Οι φίλοι και συνεργάτες μου στην πολύπαθη εσχάτως Μάνδρα (είναι πολλοί, πάρα πολλοί), μου λέγανε την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου που πήγα στην περιοχή, την οργή τους, τον καημό τους, μου εξηγούσαν το δέος τους για τα φαινόμενα αλλά και την πικρία τους.
Κοίταζα γύρω μου και δεν πίστευα ότι δεν υπήρχε η μάνδρα με τα αυτοκίνητα του ενός, είχε χαθεί ο γιος του συνεργάτη μου του με το φορτηγό (δεν έχει βρεθεί καν), κάποτε υπήρχε στο σημείο ένα εργοστάσιο με χρώματα και βερνίκια που τώρα απλά είναι μια άμορφη μάζα.
Έκανα μια χαζή ερώτηση, έτσι αισθάνθηκα όταν την έκανα στα παιδιά που μαζευτήκαμε για 2 λεπτά εκεί και βλέπαμε τους πυροσβέστες κια τις μονάδες ΕΜΑΚ να επιχειρούν.
"Ρε παιδιά, ο Θανάσης? Τι έγινε ο Θανάσης?"... όπου Θανάσης ο σκύλος της μάνδρας, ο τεμπέλης που βαριόταν και να γαυγίσει όταν έβλεπε ξένο αλλά ήταν πρόθυμος να δεχτεί το χάδι του.
"Κώστα, δε λείπει μόνο ο Θανάσης, δεν υπάρχει κατοικίδιο σε άγνωστη ακτίνα, μη λέμε ότι χάθηκαν μόνο άνθρωποι".
Το φαρμακείο της γυναίκας ενός φίλου διαλυμένο, ο Χ. έξω από το ερείπιο σε ένα σκαμπό λερωμένο, να κάθεται και να κοιτάει το κενό. Μου λέει, "ότι έμεινε θα γίνει πλιάτσικο, θα πλακώσουν οι φατρίες της περιοχής να τα πάρουν όλα αν δεν περιφρουρήσει η Αστυνομία. Εγώ δεν φεύγω από εδώ απόψε, όποιο τσογλάνι τολμήσει θα το φάω ζωντανό...". Τα μάτια του κόκκινα, από κούραση ή θυμό, δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον κι από τα δύο.
Όλοι οι παραπάνω, χαρακτήρες και φιγούρες μιας κοινωνίας που έχουν φτιάξει οι ίδιοι με τη δουλειά τους, οι πατεράδες τους, ίσως κια παλιότεροι. Κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε, όπως και στο Πέραμα, στο Κερατσίνι και τη Νέα Πέραμο πως ξεφυτρώνανε σπίτια (ο Θεός να τα κάνει τις παλιές δεκαετίες), που βρέθηκαν όμως σιγά σιγά να νομιμοποιούνται. Νομιμοποίηση δε θεωρώ τα χαρτιά, θεωρώ την ύπαρξη συγκοινωνίας, την ύπαρξη ρεύματος και ύδατος, τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Εύλογο το ερώτημα, μια οντότητα, ένας Δήμος (άρα με κρατική έγκριση οντότητα, από το 1946 αυτόνομος), τι προσφέρει σε αυτούς που πληρώνουν (πολλά πρέπει να σας πω στη συγκεκριμένη περιοχή) για τα απολύτως εννοούμενα, την πρόληψη δηλαδή? Γιατί εν έτει 2017 η κρατική Βαβέλ δεν είναι ικανή ούτε για την αποκατάσταση?
Γράφω Σάββατο 18/11, από τη Δευτέρα το βράδυ πιάνει χειμωνιάτικος καιρός, πέφτει η θερμοκρασία κάπου 10 βαθμούς.
Όλοι οι παραπάνω λοιπόν, κάτοικοι μιας μικρής κοινωνίας, ενός χαμηλού επιπέδου του Πύργου της Βαβέλ, μετρούν πληγές. Οι βάσεις είναι πάντα δυνατές και τα θεμέλια τους, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δε φοβούνται να εργαστούν και να παράξουν έργο. Ήταν πάντα δυνατοί, θα παραμείνουν δυνατοί, θα γίνουν πιο αποφασιστικοί, θα τιμωρήσουν όταν πρέπει.
Κι εγώ απλά έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι σιγοτραγουδώντας: "Που 'σαι Θανάση..."

