμησαν εναντίον στρατού υψηλής ποιότητας και μαχητικής αξίας, με παγκόσμια αναγνώριση...!!!

Δικαίως ή Ελλάς εκλήθη χώρα των θαυμάτων "Ισως το μέγιστο εκ των θαυμάτων αυτών, να είναι ό τρόπος, με τον όποιον παραμένει πιστή εις τας παραδόσεις και ανανεώνει, από αιώνα εις αιώνα το ένδοξον παρελθόν της.
ΟΥΕΛΣ

«Ελέχθη εις Αθήνας προ 2.000 ετών, οτι το μυστικό της Ευτυχίας είναι ή Ελευθερία , και το μυστικό της Ελευθερίας ή 'Ανδρεία.
Οι "Έλληνες 'με τα ΟΧΙ τους, δίδουν ζωή νέα εις την μεγάλη τους αυτή κλασσική παράδοση.
ΑΝΤΟΝΥ ΗΝΤΕΝ

Ντέπη Στενού

Το Soundtrack για την Ολυμπιακή Φλόγα (Soundtrack for the Olympic Flame),  αποτελείται από ορχηστρικά κομμάτια έξι ελλήνων συνθετών του Τμήματος Μουσικής της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος.

Οι Αρετή Κοκκίνου, Δημήτρης Λέκκας, Μάρθα Μεναχέμ, Θάνος Μπένος, Φίλιππος Περιστέρης και Λένα Σερδαρίδου ενώνουν τις μουσικές τους, τις οποίες αφιερώνουν στην Ολυμπιακή Φλόγα.

Εξι σύγχρονοι Ελληνες συνθέτες....έξι διαφορετικές ματιές για την πιο σημαντική ,ίσως στιγμή των εκάστοτε Ολυμπιακών Αγώνων...έξι αντιπροσωπευτικά δείγματα της σύγχρονης Ελληνικής δημιουργίας

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του Soundtrack για την Ολυμπιακή Φλόγα έγινε στην Αρχαία Ολυμπία, την Κυριακή 22 Οκτωβρίου, στην Αίθουσα Πολιτισμού Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας. Η βραδιά εντασσόταν στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την τελετή της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων που θα διεξαχθούν στην Κορέα το 2018.

Η Ελλάδα της κρίσης ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ και δηλώνει ΠΑΡΟΥΣΑ!!!!

Οι συντελεστές όπως αναγράφονται στο συλλεκτικό cd της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος:

Philippos Peristeris AATE 
Thanos Benos AFI 
Martha Menahem NA PERNAS 
Areti Kokkinou (feat. Guitar trio Nyxis) MEDITERRANEO 
Dimitrios Lekkas IOCASTA WALKS 
Lena Serdaridou PARTHENON 

SOUND MIX -P.A. DOVE
AUDIO FINISHING - LAKIS HALKIOPOULOS, STUDIO NEW LOCATION
COVERBOARD : STELLA CHAVIAROPOULOU
PRODUCTION : LENA SERDARIDOU

