Τη δεκαετία του ’50, η Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά όρθια και να μαζέψει τα κομμάτια της μετά τον πόλεμο και την Κατοχή που άφησαν πίσω τους βαθιές πληγές. Μπαίνοντας εκείνη του ’60, το είχε καταφέρει σε μεγάλο βαθμό κι όλα έδειχναν ότι χρόνο με το χρόνο τα πράγματα θα πήγαιναν όλο και καλύτερα, ώσπου το ρολόι σταμάτησε στο 1967…
Βεβαίως, ακόμη και πριν την έλευση της δικτατορίας η ελληνική κοινωνία ήταν γεμάτη προβλήματα. Η ανοικοδόμηση της χώρας σήμανε μεταξύ άλλων και την εμφάνιση των μεγάλων κι επιβλητικών πολυκατοικιών, οι οποίες ειδικότερα στην Αθήνα έκαναν την εμφάνισή τους με καταιγιστικό ρυθμό και φυσικά σε βάρος των μικρών σπιτιών που γίνονταν κομμάτια από τις «δαγκάνες» της μπουλντόζας.
Κάποιοι όμως δεν ήταν διατεθειμένοι να παραδώσουν τις μονοκατοικίες τους στον «εκμοντερνισμό» και τις «ανέσεις» της πολυκατοικίας. Έτσι, αντιστάθηκαν όπως και όσο μπορούσαν στη νέα «μόδα» αλλά το ποτάμι δε μπορούσε να γυρίσει πίσω.
Από τις σχετικές περιπτώσεις που έτυχαν μεγάλης δημοσιότητας, ήταν εκείνη της Δραπετσώνας το 1961. Η απόφαση της τότε κυβέρνησης να γκρεμίσει τα σπίτια και τα παραπήγματα της περιοχής ούτως ώστε να χτιστούν πολυκατοικίες, συνάντησε την έντονη αντίδραση των κατοίκων της και προκλήθηκε μεγάλη αναταραχή.
Σε καθημερινή βάση όλες οι εφημερίδες είχαν εκτενέστατα ρεπορτάζ για τις κινητοποιήσεις των πολιτών, το θέμα είχε πάρει οξύτατες διαστάσεις και τίποτε δεν έδειχνε ότι θα ολοκληρωνόταν σύντομα και ήρεμα. Κάθε φορά που οι μπουλντόζες πήγαιναν να γκρεμίσουν τα σπίτια, συναντούσαν μπροστά τους ένα ανθρώπινο τείχος από τους διαμένοντες στη Δραπετσώνα κι έτσι έφευγαν άπρακτες…

Εκείνη την εποχή, ο Γιάννης Θεοδωράκης -αδελφός του Μίκη- κάλυπτε τις εξελίξεις στην περιοχή ως ρεπόρτερ της εφημερίδας «Αυγή» και σε μια συζήτηση που είχε με τον συνθέτη, του πρότεινε να γράψει ένα τραγούδι για τα τεκταινόμενα εκεί, μήπως και ηρεμήσει κάπως η κατάσταση. Εκείνος συμφώνησε και του είπε ότι με την πρώτη ευκαιρία θα το προσπαθούσε…

Παραλίγο …ατύχημα

Κάποιο πρωί, ο Θεοδωράκης μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για τα στούντιο της Columbia όπου είχε ηχογράφηση. Την ώρα που οδηγούσε, εντελώς ξαφνικά ήλθε στο μυαλό του η μελωδία του τραγουδιού που επρόκειτο να γράψει για τη Δραπετσώνα και αμέσως φρέναρε καταμεσής της οδού Πατησίων με όλα τα οχήματα εν κινήσει, προκειμένου να γράψει τις νότες που εμπνεύστηκε σ’ ένα πακέτο τσιγάρων!
Ωστόσο με το απότομο φρενάρισμα, το αυτοκίνητο που τον ακολουθούσε ήταν μοιραίο να χτυπήσει από πίσω το δικό του. Ο οδηγός του άλλου οχήματος -όπως ήταν φυσικό- βγήκε έξαλλος για να ζητήσει εξηγήσεις από τον Θεοδωράκη αναφορικά με την -εντελώς παράτολμη κι επικίνδυνη- ενέργειά του. Εκείνος όμως ήταν τόσο αφοσιωμένος στο να …γράφει τη μουσική στο πακέτο του που ούτε καν του έδωσε σημασία!