Κώστας Προβατάς

{youtube}u4i1O92QZzM{/youtube}

Ο Μπρεχτ έλεγε «Γιατί να θεωρούμε βίαια τα νερά ενός ποταμού, και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;»
Και δεν εννοούσε φυσικά οτι κάνουν κακό οι όχθες στα νερά του ποταμού και θα πρέπει να τις καταργήσουμε ή να τις γκρεμίσουμε, για να αφήσουμε το ποτάμι να κάνει ελεύθερα την πορεία του... Είναι αλήθεια πως Το περιβάλλον είναι αυτό στο οποίο μετατρέπεται η φύση, όταν την προστατεύει ο άνθρωπος.
Αντίθετα απ΄ όσα συνήθως ακούγονται, δεν φταίνε τα “ακραία καιρικά φαινόμενα” στα οποία αποδίδονται όλα, αλλά οι καταστροφικές ανθρώπινες παρεμβάσεις και η διαχείριση που κάνουμε, υψώνοντας συνεχή αναχώματα σε ποταμούς και ρέματα που περιορίζουν την πλατιά κοίτη τους μειώνοντας την διατομή τους . Ετσι καθώς δέχονται μεγάλες ποσότητες από φερτές ύλες έχουν ως συνέπεια την ανεξέλεγκτη καταστροφική ροή τους πλημμυρίζοντας πόλεις και δομές που επίσης ανεξέλεγκτα και άναρχα δομημένα βρίσκονται στον δρόμο του αφού ο σύγχρονος άνθρωπος καταστρέφει περισσότερα όταν χτίζει παρά όταν γκρεμίζει.

Μια λύση λοιπόν θα ήταν να απελευθερωθεί η κοίτη του ποταμού από μέρος τουλάχιστον των αναχωμάτων ή των κτισμάτων προκειμένου να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ροή προς τη θάλασσα, όπως γινόταν αιώνες τώρα.
Όμως η γνωστή πρακτική της μικροπολιτικής από αυτούς που έχουν "εργολαβικά" αναλάβει επί τόσα χρόνια την προστασία των φτωχών και των αδυνάτων και των συντεχνιών που ποδηγετώντας τον συνδικαλισμό και την πολιτική χρόνια ταλανίζουν αυτήν την χώρα του λαϊκισμού και της δημαγωγίας , εμπόδιζε πάντα να εκτελεστούν οι αποφάσεις των νομαρχιών για να γκρεμιστούν όλα αυτά τα κτίσματα στις κοίτες των ρεμάτων , με την "λαϊκίστικη" δικαιολογία , "να γκρεμίσουν πρώτα τις "βίλες" στις παραλίες και μετά τα σπίτια των" φτωχών στα ρέματα" ...

Ναι αυτοί είμαστε... λες και η φύση κάνει εξαιρέσεις …και αυτοί που πνίγονταν κάθε φορά στα δυτικά προάστια από τις πλημμύρες λόγω αυτών των αυθαίρετων κτισμάτων, ήταν πλούσιοι και όχι μεροκαματιάρηδες φτωχοί άνθρωποι που σε λίγα λεπτά από την ανικανότητα και την αδιαφορία των κάθε λογής υπευθύνων , έχαναν όλα τους τα υπάρχοντα ή την ζωή τους ...
Και δυστυχώς αυτό το φαύλο κράτος ακόμη και μέχρι σήμερα, αντί να εντάσσει στο σχέδιο πόλης, όπως κάνει κάθε ευνομούμενη πολιτεία , εκτάσεις νόμιμων οικοδομικών συνεταιρισμών , με έτοιμα πολεοδομικά σχέδια ρυμοτομίας και υποδομών που και χρήματα θα προσέφεραν στο κράτος και θα έδιναν λύσεις στα αδιέξοδα πολιτών που επί χρόνια κρατούνται όμηροι στο όνομα τάχα κάποιων ανυπόστατων οικολογικών ευαισθησιών που τους στερούν το όνειρο μια στέγης που είχαν, όταν απόθεσαν τις λιγοστές οικονομίες τους σε ένα οικόπεδο με την ελπίδα ή την υπόσχεση ότι κάποτε θα μπορούσαν να το οικοδομήσουν νόμιμα, αντί να δώσει την δυνατότητα να κατασκευαστούν πόλεις "πρότυπα" υποδείγματα πολεοδομικού σχεδιασμού στα όρια των δήμων με τους οποίους συνορεύουν αυτές οι εκτάσεις , υλοποιώντας όλες τις σύγχρονες προδιαγραφές που θα έβαζε η πολιτεία .
Και δεν φτάνει αυτό , αλλά τους ταλαιπωρεί επιπλέον και τους ζημιώνει οικονομικά διεκδικώντας αυτές τις καθ όλα νόμιμα αγορασμένες και φορολογημένες εκτάσεις , παρά τις αποφάσεις των δικαστηρίων και του κτηματολογίου , από τους πολίτες που τις κατέχουν με νόμιμους τίτλους, την ίδια στιγμή που για μικροκομματική και φοροεισπρακτική πολιτική νομιμοποιεί παράνομες αυθαίρετες κατασκευές σε δάση και ρέματα , με άναρχη δόμηση επιβραβεύοντας τις παρανομίες και καταδικάζοντας καθ όλα νόμιμους και αθώους πολίτες στην εξαθλίωση και στο θάνατο με μια μόνο νεροποντή, αφού πληρώνουν τις αμαρτίες του κράτους και την ανεκτικότητα του απέναντι στην ανευθυνότητα κάποιων «εξυπνάκιδων Ελληναράδων » που μένουν πάντα ατιμώρητοι, αδιαφορώντας για την τύχη και τις περιουσίες των νόμιμων πολιτών του.

