Διαβάζω στο σαββατιάτικο ΒΗΜΑ (4/11/2017)
H χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας που επέβαλαν οι δανειστές της Ελλάδας φταίει για τη δημιουργία μιας νέας κατηγορίας εργαζόμενων φτωχών, γράφει το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel.

«Πρόκειται για τους "working poor", νέοι σπουδασμένοι και με προσόντα, αλλά με αποδοχές που μόλις φτάνουν για να καλύψουν το φαγητό τους. Οι άνθρωποι στους οποίους αναφέρεται το δημοσίευμα έχουν ονοματεπώνυμο. Είναι η ......, 24 ετών, μπαργούμαν με σπουδές στις γλώσσες και στη λογοτεχνία, ο ........, 27 ετών, καθηγητής Αγγλικών, με 25 ώρες εργασίας την εβδομάδα, αλλά με αποδοχές 15 ωρών και ο ...., 30 χρονών, εργαζόμενος σε φαστφουντάδικο, με σπουδές στην Φυσική Αγωγή».

«Η χαλάρωση της εργατικής νομοθεσίας επέφερε ακριβώς το αντίθετο από το σκοπούμενο», επισημαίνει στο δημοσίευμά του το περιοδικό. «Ο νομοθέτης μείωσε το κατώτατο όριο μισθού στα 586 ευρώ και παράλληλα επέτρεψε στους εργοδότες να πηγαίνουν και χαμηλότερα, όταν αυτός που ψάχνει εργασία είναι κάτω των 25. Πίσω από αυτό κρύβονταν η ελπίδα ότι έτσι θα καταπολεμούνταν η νεανική ανεργία που το 2016 άγγιξε το 47%. Παράλληλα προέκυψε μια γενιά εργαζομένων που έκαναν σχεδόν τα πάντα, γνωρίζοντας ότι εάν δεν το έκαναν αυτοί, θα το έκαναν άλλοι». To Spiegel σημειώνει: «Παρόλα αυτά η μεγάλη κραυγή των εργαζομένων φτωχών δεν ακούστηκε, επειδή ειδάλλως οι ευκαιρίες για μια έστω κακοπληρωμένη δουλειά θα μειώνονταν. Και μια κακοπληρωμένη δουλειά είναι πάντα καλύτερη από την ανεργία».
Όπως εκτιμά το Spiegel «το 1/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα κερδίζει τόσο λίγα που μόλις τούς φτάνει για να ζήσει. Είναι πάνω από μισό εκατομμύριο. Για τη δουλειά τους παίρνουν κάτω από 376 ευρώ το μήνα ή 60% λιγότερα από το μέσο μισθό… Ο κίνδυνος, ακόμη και με σταθερή εργασία, να συγκαταλεχθεί κανείς στους φτωχούς στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλος, όσο πουθενά αλλού στην ΕΕ».
Το άρθρο κάνει και σύγκριση ανάμεσα στο Βερολίνο και την Αθήνα σε ότι αφορά στο κόστος ζωής. «Για παράδειγμα, στο Βερολίνο οι τιμές για προϊόντα καθημερινής κατανάλωσης είναι μόλις 14,5% υψηλότερα από ότι στην Αθήνα, παρά το ό,τι στη γερμανική πρωτεύουσα η αγοραστική δύναμη είναι 117%».

Δεν μπαίνω στα οικονομικά θέματα του 21ου αιώνα, αν και δε χρειάζεται να είσαι Οικονομολόγος για να το κάνεις. Πιστεύω μάλιστα ότι οι Οικονομολόγοι σήμερα είναι μια από τις πολύ κακές Επιστήμες για τον άνθρωπο και την εργασία. Θα μου πείτε, πως μπορεί να εξελιχθεί ο κόσμος σήμερα χωρίς Οικονομικές Επιστήμες. Μακρά κουβέντα...
Ιστορικά, στην Βαβέλ της Ανθρωπότητας, πάντοτε υπήρχαν πατρίκειοι και πληβείοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί.

Η Αρχαία Ρώμη μοιάζει να είναι σήμερα το μοντέλο του 21ου αιώνα. Στην αρχαία Ρώμη έβρισκε κανείς 3 τάξεις αρχικά, τους πατρίκιους (εύποροι), τους πελάτες (αποδεκτοί μεσαίοι) και τους πληβείους (φτωχοί, χωρίς δικαιώματα κλπ.). Σιγά σιγά οι πελάτες αφομοιώθηκαν στα κάτω επίπεδα των πατρικίων, τουλάχιστον όσοι μπόρεσαν και είχαν τη δυνατότητα ή τις διασυνδέσεις να το κάνουν. Μήπως το ίδιο δεν γίνεται σήμερα με την εξαφάνιση ουσιαστικά της μεσαίας τάξης? Αυτός ο διαχωρισμός στην αρχαία Ρώμη, είχε και έναν δεύτερο, προερχόμενο από τη στρατιωτική θητεία. Τους συγκλητικούς (αντίστοιχοι των πατρικίων ή και οι ίδιοι), τους ιππείς (ξεκάθαρα η μεσαία τάξη που γινόντουσαν μετά τη θητεία έμποροι μεσαίας δυναμικότητας) και οι προλετάριοι, κατώτερη τάξη χωρίς δικαιώματα και χωρίς δυνατότητα στράτευσης (σχεδόν ατιμωτικό).
Στη μαρξιστική θεωρία ο προλετάριος ήταν ο ανθρωπος που ανήκει στην τάξη των μισθωτών εργατών, ζει μόνο από το μεροκάματό του και δεν μπορεί να ελέγξει τα μέσα παραγωγής