Μετά το τέλος αυτής της περιπέτειας, ο συνθέτης έφτασε στο στούντιο κι αμέσως κάθισε στο πιάνο κι άρχισε να παίζει τη μελωδία για να μη την ξεχάσει. Στη συνέχεια, τηλεφώνησε στον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη και του ζήτησε να σπεύσει στην Columbia για ν’ ακούσει τη μουσική και να γράψει στίχους με θέμα τη Δραπετσώνα και τα προβλήματά της. Αφού έγινε κι αυτό, δύο ημέρες μετά ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης έμπαινε στο στούντιο για να ηχογραφήσει το τραγούδι με τη συνοδεία του μπουζουκιού και της δεύτερης φωνής του Μανώλη Χιώτη.
Η «Δραπετσώνα» κυκλοφόρησε σε δισκάκι 45 στροφών (“His master’s voice” – 2792) έχοντας στην άλλη πλευρά το επίσης πολύ μεγάλο τραγούδι «Μάνα μου και Παναγιά» επίσης σε στίχους του Λειβαδίτη, τα οποία σχεδόν ταυτόχρονα ηχογραφήθηκαν και με τη φωνή της Μαίρης Λίντα επίσης σε 45άρι (“His master’s voice” – 2793). Αμφότερα, εντάχθηκαν στον κύκλο τραγουδιών του Θεοδωράκη «Πολιτεία».

Φυσικά, είναι εντελώς περιττό να σχολιάσουμε την αξία, τη διαχρονικότητα και τη σημασία της «Δραπετσώνας» για τον ελληνικό πολιτισμό. Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές, αγαπημένες και χιλιοτραγουδισμένες δημιουργίες του συνθέτη, η οποία πρωταγωνιστεί και σήμερα στα γλέντια, στις χαρές και στις πίκρες των Ελλήνων. Άλλη μια αθάνατη κληρονομιά που μας αφήνουν οι μέγιστοι δημιουργοί Θεοδωράκης και Λειβαδίτης, αλλά και η δωρική, «ξύλινη» και μεγαλοπρεπής φωνή του επίσης μέγιστου Μπιθικώτση… (από blog του Τάσου Κριτσιώλη)

{youtube}LKS1-FZFXeY{/youtube}

Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε, κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 και για 2 ώρες στην "Οδός Ονείρων" μαζί οδηγούμε την Κιβωτό του Ελληνικού τραγουδιού, μόνο στον www.lavitaradio.gr