Ολα αυτά βέβαια εύκολα θα μπορούσαμε να τα κατανοήσουμε αν ζούσαμε στην Βενεζουέλα...και σε λίγο μέσα σε αυτήν την απαξίωση των πάντων που βιώνουμε ...ίσως να μην μας κάνουν πια εντύπωση γιατί θα έχουμε γίνει χειρότερα και απ αυτήν ...αφού η κυβέρνηση των Συριζανελ ήδη ξέθαψε τα στατιστικά στοιχεία των νεκρών πριν 50 χρόνια και έκανε τον συμψηφισμό της ...
Και στο παρελθόν λοιπόν είχαμε νεκρούς ...και πάλι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι ....
Οπότε η πρώην καταγγελτική κ Δούρου μαζί με τον πιο γκαντέμη πρωθυπουργό της συμφοράς και των φυσικών καταστροφών που είχαμε ποτέ , για άλλη μια φορά είναι εξαφανισμένοι σε μια ακόμη εθνική καταστροφή...

Καλά θα έκανε πάντως η λαλίστατη για τα λάθη και τις παραλείψεις των άλλων, κ Δούρου πριν την μήνυση που κατέθεσε κατά παντός υπευθύνου αναζητώντας ευθύνες περασμένων δεκαετιών, να μας ενημερώσει για τις ενέργειες που έκανε η ίδια από τον θεσμικό της ρόλο , όπως προβλέπονται και απορρέουν εκ των καθηκόντων της, και αφορούν τον καθαρισμό των ρεμάτων και την πρόβλεψη που υπήρξε από τις υπηρεσίες της Περιφέρειας σε συνεργασία με τον σχεδιασμό Πολιτικής Προστασίας , λόγω της επερχόμενης κακοκαιρίας . Ακτιβιστής δεν είναι αυτός που λέει ότι το ποτάμι είναι βρόμικο κ Δουρου . Ακτιβιστής είναι αυτός που καθαρίζει το ποτάμι και αυτό δεν είναι ιδεολογίας αλλά ικανότητας και πρόβλεψης .
Οι άνθρωποι έχουν το ελάττωμα, όταν έχει νηνεμία, να νομίζουν ότι δεν θα έρθει ποτέ καταιγίδα και δεν προετοιμάζονται έλεγε Μακιαβέλι και δυστυχώς επιβεβαιώνεται καθημερινά. Ένα Υπηρεσιακό Σημείωμα άλλωστε δεν γράφεται για να ενημερώσει τον παραλήπτη, αλλά για να προστατέψει τον αποστολέα. Το στείλατε ποτέ ; Κι αν το στείλατε φροντίσατε να μάθετε αν υλοποιήθηκαν οι εντολές σας ;
Μην εύχεστε λοιπόν να ήταν πιο εύκολο. Να εύχεστε να ήσασταν καλύτερη.
Τα υπόλοιπα είναι μόνο για την κάλυψη των ευθυνών και της ανικανότητας που διατρέχει οριζοντίως και καθέτως τον κρατικό μηχανισμό, που μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης, από αυτούς που θα διόρθωναν ως δια μαγείας όλα τα κακώς κείμενα , τώρα σε κάθε συμφορά, ανατρέχουν στις παθογένειες του παρελθόντος , κατά το γνωστό «παραλάβαμε καμένη γη» των προηγούμενων, που λειτουργούσε πάντα ως άλλοθι για την ανικανότητα και την ανοργανωσιά των επομένων…. Τώρα έχουν γίνει απλά όλα τρισχειρότερα, γιατί εκτός από τις παθογένειες του παρελθόντος , αυτά που συμβαίνουν σήμερα συνοδεύονται και από την αναισθησία των κυβερνώντων…

Ντέπη Στενού

Η νέα Γενιά της Ελληνικής μουσικής,του Ελληνικού τραγουδιού καταθέτει τα διαπιστευτήριά της,στον μεγάλο Μίκη της Ελλάδας.

Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό,για να κρίνουμε απόλυτα θετικά το cd "Η Μπέττυ Χαρλαύτη στον Κόσμο του Μίκη Θεοδωράκη"。

Και θα αρκούσε ,γιατί το ζητούμενο ,είναι όχι μόνο να μην φθίνουν,όσα μεγάλα ,ψήλωσαν την Ελλάδα,αλλά και να αναπνέουν ,να ζουν ,να μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο ,και μαζί τους να ψηλώνει ακόμα περισσότερο κι η Ελλάδα,μέσα από την μάτιά της νέας Γενιάς.

Πέρα απ'αυτό,όμως ,πρόκειται για μια αξιολογότατη και αξιοσημείωτη δουλειά.Ενα καλοδουλεμένο πόνημα.

Κυρίες και κύριοι,ουσιαστικά ,πρόκειται για τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη με συμφωνικό ήχο.

Ο, επί μια δεκαετία ,συνεργάτης του Μίκη Θεοδωράκη,Γιάννης Μπελώνης,ενορχηστρώνει μοναδικά τα τραγούδια του μεγάλου Μίκη,την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής  της ΕΡΤ διευθύνει ο Στάθης Σούλης,ενώ τα τραγούδια ερμηνεύει μοναδικά η mezzo soprano Μπέττυ Χαρλαύτη.

Η ηχογράφηση και επεξεργασία του ηχητικού υλικού, πραγματοποιήθηκε στα στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης.

Στο μοναδικό "Την πόρτα ανοίγω το βράδυ",μαζί με την Μπέττυ Χαρλαύτη ,η εμβληματική Μαρία Φαραντούρη,o Zülfü Livaneli στη "Μαγιοπούλα" και ο ταλαντούχος Γιώργος Περρής στην "Ομορφη Πόλη"...σημειολογικά,σημαντικές συμμετοχές στο εξαιρετικό,αυτό cd.

Το ανέκδοτο τραγούδι «Θέλω να τραγουδήσω» («Με το αίμα»), σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου,αποτελεί ένα ,ακόμα,διαμάντι-δείγμα του μεγαλείου της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη.

Δεν συστήνεται,απλά,ο δίσκος...

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΚΟΣΜΕΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ ...

ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!!!

Γιάννης Ταμπάκης

{youtube}FjeiAyUSaGM{/youtube}

Ένα από τα πιο ευαίσθητα ελληνικά τραγούδια, έχει γραφτεί από έναν από τους πιο ευαίσθητους καλλιτέχνες. Για την ακρίβεια δεν είναι τραγούδι αλλά νανούρισμα. Αυτό, όμως, είναι μάλλον γνωστό για το συγκινητικό «έχω ένα παπάκι» του Νικόλα του Άσιμου.]

Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι το ότι ηχογραφήθηκε... «μυστικά»! Το νανούρισμα, αυτό, λοιπόν, το τραγουδούσε ο Άσιμος στην κόρη του όταν την κοίμιζε στο θρυλικό υπόγειο της Αραχώβης 41 στα Εξάρχεια. Δεν είχε σκοπό να το ηχογραφήσει. Η Χάρις Αλεξίου ήταν αυτή που τον παρακάλεσε να το κάνει πρόβα στο στούντιο.

Ο Άσιμος δέχθηκε και ο ηχολήπτης άρχισε να το γράφει... διακριτικά. Ο Άσιμος μαγεύτηκε από την ερμηνεία της Αλεξίου, άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα στον χώρο της ηχογράφησης και άρχισε να περπατάει πίσω από την Αλεξίου. Ξαφνικά άρχισε να την συνοδεύει, βουρκωμένος. Δακρυσμένη ήταν και η Χαρούλα Αλεξίου και με τον μαγικό αυτό τρόπο η «αυθαιρεσία» του ηχολήπτη πέρασε στην ιστορία ως ένα από τα πιο συγκινητικά ελληνικά τραγούδια.

Κώστας Προβατάς

{youtube}JU5zq6ZGaRI{/youtube}

Μία ιστορία που μοιάζει να έχει βγει από το μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκό με έναν 70χρονο παππού σε ρόλο Γιάννη Αγιάννη, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στην κυπριακή κοινωνία. Ο 70χρονος συνελήφθη, έχοντας κλέψει από υπεραγορά στη Λάρνακα ένα κοτόπουλο αξίας 6.40 ευρώ, προκειμένου να δώσει φαγητό στο διαβητικό εγγονάκι του. Τώρα, καλείται να πληρώσει πρόστιμο ύψους 250 ευρώ!