Στη νουβέλα του Τολστόι "Αφέντες και δούλοι", είναι τοποθετημένο ένα πρόβλημα που θα πάρει αργότερα την πρώτη θέση σ΄όλη την πνευματική δημιουργία του δημιουργού: η αναγέννηση των ανθρώπων εκείνων, που ενώ ανήκουν στις προνομιούχες τάξεις, αντιλαμβάνονται την κοινωνική αδικία, την ηθική ποταπότητα και την ψευτιά του περιβάλλοντός τους

Στο μυθιστόρημα του "Πλούσιοι και Φτωχοί", ο Γρηγόριος Ξενόπουλος προσπαθεί να απαντήσει ένα φλέγον ερώτημα: Υπάρχουν "εκ γενετής" φτωχοί και πλούσιοι, και ποιο είναι το χαρακτηριστικό που διαχωρίζει τις δύο αυτές "ράτσες" ανθρώπων; Μπορεί το χάος που τους χωρίζει να γεφυρωθεί, φερ' ειπείν μέσω του σοσιαλισμού; Ή είναι καταδικασμένος αυτός που γεννιέται "αρνί" (πράος, τίμιος, ειλικρινής) να παραμείνει για πάντα φτωχός, ασήμαντος και περιφρονημένος, βορά στους "λύκους" της κοινωνίας (τους αδίσταχτους, τους εκμεταλλευτές, τους "κεφαλαιοκράτες")

Σε κάθε περίπτωση οι σκεπτικιστές λογοτέχνες παίρνουν εικόνες από την βαβελική αλλά και άνιση ιστορία της Ανθρωπότητας, αναλύουν ένα φαινόμενο διαχωρισμού μιας ίδιας ράτσας ζώων, αυτής που ο Όργουελ στη "Φάρμα των ζώων" έκλεισε με τη φράση "Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά κάποια είναι πιο ίσα από τα άλλα". Κρατώ τη φράση από το βιβλίο, μη ασχολούμενος με το συνολικό περιεχόμενο της αντισταλινικής άποψης του συγγραφέα.

Και επειδή ο www.lavitaradio.gr είναι κατά κύριο λόγο ένας μουσικός διαδικτυακός σταθμός και η ιστοσελίδα του εκεί αναφέρεται, όπως σε κάθε άρθρο έτσι και σε αυτό θα προσπαθήσω να εντάξω κάποια "προσομοιώδη" (αδόκιμος όρος) τραγούδια της ελληνικής μουσικής σκηνής στο άρθρο.

Πρώτος και καλύτερος, τα λεφτά δε βγαίνουν, Λουκιανός Κηλαηδόνης - Κάπου την έχουμε πατήσει

{youtube}TkYmlaXpmuA{/youtube}

ο Γιώργος Νταλάρας δια χειρός Μάνου Ελευθερίου και μουσικής σύνθεσης Στάυρου Κουγιουμτζή - Οι ελεύθεροι κι ωραίοι

{youtube}wSagoZitInc{/youtube}

ο Μπιθικώτσης στην ποιητική ανατριχίλα του Οδυσσέα Ελύτη, μουσική Μίκης Θεοδωράκης - Ένα το χελιδονι

{youtube}7biQLcP5CHg{/youtube}

ο μεγάλος κι αξέχαστος Νίκος Ξυλούρης στη σύνθεση του Ξαρχάκου και σε στίχους Βασίλη Ανδρεόπουλου - Αυτόν τον κόσμο τον καλό

{youtube}9KguKieqH90{/youtube}

Αεροπλάνα και βαπόρια, Μαλαματένια λόγια, η Φάμπρικα κλπ. κλπ.

Κώστας Προβατάς
https://www.facebook.com/costas.provatas.9

Υ.Γ. Κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 και για 2 ώρες διαλέγουμε από τη "Μουσική Ελληνική Ιστορία" πολλά τραγούδια, ενταγμένα στην εκπομπή του www.lavitaradio.gr "Οδός Ονείρων".
Μπορούμε να τα λέμε και στο chat της εκπομπής www.lavitaradio.gr/chat.html