Κώστας Προβατάς

Ενα μικρό εικονίδιο...ένα μικρό λογότυπο,που,όμως αποκτά τεράστια αξία .
Μια αξία που μεγενθύνεται στις κρίσι-μες μέρες ,που διανύουμε...
Ας τα πάρουμε ,όμως με τη σειρά και ας εξετάσουμε τη σημασία της Χορηγίας Επικοινωνίας,τόσο για τον Χορηγό,όσο και για τον Χορηγούμενο.
Από τη πλευρά του Χορηγούμενου,αρχικά,θα λέγαμε,πως πρόκειται για μια ανέξοδη,σχετικά,και ασφαλή μέθοδο προβολής ,κυρίως των ζωντανών εμφανίσεών τους ,αλλά και των παρουσιάσεων .είτε πρόκειται για δισκογραφική δουλειά,είτε πρόκειται για λογοτεχνική δουλειά,αν πρόκειται για λογοτέχνες ή ακόμα και κάποιας θεατρικής παράστασης.
Μια τέτοια προβολή είτε σε ιστοσελίδες ειδησεογραφικές ,είτε σε ιστοσελίδες ραδιοφωνικών σταθμών και δη,ιντερνετικών,ουσιαστικά,λύνει τα χέρια,κυρίως,σε εκείνους τους χορηγούμενους,που θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουν στο κόστος μιας διαφήμισης.
Νέοι καλλιτέχνες,νέες θεατρικές ομάδες,λογοτέχνες,βρίσκουν την ευκαιρία να προβάλλουν,με αυτό τον τρόπο,τις δραστηριότητές τους και να αυξήσουν,γιατί όχι την αναγνωρσιμότητά τους.
Από την πλευρά του Χορηγού Επικοινωνίας,το "κέρδος"...η "αμοιβή" ,είναι η αύξηση της αναγνωρισιμότητας του μέσου...η προσέγγιση νέου κοινού ,που προέρχεται από το κοινό του εκάστοτε χορηγούμενου καλλιτέχνη.
Κι όλη αυτή η διαδικασία γίνεται μέσω αναρτήσεων στα sites ,είτε τα ειδησεογραφικά ,είτε των Ραδιοφωνικών Σταθμών και ακολούθως ,μέσω κοινοποιήσεων στα social media και κυρίως στο Facebook.
Φυσικά,οι Ραδιοφωνικοί Σταθμοί έχουν την δυνατότητα αναπαραγωγής και ηχητικών ραδιομηνυμάτων,όπου σε λίγα δευτερόλεπτα,αναπαράγεται κάθε φορά το περιεχόμενο μιας χορηγούμενης εκδήλωσης.
Βέβαια,τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο απλά,όσο καταγράφονται σε αυτές τις γραμμές.
Το σίγουρο,που μπορώ να διαβεβαιώσω,είναι,πως χρειάζεται πολύς αγώνας για να μπορέσει ένα ιντερνετικό ραδιόφωνο να συγκαταλεχτεί ανάμεσα στους χορηγούς επικοινωνίας ,μιας εκδήλωσης ενός "πρωτοκλασσάτου" ονόματος.
Συχνά...συχνότατα,οι managers των πιο αναγνωρήσιμων καλλιτεχνών,δεν δείχνουν τη διάθεση να συμπεριλάβουν κάποια μέσα, στους χορηγούς επικοινωνίας...κάποια sites ή κάποια ραδιόφωνα,προφασιζόμενα λόγους επισκεψιμότητας ή ακροαματικότητας.Κάτι ,που κατά την ταπεινή μου γνώμη,στις δύσκολες εποχές,που διάγουμε,δεν ευσταθεί σαν αποψη....δεν βοηθάει κανέναν.
Ο καλλιτέχνης, θα πρέπει να επιθυμεί να προβληθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα,πολλώ δε μάλλον,που δεν θα έχει επιπλέον κόστος.Δεν θα πρέπει να επαφίεται μόνο στη προβολή του από τα πιο γνωστα και δημοφιλή μέσα.Οι καλλιτέχνες....οι managers τους,θα πρέπει να επιδιώκουν να μην υπάρχει άδεια θέση στις εμφανίσεις τους....αυτό και μόνο.
Από την άλλη ,δεν είμαι και τόσο σίγουρος,αν η Χορηγία Επικοινωνίας από τα πιο δημοφιλη μέσα είναι ανέξοδη....Δεν το ξέρω,γι αυτό και αφήνω ερωτηματικά.
Τελικά,η σχέση Χορηγού και Χορηγούμενου,είναι μαι αμφίδρομη σχέση...μια σχέση εμπιστοσύνης....μια ζωντανή σχέση...
Το όφελος και για τις 2 πλευρές είναι πολύ σημαντικό.....
Η Χορηγία Επικοινωνίας,στις μέρες μας, είναι το Οξυγόνο για τη Τέχνη....
Συνάμα είναι και η επιβράβευση και ο λόγος ύπαρξης και συνέχισης της προσπάθειας από τα Μέσα...
Εμείς ,στον La Vita Radio,είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς,που στα 2 και κατι χρόνια ύπαρξης και λειτουργίας του Σταθμού,σταθήκαμε στο πλευρό ,όσων μας εμπιστεύτηκαν....
Σ'αυτό το διάστημα ,ήμασταν Χορηγοί Επικοινωνίας σε περισσότερες από 180 εκδηλώσεις....είτε μουσικές βραδυές,είτε θεατρικές παραστάσεις,είτε καλλιτεχνικα δρώμενα.
Είμαστε υπερήφανοι γι αυτό και το δηλώνουμε....
Υπερήφανος Υποστηρικτής: www.lavitaradio.gr