Όπως εξήγησε ο ηλικιωμένος στο δικαστήριο, αναγκάστηκε να κλέψει το κοτόπουλο, επειδή είχε καθυστερήσει να σταλεί η σύνταξή του και δεν είχε χρήματα για να αγοράσει φαγητό στο εγγονάκι του, το οποίο βρίσκεται υπό την προστασία του.

«Ήταν μια στιγμή ντροπής για μένα. Αναγκάστηκα και έκλεψα, γιατί δεν πληρώθηκα τη σύνταξή μου. Λυπόμουν να μείνει νηστικό το παιδί» ανέφερε, μεταξύ άλλων, στο δικαστήριο ο ηλικιωμένος, ο οποίος παραδέχθηκε την ενοχή του. Ωστόσο, το δικαστήριο δεν έδειξε να συγκινείται από την τραγική κατάσταση του ηλικιωμένου.

Το περιστατικό συνέβη σε γνωστό σούπερ μάρκετ της Λάρνακας και τον 70χρονο αντιλήφθηκε υπάλληλός της, ενώ πολίτες καλούν σε μποϊκοτάζ της συγκεκριμένης υπεραγοράς, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Ο Γενικός Εισαγγελέας θα ζητήσει από τον πρόεδρο Αναστασιάδη να δώσει χάρη στον συνταξιούχο, ενώ θα ζητήσει και διαγραφή του προστίμου.

Πάμε για τις απορίες του Πύργου της Βαβέλ:

α) οι πολίτες θα έκαναν το ίδιο αν το κοτόπουλο το έκλεβε από το σπίτι τους ο 70άχρονος;

β) η πράξη σαν πράξη οφείλει να τιμωρηθεί;

γ) η ενέργεια του Εισαγγελέα αναγνωρίζει ενδόμυχα την κακή οργάνωση της κυβέρνησης;

Εάν συνεχίσω ή σας ρωτήσω θα βρεθούν κι άλλες απορίες, οπότε πάω στην ουσία.

Ποτέ στην Ιστορία δεν έπαψαν περιστατικά σαν αυτό, εξάλλου το μυθιστόρημα του Ουγκό δεν είναι εφεύρεση, εμπνεύστηκε από το υπαρκτό πρόσωπο Φρανσουά Ευγένιο Βιντόσκ, ο οποίος κατείχε την ιδιότητα τόσο του αστυνομικού, όσο και του εγκληματία

Σκέφτηκα στην παραπάνω ιστορία τους χαρακτήρες του διηγήματος και να δώσω και κάποια θέση στον Ιαβέρη, έτσι ας πούμε υπεύθυνος σύμφωνα με τον νόμο και απέναντι στον νόμο, αυτός που προσπαθεί να αποκαταστήσει τη νομιμότητα.

Κατά βάθος τον συμπαθώ, κάνει τη δουλειά του υπεύθυνα και με πάθος, και όπως αποδεικνύει στο τέλος, έχει και αισθήματα, και συναισθήματα. Δεν είναι κακός. Ούτε ο Αγιάννης είναι κακός. Προσπαθεί να ξεφύγει με ένα καρβέλι ψωμί. Ο ένας χωρίς τον άλλο δεν έχουν καμιά αξία, δεν μπορούν να εμπνεύσουν παρά συναισθήματα ανάξιά τους, ο ένας κατά συνθήκην κλέφτης (στην περίπτωσή μας στην Κύπρο μόνο κατά συνθήκην) ο άλλος είναι ο νόμος. Μαζί όμως κάνουν εκατομμύρια άλλους να δούν τη ζωή με άλλο μάτι, από άλλη γωνία, να είναι μιά ο ένας μας και μιά ο άλλος, γιατί όλοι γινόμαστε συχνά ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ είτε γιατί το αξίζουμε είτε γιατί το ανεχόμαστε...

Υ.Γ. Κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 είμαι κοντά σας με την "Οδό Ονείρων" για 2 ώρες, μόνο από τον www.lavitaradio.gr

Μπορούμε να τα λέμε και στο chat της εκπομπής www.lavitaradio.gr/chat.html

Ισως να είναι και η τελευταία ευκαιρεία για τον κόσμο της δημιουργίας,στον χώρο της μουσικής.

Τι εννοώ?

Βλέποντας τα πράγματα στον χώρο της μουσικής,από πολύ κοντά,θα έλεγα ,πως μόνο απογοητευτικά δεν είναι τα μηνύματα. Τουναντίον,είναιάκρως ενθαρρυντικά και ελπιδοφόρα για τον χώρο της παραγωγής .Παράγονται πολλά και σημαντικά ,μη ακολουθώντας,μαλιστα την πεπατημένη. Ρισκάροντας....ψάχνοντας το δύσκολο κι οχι το εύπεπτο.

