Οι φίλοι και συνεργάτες μου στην πολύπαθη εσχάτως Μάνδρα (είναι πολλοί, πάρα πολλοί), μου λέγανε την Πέμπτη 15 Νοεμβρίου που πήγα στην περιοχή, την οργή τους, τον καημό τους, μου εξηγούσαν το δέος τους για τα φαινόμενα αλλά και την πικρία τους.
Κοίταζα γύρω μου και δεν πίστευα ότι δεν υπήρχε η μάνδρα με τα αυτοκίνητα του ενός, είχε χαθεί ο γιος του συνεργάτη μου του με το φορτηγό (δεν έχει βρεθεί καν), κάποτε υπήρχε στο σημείο ένα εργοστάσιο με χρώματα και βερνίκια που τώρα απλά είναι μια άμορφη μάζα.
Έκανα μια χαζή ερώτηση, έτσι αισθάνθηκα όταν την έκανα στα παιδιά που μαζευτήκαμε για 2 λεπτά εκεί και βλέπαμε τους πυροσβέστες κια τις μονάδες ΕΜΑΚ να επιχειρούν.
"Ρε παιδιά, ο Θανάσης? Τι έγινε ο Θανάσης?"... όπου Θανάσης ο σκύλος της μάνδρας, ο τεμπέλης που βαριόταν και να γαυγίσει όταν έβλεπε ξένο αλλά ήταν πρόθυμος να δεχτεί το χάδι του.
"Κώστα, δε λείπει μόνο ο Θανάσης, δεν υπάρχει κατοικίδιο σε άγνωστη ακτίνα, μη λέμε ότι χάθηκαν μόνο άνθρωποι".
Το φαρμακείο της γυναίκας ενός φίλου διαλυμένο, ο Χ. έξω από το ερείπιο σε ένα σκαμπό λερωμένο, να κάθεται και να κοιτάει το κενό. Μου λέει, "ότι έμεινε θα γίνει πλιάτσικο, θα πλακώσουν οι φατρίες της περιοχής να τα πάρουν όλα αν δεν περιφρουρήσει η Αστυνομία. Εγώ δεν φεύγω από εδώ απόψε, όποιο τσογλάνι τολμήσει θα το φάω ζωντανό...". Τα μάτια του κόκκινα, από κούραση ή θυμό, δεν είμαι σίγουρος. Μάλλον κι από τα δύο.
Όλοι οι παραπάνω, χαρακτήρες και φιγούρες μιας κοινωνίας που έχουν φτιάξει οι ίδιοι με τη δουλειά τους, οι πατεράδες τους, ίσως κια παλιότεροι. Κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε, όπως και στο Πέραμα, στο Κερατσίνι και τη Νέα Πέραμο πως ξεφυτρώνανε σπίτια (ο Θεός να τα κάνει τις παλιές δεκαετίες), που βρέθηκαν όμως σιγά σιγά να νομιμοποιούνται. Νομιμοποίηση δε θεωρώ τα χαρτιά, θεωρώ την ύπαρξη συγκοινωνίας, την ύπαρξη ρεύματος και ύδατος, τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Εύλογο το ερώτημα, μια οντότητα, ένας Δήμος (άρα με κρατική έγκριση οντότητα, από το 1946 αυτόνομος), τι προσφέρει σε αυτούς που πληρώνουν (πολλά πρέπει να σας πω στη συγκεκριμένη περιοχή) για τα απολύτως εννοούμενα, την πρόληψη δηλαδή? Γιατί εν έτει 2017 η κρατική Βαβέλ δεν είναι ικανή ούτε για την αποκατάσταση?
Γράφω Σάββατο 18/11, από τη Δευτέρα το βράδυ πιάνει χειμωνιάτικος καιρός, πέφτει η θερμοκρασία κάπου 10 βαθμούς.
Όλοι οι παραπάνω λοιπόν, κάτοικοι μιας μικρής κοινωνίας, ενός χαμηλού επιπέδου του Πύργου της Βαβέλ, μετρούν πληγές. Οι βάσεις είναι πάντα δυνατές και τα θεμέλια τους, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δε φοβούνται να εργαστούν και να παράξουν έργο. Ήταν πάντα δυνατοί, θα παραμείνουν δυνατοί, θα γίνουν πιο αποφασιστικοί, θα τιμωρήσουν όταν πρέπει.
Κι εγώ απλά έφυγα με σκυμμένο το κεφάλι σιγοτραγουδώντας: "Που 'σαι Θανάση..."

Κώστας Προβατάς

{youtube}u4i1O92QZzM{/youtube}