Γιάννης Ταμπάκης

Το έξοχο τραγούδι «Από το αεροπλάνο», σε μουσική του Κώστα Χατζή και στίχους της Σώτιας Τσώτου, είναι γραμμένο με αφορμή το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 και τα όσα έζησε η εξαίρετη στιχουργός στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Η Σώτια Τσώτου ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 60 μια νεαρή ανερχόμενη δημοσιογράφος, που έκανε πολιτικό ρεπορτάζ για την εφημερίδα Ελευθερία. Η Εφημερίδα διέκοψε την κυκλοφορία της την 21η Απριλίου του 1967, την ίδια μέρα που έλαβε χώρα το στρατιωτικό πραξικόπημα. Η Σώτια Τσώτου με το κλείσιμο της εφημερίδας έμεινε άνεργη και σκέφτηκε να αναζητήσει δουλειά στη Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στο συγκρότημα Βελλίδη, που εξέδιδε τις εφημερίδες Μακεδονία και Θεσσαλονίκη. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού αντίκρισε έκπληκτη τη χούντα σε όλο της το μεγαλείο: στρατός, άρματα μάχης και μια πληθώρα ανθρώπων που ήλεγχαν εξονυχιστικά όλους όσους έφταναν εκεί για να ταξιδέψουν ή όσους επέστρεφαν. Η Σώτια Τσώτου τη στιγμή που έπαιρνε το δελτίο επιβιβάσεως συνελήφθη, υποβλήθηκε σε εξονυχιστικό έλεγχο και αυστηρότατη ανάκριση που κράτησε ώρες ολόκληρες. Φυσικά έχασε το αεροπλάνο.

Αφού τελείωσε το μαρτύριο της και δεν βρέθηκαν εις βάρος της ενοχοποιητικά στοιχεία, αφέθηκε ελεύθερη. Έπειτα από τόσες ώρες στο ανακριτικό γραφείο του αεροδρομίου, ταλαιπωρημένη, αηδιασμένη και φοβισμένη, επιβιβάστηκε στο επόμενο αεροπλάνο για την Θεσσαλονίκη. Όταν απογειώθηκε, κοίταξε από ψηλά και είδε πως είχαν καταντήσει την Ελλάδα του Ρίτσου, του Σεφέρη και του Ελύτη οι συνταγματάρχες. «Κοίταξε πως φαντάζουν από εδώ ψηλά» σκέφτηκε. «Μυρμήγκια. Μοιάζουν μυρμήγκια οι άνθρωποι». Και πράγματι, μυρμήγκια έμοιαζαν οι συνταγματάρχες και το καθεστώς τους από ψηλά.

Απο το βιβλίο του Ηρακλή Ευστρατιάδη "Ένα τραγούδι... μια ιστορία",

Κώστας Προβατάς

{youtube}pR240P9z5Zw{/youtube}

Η διαχρονική σκηνή του ελληνικού κινηματογράφου με τον Νίκο Σταυρίδη και τον Γιάννη Γκιωνάκη (θρυλικός Μπρίλης!), να προσπαθούν να συνεννοηθούν. Βεβαίως ο Μπρίλης ήταν υπαρκτό πρόσωπο, γύριζε ανάμεσα στα καμαρίνια των ηθοποιών και τον αγαπούσαν όλοι, μέχρι κι ο Σακελλάριος που ήταν ο σκηνοθέτης στα "Κίτρινα γάντια".

Πάμε τώρα... πόσες φορές σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Σίγουρα κάτι θα μου πείτε κάτι, οτιδήποτε. Ακόμα κι αυτό που δεν είναι σίγουρο, μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα αντιληπτό ή όχι κοινά αντιληπτό. Τι θέλω να πω με αυτό; Πως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε με τον τρόπο που σκεπτόμαστε και μάλιστα εκνευριζόμαστε επειδή ο συνομιλητής μας δεν μας καταλαβαίνει... Βαβέλ!