Σε όλα τα είδη της ποιοτικής μουσικής,βρίσκουμε πλεον,διαμάντια...Τραγούδια,που φτιάχνονται, όχι απλα, για να φτιαχτούν. Καλοδουλεμένα,με δυνατούς στίχους ,που κάτι έχουν να μας πουν

Από τον χώρο του έντεχνου,του εντεχνολαϊκου,της ελληνόφωνης και ξενόγλωσσης ροκ σκηνής,από την εναλλακτική σκηνή,την jazz ,την  ethnic και την world μουσική,ξεπηδούν ,καθημερινά,απίστευτες,ποιοτικές παραγωγές.

Τότε,που ειναι το πρόβλημα,θα ρωτήσει κανεις.

Απλα,κανείς δημιουργός δεν φτιάχνει ένα τραγούδι για να το ακούει ο ίδιος. Η μουσική πρέπει να κυκλοφορεί ,να ακούγεται ....

Η προβολή και η διάδωση ,των πονημάτων των νέων δημιουργών είναι το ζήτημα.

Οι τρόποι ,προβολής,σχεδόν δεν άλλαξαν από παλιά....

Κυκλοφορία CD,προβολή από τα Μέσα (κυρίως Ραδιόφωνο) ,ζωντανές εμφανίσεις....

Αυτό ,που παλιά δεν υπήρχε,ενώ τώρα παίζει σημαντικό ρόλο είναι το Διαδίκτυο και οι πλατφόρμες ,π.χ. youtube,όπου ,πλέον ενας καλλιτέχνης δείχνει τις δουλειές του ,σχεδον ανεξοδα.

Πλεον ,δεν ακούμε....βλέπουμε τη μουσική και τα τραγούδια.

Για όσο το Διαδίκτυο θα είναι ελέυθερα,προσβάσιμο από τον κόσμο,οι συγκεκριμένες πλατφόρμες θα είναι πολύτιμη βοήθεια,για τους νέους δημιουργούς.

Για τα υπόλοιπα μέσα προβολής ,οι ενστάσεις είναι αρκετές....

Τόσο οι Δισκογραφικές Εταιρείες,όσο και οι Μουσικές Σκηνές ,αλλά και τα Ραδιόφωνα θα πρέπει να αναθεωρήσουν τη πολιτική τους απέναντι στους νέους καλλιτέχνες.

Είναι επιτακτική ανάγκη τα όσα cdπαράγονται,να είναι  προσιτά στη τιμή…να φτάσουν στα σπίτια. Ειναι ανάγκη,οι δισκοθήκες των σπιτιών να αρχίσουν ,πάλι,να ζουν...να ανασαίνουν. Οι ακριβές παραγωγές των 20 και 25 ευρώ,μόνο σαν συλλεκτικές μπορούν να χαρακτηριστούν και δύσκολα θα φτάσουν στα χέρια του κοινού.

Οι Μουσικές Σκηνές,από την άλλη θα πρέπει να βρουν τρόπους να διευκολύνουν με χαμηλότερο κοστολόγιο τους νέους καλλιτέχνες....Να μπορέσουν να πατήσουν σκηνή....να βρεθούν με το κοινό τους ....να ακουστούν και να μοιραστούν νέα πράγματα.Λύσεις υπάρχουν και πρέπει να βρεθούν.

Οσον,τέλος,αφορά στα του οίκου μας,εκεί παρατηρούνται και τα χειρότερα.

Ελεος,πλέον,με τις Playlist….Αξίζουν να βρούν το χώρο και το χρόνο τους κι άλλα τραγούδια κι άλλοι ερμηνευτές και δημιουργοί. Τα ΜΜΕ δεν φτιάχτηκαν για να εξυπηρετούν ένα κλειστό club καλλιτεχνών κι ένα συγκεκριμένο αριθμό τραγουδιών. Εκ της φύσεως τους ,πρέπει να είναι ανοιχτά,προς όλα τα είδη μουσικής κι όλους τους καλλιτέχνες και κυρια, τους νέους.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ,όταν πριν 2 χρόνια,μιλώντας μεέναν νέο δημιουργό και προτείνοντας του να παρουσιασουμε τη δουλειά του στον lavitaradio.gr ,η πρώτη του ερώτηση ηταν...»και πόσο θα μου κοστίσει?» ΣΟΚ!!!

Με όλα τα παραπάνω,δεν προσπαθω ,φυσικα,να πω κατι καινουργιο...