Γενιές και Γενιές μεγαλώσαμε με ένα Χάσμα αγεφύρωτο να χάσκει χρόνια σαν άβυσσος
ανάμεσά μας….
Άλλοτε βάθαινε… άλλοτε πλάταινε … και άλλοτε γέμιζε από οργή και θυμό ξεχειλίζοντας …
λίγο πριν τα παρασύρει όλα μαζί του….
Με τον όρο "χάσμα γενεών" ορίζουμε, τη μεγάλη απόσταση που χαρακτηρίζει δύο γενιές σε
κάθε εποχή, ως προς τις πεποιθήσεις, ιδέες, αντιλήψεις, τρόπους, σκέψεις και τη στάση
ζωής γενικότερα.
Ένα διαχρονικό πρόβλημα αφού από το βάθος του χρόνου έως σήμερα θα τις δούμε να
επιδίδονται σε μια "πολεμική", η μία εναντίον της άλλης.
Προσπαθώντας να θυμηθείς τα δικά σου νεανικά χρόνια ανακαλύπτεις πως λίγα πράγματα
θυμάσαι… και κυρίως αυτά που σε σημάδεψαν… ευχάριστα ή δυσάρεστα…
Πως λοιπόν να γράψεις για τους νέους ; Ακόμη δυσκολότερα… πως να τους πλησιάσεις;
Εσύ τους ζητάς να περιμένουν να «έρθει η ώρα» για όλα αυτά που ανυπομονούν να κάνουν
και αυτά σε αυτή την «ώρα» βλέπουν ήδη τον εαυτό τους με γκρίζους κροτάφους να
προσπαθούν να συμπιέζουν άτσαλα τον χρόνο… όπως οι γονείς τους… που αναπολούν με
νοσταλγία αυτή την τρελή κοψιά της νιότης που πέταξε ανεπιστρεπτί…
Είναι λογικό όταν ο γονιός, έχοντας διανύσει τη δική του τεθλασμένη, να έχει κάθε λόγο να
οραματίζεται για το παιδί του ευθεία πορεία.
Πορεία με στόχο, όπως είπε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Αντριου Ο' Χέιγκαν, δηλαδή την
απόκτηση τέτοιων εφοδίων που θα τους φέρουν χρήμα και πλούτο. Ισως γιατί, μέσα από
τις δικαιολογημένες αγωνίες τους, ξεχνούν ότι αυτή η μύηση καταλήγει σε ανθρώπους
λιγότερο ανθρώπινους.
Και είναι αληθινό αυτό που λέει ο Χέιγκαν. Αν και οι εξαιρέσεις είναι πολλές, δύσκολα
αναλαμβάνουμε το κόστος να μυήσουμε τους νέους στο πεδίο της ουσιαστικής γνώσης.
Στη λογοτεχνία, την αισθητική, την ηθική ή την πολιτική (εδώ, αντίθετα, τους μαθαίνουμε
να την απαξιώνουν, καθώς δύσκολα διαχωρίζουμε τον πολιτικό από την πολιτική) τον
πολιτικό που ξεχνά ότι οφείλει να ξεπεράσει τα όριά τους και να δώσει ελπίδες στους νέους
που βλέπουν τούτες τις μέρες τα όνειρά τους να σκάνε στην ατμόσφαιρα σαν βεγγαλικά τη
μέρα της γιορτής.
Δεν τους διδάσκουμε την αυθεντικότητα της πράξης γενικότερα.

Ασφυκτικά εγκλωβισμένοι στο ναρκισσιστικό εγώ μας, θυμίζουμε ξώφαλτσα τον Μεγάλο
Γκάτσμπι του Φιτζέραλντ και εμφυσούμε στον νέο την ιδέα για τη δόξα, το χρήμα και τον
έρωτα.
Έχουμε συνηθίσει, παρά τη δυσκολία του καιρού, να βλέπουμε παντού νεολαίους
αραχτούς. Τα ομοιώματά μας, δηλαδή. Και όμως, υπάρχουν νέοι που δεν περνούν τις μέρες
τους στους καφενέδες και δεν περιμένουν από κανένα να τους αλείψει βούτυρο στο ψωμί
τους. Παλεύουν για τα πιστεύω τους, μας γυρίζουν την πλάτη, κάποιες φορές μας
συγχωρούν για τα λάθη μας -δείγμα μεγαλοψυχίας και άγνοιας- αλλά όλο και πιο συχνά
συζητούν για την επερχόμενη επανάσταση της μεσαίας τάξης, στην οποία οι περισσότεροι
ανήκουν.
Και είναι εδώ ακριβώς που απαιτείται η εγρήγορση του γονιού, του πολιτικού και του
πνευματικού ανθρώπου. Η επανάσταση είναι ωραία στα λόγια, αλλά στην πράξη έχει
θύματα. Και τα θύματα είναι συνήθως οι νέοι, όχι οι μεγάλοι.

Όταν το φαινόμενο εκδηλώνεται βλέπουμε από τη μια πλευρά, τους νέους (κάθε εποχής ή
κοινωνικής προέλευσης) να κατηγορούν τους μεγαλύτερους, μεταξύ άλλων, για υποκρισία,
τυπικότητα, "πλαστική" ευγένεια, υπερβολική ενασχόληση με το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Από την άλλη πλευρά, οι μεγαλύτεροι καταλογίζουν στους πιο μικρούς, αδιαφορία,
ανευθυνότητα, έλλειψη σεβασμού. Κάθε νέος μοιάζει στα μάτια τους ανεύθυνος,
επιπόλαιος, άκριτα υποταγμένος στη μόδα και κακός χρήστης της γλώσσας. Η απειρία και η
επαναστατική τους διάθεση, συχνά εκλαμβάνονται ως ασυδοσία, "έκλυση" ηθών ή άκρατος
μηδενισμός.