Και κάπως έτσι βγήκαν τα σοφά λόγια του λαού:
"Πουλάει τρέλα", "Διάλογος κωφών", "Συνεννόηση μπουζούκι", "Άρτζι μπούρτζι και λουλάς" και πολλά πολλά άλλα.
Το "Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα", ίσως η χαρακτηριστικότερη πρόταση για την περιγραφή της ασυναρτησίας.
Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, η πραγματική μορφή της φράσης είναι: “Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή καν’ έλα”, που σημαίνει: έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή.
Αποτελούσε μήνυμα των Σταυροφόρων, όταν επέστρεφαν από την κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη και καθόριζαν ως σημείο συνάντησης τους την κορυφή του λόφου.

Ο θρυλικός Β-Β Βασίλης Βασιλειάδης έγραψε την μεγάλη επιτυχία για τη Λίτσα Διαμάντη, "Πάλι τρέλα πουλάς", ενώ στα σημερινά χρόνια ο λαϊκός συνθέτης και τραγουδιστής Χάρης Κωστόπουλος απλά δημιούργησε κι ένα "Πουλάω τρέλα".

Με λίγα λόγια φίλοι μου, αυτό το "δεν καταλαβαινόμαστε" ή το "Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι", αποδεικύεται να είναι και τρόπος συμπεριφοράς, διαχείριση καταστάσεων, μέτρο αντίληψης κλπ ωραία.
Και η Βαβέλ συνεχίζεται...

Κώστας Προβατάς

Υ.Γ. Και μην ξεχνάτε κάθε Δευτέρα βράδυ στις 23.00 και για 2 ώρες, από το www.lavitaradio.gr, πολύ τραγούδι από την Οδό Ονείρων. Συντονιστείτε μαζί μου να τα λέμ και στο chat, μπας και τελικά καταφέρουμε να... καταλαβαινόμαστε!

" Εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το έμψυχον ".
ΠΕΡΙΚΛΗΣ «επιτάφιος, Θουκυδίδης».
(Η Ευτυχία προϋποθέτει την Ελευθερία και αυτή την Ευψυχία...).
Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι Λαοί γιορτάζουν το τέλος του Πολέμου και εμείς την κήρυξή του και την Επέτειο του ΟΧΙ !!!
Το ΟΧΙ δεν είναι μια απλή λέξη... πρέπει να ξέρεις να την λες...
Γιατί το ΟΧΙ ...θέλει ΨΥΧΗ.... Ελληνική Ψυχή...!
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι
να πούνε… Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
«όχι» θα ξαναέλεγε... λέει ο Καβάφης

Η Ελλάδα μας τίμησε για μια ακόμη φορά την Επέτειο του ΟΧΙ...!!!
Ο Χ Ι. Τρία γράμματα από το γλωσσικό και ψυχικό μας αλφάβητο. Πανάρχαιη και πανελλήνια άρνηση στην υποδούλωση.
Ατρόμητο αντήχησε την νύχτα εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940.Και ο ήχος του είχε κάτι από εθνικό σάλπισμα. Αντιλαλούσε την εσωτερική, βαθιά και μυστική κραταιότητα της φυλής. Τα τρία γράμματα παιάνιζαν κιόλας την νικητήρια αναμονή. Από εκείνη τη στιγμή το Έθνος διεκδικούσε βήμα προς βήμα την τιμή της νίκης.
Γιατί οι ρίζες του ΟΧΙ έφταναν βαθιά στην αυγή της ιστορίας του έθνους μας και αντλούσαν τους χυμούς τους από τα ιδανικά της πίστεως και της πατρίδας.
Το ΟΧΙ δεν ήταν λόγος στιγμής, ήταν λόγος παλιός, λόγος ώριμος.
Ήταν η επανάληψη του αρχαίου «Μολών λαβέ». Η συμπύκνωση της φράσης των Ελλήνων του Βυζαντίου «την πόλιν τοις βαρβάροις ουδέποτε εώμεν».
Η ανανέωση του θούριου των παλικαριών του ΄21 : «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Τούτος ο λόγος είναι ριζωμένος στις ψυχές των Πανελλήνων.
Κυοφορείται από γενιά σε γενιά. Και στην κρίσιμη ώρα εκφράζεται με μια δωρική σοβαρότητα και απλότητα, με μια λιτή μεγαλοσύνη.
Που δεν δημιουργεί μόνο ήρωες αλλά και ηρωίδες, όπως αυτές της Πίνδου ...!
Αυτά τα ξάφνιασμα της φύσης που συνεχίζοντας την παράδοση των γυναικών του Ζαλόγγου και του Δυρού, άφησαν άφωνη την ανθρωπότητα με τον ηρωισμό τους ...!