Προσπαθω ,να επισημάνω την ανάγκη,όλοι όσοι ασχολούμαστε,περιφερειακά με το χώρο του τραγουδιού και της μουσικής,να αφήσουμε την νέα δημιουργία να αναπνεύσει και να ανθίσει.

Το κέρδος για όλους θα είναι πολλαπλό και μακροπρόθεσμο...

Γιάννης Ταμπάκης

Πιστός στο ραντεβού του και στις υποσχέσεις του, ο Δημήτρης Λιόλιος,μας εκπλήσσει ευχάριστα με το "Σαν Θάλασσα στη γυάλα"

Μια χαρούμενη,αισιόδοξη σύνθεση,πάνω σε ρυθμούς reggae και funk,σε πανέξυπνους στίχους της Πωλίνας Κωνσταντινίδου.

Ο Δημήτρης Λιόλιος ,παίρνει τα κομμάτια από το puzzle της ζωής,έτσι,όπως του τα προσφέρει απλόχερα η στιχουργός και σκαρώνει ένα τραγούδι,που θες να το ακούσεις και να το ξανακούσεις.

Ενα τραγούδι,που σου ανεβάζει τη διάθεση...που σε κανει να θες να κουνηθείς και που σίγουρα σε κάνει να χαμογελάς...

Στην ερμηνεία,ο Λιόλιος,δείχνει να έχει αφεθεί τελείως και του πάει πολύ.

Φαίνεται να το χαίρεται πραγματικά....

Προσέξτε τον ,πως ερμηνεύει στο ρεφρέν τη φράση "χωρίς βυθό,πως να στο πώ"...ερμηνεία,μποέμικη,βγαλμένη από παλιά ακούσματα...

Ειναι φανερό,πλέον,πως ο Δημήτρης Λιόλιος εμπνέεται ιδιαίτερα από τους στίχους της Πωλίνας Κωνσταντινίδου.

Μετά από το "Σινιάλο",που λατρέψαμε,έρχεται το "Σαν θάλασσα στη γυάλα" κι απ'ότι φαίνεται έπεται και συνέχεια.

Εν κατακλείδι και παραφράζοντας ένα μέρος των στίχων...κι αν τελικά ήταν τετράγωνη η Γη,πάλι ο σημαντικός τραγουδοποιός ,θα έβρισκε τρόπο ,να τη μελοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο...

Τα λόγια αρκούν....

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ,ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ....ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ....

Γιάννης Ταμπάκης

{youtube}hO1o-u6Wif8{/youtube}

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από την κυνική ομολογία Χουλιαράκη στην Βουλή ότι η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης ήταν μια συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης τάχα υπέρ των αδυνάτων …
Με αφορμή αυτή την δήλωση ας πούμε ένα άλλο παραμύθι που αφορά την Ελληνική πραγματικότητα …Μερικοί ίσως δείτε τον εαυτόν σας κάπου μέσα στο παραμύθι ΜΗΝ εκνευριστείτε, απλά αντιδράστε, δεν μας έχει μείνει χρόνος για εφησυχασμό.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

Η ΜΙΚΡΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΑ

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μικρή κόκκινη κλώσα, που σκάλιζε το χώμα στη φάρμα που ζούσε, μέχρι που ανακάλυψε μερικούς σπόρους σιταριού. Φώναξε τότε τους γείτονές της και τους είπε 'Αν φυτέψουμε αυτούς τους σπόρους, θα μπορέσουμε να έχουμε ψωμί να φάμε. Ποιος θα με βοηθήσει στο όργωμα και στο φύτεμα;' ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.

'Όχι εγώ', είπε η αγελάδα, 'τέλειωσε το ωράριο μου'.
'Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα έχω ημιαργία'.
'Όχι εγώ', είπε το γουρούνι, 'έχω πάρει άδεια αιμοδοσίας'.
'Όχι εγώ', είπε η χήνα, 'ψάχνω για δουλειά'.

'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Όργωσε το χωράφι, φύτεψε τους σπόρους, πότισε το χωράφι, το σιτάρι ψήλωσε κι ωρίμασε, που έγινε ψηλό και ολόχρυσο. 'Ποιος θα με βοηθήσει να θερίσω το σιτάρι;' ρώτησε τότε η μικρή κόκκινη κλώσα.


'Όχι εγώ', είπε η πάπια, 'σήμερα κάνω στάση εργασίας.'
'Όχι εγώ, είναι εκτός της ειδικότητας μου', είπε το γουρούνι.
'Όχι εγώ, θα χάσω την αρχαιότητά μου', είπε η αγελάδα.
'Όχι εγώ, θα χάσω το επίδομα ανεργίας', είπε η χήνα.

