Είναι ,ίσως,το πρώτο τραγούδι του Δημήτρη Λιόλιου,που με δυσκόλεψε τόσο,αναφορικά με το πως θα έπρεπε να το παρουσιάσω.

Δεν καταφερα να επιλέξω μέρος των στίχων του "Ανταρτοπόλεμου" και να χτίσω το κείμενό μου πάνω σ'αυτό.

Και πως να ξεχωρίσεις μέρος αυτών των καταπληκτικών στίχων του Γιώργου Δουλτσίνου; Απλά δεν γίνεται...

Να μιλήσει κανείς για τον Μιχάλη Παούρη και το καταπληκτικό παίξιμο στο μπουζούκι του;

Τι να πει κανείς για τον μεγάλο βιρτουόζο του μπουζουκιού;

Τι να πεί κανείς για το απίστευτο σόλο του; Θεωρώ,πως πολλοί και σημαντικοί βιρτουόζοι, τόσο της ηλεκτρικής κιθάρας ,όσο και του μπουζουκιού,αρχικά,στο πρώτο άκουσμα του σόλο του Παούρη,θα ξαφνιαζόντουσαν,στη συνέχεια θα το άκουγαν ξανα και ξανά και στο τέλος θα το επιχειρούσαν και οι ίδιοι.

Οσο για τον Δημήτρη Λιόλιο,συνεχίζει ακάθεκτος την (μοναχική;) διαδρομή του στο μή εύκολο....στο μή εύπεπτο,με τροπο,που καποτε θα αποτελέσει και σημείο αναφοράς.

Η σύμπραξη του Λιόλιου ,με τον Δουλτσίνο και τον Παούρη,στον "Ανταρτοπόλεμο",είναι,πλέον, ένα από τα σημαντικότερα σημεία αναφοράς ,στον χώρο της Ελληνικής μουσικής παραγωγής για το 2017

Γιάννης Ταμπάκης

{youtube}eeueYOgc91o{/youtube}