Συνέλληνες , Ας κρατήσουμε αυτα τα τρια γράμματα της Ελληνικής Γλώσσας βαθιά μέσα στην ψυχή μας, να σφραγίζουν για παντα την Εθνική μας συνείδηση....!!!

Ο Ρίτσος λέει :
"Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".
Η αληθινή ιστορία είναι φτιαγμένη από τη σιωπή των νεκρών.
Όταν ένα έθνος βρίσκεται σε πτώση, όταν μια κοινωνία καταρρέει, μια παράμετρος μπορεί να βρεθεί πάντα: έχουν ξεχάσει από πού έρχονται. Έχουν χάσει επαφή με αυτό που τους ένωσε στην αρχή.
Στην μνήμη όλων όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι και για να βρουμε πάλι την επαφή με αυτό μας ενώνει κατανοώντας από πού ερχόμαστε, καταγράφουμε εδώ κάθε αναφορά στον ηρωισμό τους από ηγέτες που υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής είτε ήταν σύμμαχοι είτε ήταν εχθροί…
Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής , για αυτούς που με αξιοπρέπεια, αυταπάρνηση και πρωτόγνωρο ηρωισμό, έδωσαν αυτήν την ημέρα ένα μάθημα στην ανθρωπότητα και ένα ιδιαίτερο νόημα στην έννοια της Ελευθερίας και της αξιοπρέπειας.
Μια ημέρα που έχει ιστορική αξία , αφού υπενθυμίζει στις νεώτερες γενιές, τις ηρωικές πράξεις και θυσίες του λαού μας, αποτελώντας βασικό στοιχείο αυτογνωσίας των Ελλήνων, για το παρελθόν και την Ιστορία τους. Ιδιαίτερα σε μια εποχή, που η Παγκοσμιοποίηση προσπαθεί να επιβάλλει, την αλλοίωση και τον αφανισμό της ιστορίας κάθε λαού και στο τέλος την Εθνική Υπόστασή του.
Έχει όμως και διδακτική και εκπαιδευτική αξία. Γιατί σε μια εποχή, όπως τη σημερινή που χαρακτηρίζεται από την απαξίωση όλων των αξιών, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου υπενθυμίζει, το μεγαλείο της Θυσίας για το κοινό συμφέρον, την Πίστη σε ένα ανώτερο σκοπό, την Φιλοπατρία, την Αυταπάρνηση και τον Ηρωισμό.
Και παράλληλα έχει πολιτική αξία. Γιατί δεν αρκεί ένας μεγάλος λαός για τις μεγάλες πράξεις, τα μεγάλα έργα και τα ιστορικά γεγονότα. Απαιτείται και ένας μεγάλος ηγέτης. Χρειάζεται πολιτική βούληση και προετοιμασία, τόσο υλικά όσο ηθικά και πνευματικά για να εμπνεύσει το λαό.
Χρόνια Πολλά στην Ελλάδα και όλους τους Ελληνες , με την ευχή να είμαστε πάντα άξιοι απόγονοι των ηρωικών προγόνων μας και να υπερασπιζόμαστε σθεναρά όσα αυτοί μας άφησαν ως ιερή παρακαταθήκη με τον ηρωισμό και τις θυσίες τους.

ΕΙΠΑΝ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

1. "Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφισαν το θάνατο.."
Adolph Ηitler
(Από ομιλία του στο Reichstag στις 4 Μαΐου 1941)

2. «Η λέξη ηρωϊσμός φοβάμαι οτι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας
για τη νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών, κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, για την ανθρώπινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β’ ΠΠ θα ήταν ακαθόριστη."
Winston Churchill
(Παραφρασμένο από μια από τις ομιλίες του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 24 Απριλίου 1941)

3.Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες.
Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Winston Churchill
(Από μια ομιλία στο BBC στις πρώτες ημέρες του ελληνο-ιταλικού πολέμου)