'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Κι έτσι κι έκανε. Θέρισε το σιτάρι, έφτιαξε το αλεύρι και έφτασε επιτέλους η ώρα να φτιαχτεί το ψωμί. 'Ποιος θα με βοηθήσει να ζυμώσω το ψωμί;' ρώτησε η μικρή κόκκινη κλώσα.


'Όχι εγώ, θα ήταν υπερωρία αν σε βοηθούσα', είπε η αγελάδα.
'Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα της έγκαιρης προσέλευσης', είπε η πάπια.
'Όχι εγώ, θα έχανα το επίδομα ωρίμανσης, είπε το γουρούνι.

'Όχι εγώ, θα ήτανε ρατσιστικό να ήμουν εγώ η μόνος βοηθός', είπε η χήνα.

'Θα το κάνω τότε μόνη μου', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. Ζύμωσε κι έψησε πέντε φρατζόλες. Μύρισε όμορφα το φρεσκοψημένο ψωμί, σε όλη η φάρμα και τότε μαζεύτηκαν όλα τα ζώα. Όλα θέλανε - για την ακρίβεια απαιτούσανε -, μερίδιο απ' το ψωμί. Αλλά η μικρή κόκκινη κλώσα είπε, 'Όχι, μπορώ να φάω και τις πέντε φρατζόλες μοναχή μου'.


'Αίσχος - Κερδοσκοπία!', φώναξε η αγελάδα.
'Καπιταλιστική βδέλλα!', ούρλιαξε η πάπια.
'Απαιτώ ίσα δικαιώματα!', διαμαρτυρήθηκε η χήνα.
Και το γουρούνι, απλώς γρύλισε, καθώς βαρέθηκε να κάνει κάτι παραπάνω.

Και γράψανε σε πλακάτ 'Αδικία', 'Η μικρή κόκκινη κλώσα να φορολογηθεί', 'Να κρατικοποιηθεί το ψωμί', 'Τα πεινασμένα ζώα έχουν δίκιο', 'Νόμος είναι το δίκιο του γουρουνιού' και κάνανε πορεία γύρω - γύρω από τη μικρή κόκκινη κλώσα φωνάζοντας διάφορα συνθήματα.

Τότε ήρθε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης και είπε στη μικρή κόκκινη κλώσα. 'Δε πρέπει να είσαι τόσο άπληστη, δεν μπορείς να το φας μόνη σου'.
'Μα εγώ δούλεψα μόνη μου, για να φτιαχτεί αυτό το ψωμί, κανένας άλλος δεν με βοήθησε', είπε η μικρή κόκκινη κλώσα. 'Ολομόναχη μου, τα έκανα όλα.'
'Ακριβώς', είπε ο αντιπρόσωπος της κυβέρνησης. 'Αυτή είναι η ομορφιά της ελεύθερης αγοράς. Καθένας μπορεί να δουλεύει όσο θέλει. Αλλά, με τους σύγχρονους κρατικούς κανονισμούς, το ψωμί θα πρέπει να μοιραστεί σε όλα τα ζώα και η εσύ μικρή κόκκινη κλώσα, θα πρέπει να δώσεις φόρο την μισή φρατζόλα ψωμιού στο κράτος, να πληρώσεις ακόμα φόρο ακίνητης περιουσίας για το χωράφι που όργωσες, να πληρώσεις για να δημοσιεύσεις στις εφημερίδες φωτογραφίες του ψωμιού που έψησες και να πληρώσεις εισφορές στα ταμεία των αγροτών, των μυλωνάδων και αρτοποιών, οπότε θα σου μείνει το ένα τέταρτο της φρατζόλας. Τι νομίζεις δηλαδή, ότι εσύ θα τρως και οι άλλοι θα πεινάνε;'

Και έζησε η μικρή κόκκινη κλώσα καλά -με το ένα τέταρτο της φρατζόλας-, και τα υπόλοιπα ζώα -με τις ολόκληρες φρατζόλες- ακόμα καλύτερα. Κι από τότε, η μικρή κόκκινη κλώσα σταμάτησε να φτιάχνει το ψωμί της σε αυτήν τη φάρμα και πήγαινε σε άλλη φάρμα. Οι γείτονές της όμως, η πάπια, η αγελάδα, το γουρούνι και η χήνα αναρωτιόνται ακόμα μέχρι σήμερα γιατί η μικρή κόκκινη κλώσα δεν έφτιαξε ποτέ ξανά άλλο ψωμί.

(Παραλλαγή του αγγλικού παιδικού παραμυθιού : "The little red hen.")

ΝΤΕΠΗ ΣΤΕΝΟΥ