Σήμερα με την Οικονομική κρίση να μαστίζει την νεολαία και να ρίχνει το βάρος αυτής της
ευθύνης στις προηγούμενες γενιές, αυτό το χάσμα μοιάζει να βαθαίνει αντί να μειώνεται…
Όμως δεν πρέπει να αφήνουμε στον όρο "χάσμα γενεών", να διατηρεί την ψευδαίσθηση
πως η μια γενιά είναι διαφορετική από την άλλη… και οφείλουμε να είμαστε αρκετά
προσεκτικοί ώστε να μη πέφτουμε στην παγίδα να το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία …
Ο διάλογος, η ειλικρίνεια και η αμοιβαία εμπιστοσύνη , τα έργα και όχι τα λόγια … μπορούν
να κάνουν τις γενιές να επικοινωνούν, τους εφήβους να κοινωνικοποιούνται ομαλότερα, τα
χάσματα να γεφυρώνονται και την σκληρή κριτική των εφήβων να μειώνεται σταδιακά
όταν οι ενήλικες συνειδητοποιούν την διαφορετικότητά τους και τους προσεγγίζουν με
αλήθεια και κατανόηση.
Το επιθυμητό αποτέλεσμα αποτελεί την προσέγγιση και όχι την απόλυτη ταύτιση των
γενεών μεταξύ τους….
Καθεμιά οφείλει να διατηρεί τη δική της ιδιοσυγκρασία. Η απόλυτη έλλειψη κριτικής και
αμφισβήτησης, στην οποία θα είχαμε οδηγηθεί, αν επιδιώκαμε κάτι τέτοιο ούτε λογική θα
ήταν, ούτε φυσιολογική.

Θα ήταν περισσότερο καταστροφική, παρά δημιουργική και θα μας στερούσε έναν από
τους βασικότερους παράγοντες κοινωνικών εξελίξεων.
Γιατί Αυτόματα θα μετέβαλλε την καθημερινότητα μας ένα απέραντο νεκροταφείο!
Τίποτα πια δεν θα κινούνταν. Και μόνο ότι κινείται ζει!

Ντέπη Στενού

Δύο μερόνυχτα χρειάστηκαν για να γυριστεί η σκηνή της ταινίας “Ευδοκία” του Αλέξη Δαμιανού, με το περίφημο ζεϊμπέκικο.
Σε ένα ταβερνάκι της Κάτω Κηφισιάς, ένας νεαρός λοχίας (Γιώργος Κουτουζής), χορεύει για τα μάτια της Ευδοκίας ζεϊμπέκικο.
Ο ηθοποιός χορεύει το τραγούδι «η άτακτη» του Μάρκου Βαμβακάρη, επειδή ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός δεν είχε βρει ακόμα ποιος θα συνέθετε τη μουσική για την ταινία του.
Ο ηθοποιός Χρήστος Ζορμπάς, που έπαιζε στην ταινία το νταβατζή της Ευδοκίας, του μίλησε για έναν νέο ταλαντούχο συνθέτη που θα το έκανε ευχαρίστως χωρίς να ενδιαφέρεται για παχυλή αμοιβή.
Αρχές του καλοκαιριού του 1971, ο Δαμιανός και ο Λοΐζος δίνουν τα χέρια και ο συνθέτης ξεκινά να γράφει τη μουσική για την ταινία.
Ο Μάνος, αρχικά έπαιξε τη μελωδία του θρυλικού ζεϊμπέκικου με τον παλιό ρεμπέτη Γιώργο Μουφλουζέλη και τον τζουρά του.
Τελικά στην ηχογράφηση πείθει το Θανάση Πολυκανδριώτη να παίξει και αυτός με ένα παλιό τζουρά και όχι με το μπουζούκι. Έτσι ο ήχος ήταν πιο οξύς και αυθεντικός.
Κάποια στιγμή, ο Λοΐζος ζήτησε από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να βάλει στίχους στο ζεϊμπέκικο. Ο Παπαδόπουλος απέδειξε πόσο μεγάλος στιχουργός ήταν, όταν αρνήθηκε να γράψει λόγια μαγεμένος από τη μελωδία. Οι στίχοι θα χαλούσαν το υπέροχο τραγούδι, είπε. Ο Μάνος πείστηκε και το ζεϊμπέκικο έφθασε στο κοινό μόνο με τις νότες που παρέσυραν στο ρυθμό τους τους πάντες.

Κώστας Προβατάς