4."Λυπάμαι επειδή γερνώ και δεν θα ζήσω πολύ για να ευχαριστήσω τους Έλληνες, των οποίων η αντίσταση ήταν αποφασιστική για το Β’ ΠΠ."
Joseph Stalin
(Από μια ομιλία στο ραδιοσταθμό της Μόσχας στις 31 Ιανουαρίου 1943 μετά από τη νίκη του Stalingrad και τη συνθηκολόγηση της 6ης γερμανικής στρατιάς υπό τον στρατηγό Von Paulus)

5."Εάν οι ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν το γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες, την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε."
Georgy Constantinovich Zhoukov
(Στρατηγός του σοβιετικού στρατού: Απόσπασμα τα απομνημονεύματά του για το Β’ ΠΠ)

6."Ανεξάρτητα από αυτό που οι μελλοντικοί ιστορικοί θα πουν, αυτό που μπορούμε να πούμε τώρα, είναι ότι η Ελλάδα έδωσε στο Μussolini ένα αξέχαστο μάθημα, ότι ήταν το κίνητρο για την επανάσταση στη Γιουγκοσλαβία, ότι κράτησε τους Γερμανούς στην ηπειρωτική χώρα και στην Κρήτη για έξι εβδομάδες, ότι ανέτρεψε τη χρονολογική σειρά όλων των σχεδίων της Γερμανικής Ανώτατης Διοίκησης και έφερε έτσι μια γενική αντιστροφή ολόκληρης της πορείας του πολέμου και νικήσαμε."
Sir Robert Antony Eden
Υπουργός Πολέμου και Εξωτερικού της Μεγάλης Βρετανίας 1940-1945,
Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας 1955-1957 –
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο 24/09/1942)

7. "Δεν θα ήταν υπερβολή να πω οτι η Ελλάδα ανέτρεψε τα σχέδια της Γερμανίας στην ολότητά τους
και την ανάγκασε να αναβάλει την επίθεση στη Ρωσία για
έξι εβδομάδες. Αναρωτιόμαστε ποιά θα ήταν θέση της Σοβιετικής Ένωσης χωρίς την Ελλάδα."
Sir Harold Leofric George Alexander

(Βρετανός στρατηγός κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ –
παράφραση από μια ομιλία του στο βρετανικό Κοινοβούλιο στις 28 Οκτωβρίου 1941)

8. "Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της ευγνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωϊκή αντίσταση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας."
Charles de Gaul
(Από μια ομιλία του στο γαλλικό Κοινοβούλιο μετά από το τέλος του Β’ ΠΠ).

9. "Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της βασανισμένης, ματωμένης αλλά ζωντανής Ευρώπης. Δεν ήταν ποτέ μια ήττα τόσο αξιότιμη για εκείνους που την υπέστησαν."
Maurice Schumann
Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας 1969-1973, μέλος της γαλλικής ακαδημίας 1974

(Από ένα μήνυμα που απηύθυνε από το BBC του Λονδίνου στους υποδουλωμένους λαούς της Ευρώπης στις 28 Απριλίου 1941, η ημέρα που ο Ηitler κατέλαβε την Αθήνα μετά από έξι μηνών πόλεμο ενάντια στο Μussolini και έξι εβδομάδες ενάντια στο Ηitler).

10. "Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί ενάντια σε μεγάλους. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, επειδή μας δώσατε το χρόνο να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε."
Μόσχα, ραδιοσταθμός όταν επιτέθηκε ο Ηitler στην ΕΣΣΔ

11. "Ο πόλεμος με την Ελλάδα απέδειξε ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο στα στρατιωτικά και ότι πάντα μας περιμένουν εκπλήξεις.»
Benito Mussolini
(Από ομιλία της 10/5/1941)

12. "Στην 28η Οκτωβρίου 1940 στην Ελλάδα δόθηκε μια προθεσμία τριών ωρών για να αποφασίσει σχετικά με τον πόλεμο ή την ειρήνη, αλλά ακόμα κι αν δίνονταν τρεις ημέρες ή τρεις εβδομάδες ή τρία έτη, η απάντηση θα ήταν η ίδια. Οι Έλληνες δίδαξαν την αξιοπρέπεια στο πέρασμα των αιώνων. Όταν όλος ο κόσμος έχασε την ελπίδα του, οι Έλληνες τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αήττητο του γερμανικού τέρατος, υψώνοντας απέναντι του το υπερήφανο πνεύμα της ελευθερίας."
Franklin D Roosevelt
Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945

13. Η ηρωική προσπάθεια των Ελλήνων... Ενάντια στην επίθεση της Γερμανίας, αφού νίκησαν τόσο βροντερά τους Ιταλούς στην προσπάθειά τους να εισβάλουν
στο ελληνικό χώμα, γέμισε τις καρδιές των αμερικανών με ενθουσιασμό και κίνησε την συμπάθεια τους.
Franklin D Roosevelt

Πρόεδρος ΗΠΑ 1933 - 1945

Στις 10 Απριλίου 1941, μετά από την ελληνική συνθηκολόγηση με τη Γερμανία, τα βόρεια οχυρά της Ελλάδας παραδίνονται.
Οι Γερμανοί εκφράζοντας το θαυμασμό τους στους Έλληνες στρατιώτες, δήλωσαν ότι είναι τιμημένοι και υπερήφανοι έχοντας ως αντίπαλό τους έναν τέτοιο στρατό και ζήτησαν να επιθεωρήσει ο Έλληνας διοικητής το γερμανικό στρατό σε μια ένδειξη τιμής και αναγνώρισης!
Η γερμανική σημαία αναρτήθηκε μόνο μετά την πλήρη απόσυρση του ελληνικού στρατού!
Ένας γερμανός αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας δήλωσε στο διοικητή της ομάδας μεραρχιών ανατολικής Μακεδονίας, υποστράτηγο Δέδε, ότι ο Ελληνικός Στρατός ήταν ο πρώτος στρατός στον οποίο τα μαχητικά αεροπλάνα Stuka δεν προκάλεσαν τον πανικό.
"Οι στρατιώτες σας" είπε, "αντί της μανιώδους φυγής, όπως έκαναν στη Γαλλία και στην Πολωνία, μας πυροβολούσαν από τις θέσεις τους»

Η ελληνική αντίστασις άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.
Γιαν Σματς, 1870-1950, Νοτιοαφρικανός στρατηγός & Πρωθυπουργός

Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές.
Ιωσήφ Στάλιν, 1879-1953, Σοβιετικός ηγέτης

Σύμφωνα με άρθρο Ιταλού στρατιωτικού σε στρατιωτική επιθεώρηση το 1980, σε όλη τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ιταλοί στρατιώτες που πήραν μέρος στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο έφεραν ειδικό διακριτικό τιμής, γιατί πολέμησαν εναντίον στρατού υψηλής ποιότητας και μαχητικής αξίας, με παγκόσμια αναγνώριση...!!!

Δικαίως ή Ελλάς εκλήθη χώρα των θαυμάτων "Ισως το μέγιστο εκ των θαυμάτων αυτών, να είναι ό τρόπος, με τον όποιον παραμένει πιστή εις τας παραδόσεις και ανανεώνει, από αιώνα εις αιώνα το ένδοξον παρελθόν της.
ΟΥΕΛΣ

«Ελέχθη εις Αθήνας προ 2.000 ετών, οτι το μυστικό της Ευτυχίας είναι ή Ελευθερία , και το μυστικό της Ελευθερίας ή 'Ανδρεία.
Οι "Έλληνες 'με τα ΟΧΙ τους, δίδουν ζωή νέα εις την μεγάλη τους αυτή κλασσική παράδοση.
ΑΝΤΟΝΥ ΗΝΤΕΝ

Ντέπη Στενού

Το Soundtrack για την Ολυμπιακή Φλόγα (Soundtrack for the Olympic Flame),  αποτελείται από ορχηστρικά κομμάτια έξι ελλήνων συνθετών του Τμήματος Μουσικής της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος.

Οι Αρετή Κοκκίνου, Δημήτρης Λέκκας, Μάρθα Μεναχέμ, Θάνος Μπένος, Φίλιππος Περιστέρης και Λένα Σερδαρίδου ενώνουν τις μουσικές τους, τις οποίες αφιερώνουν στην Ολυμπιακή Φλόγα.

Εξι σύγχρονοι Ελληνες συνθέτες....έξι διαφορετικές ματιές για την πιο σημαντική ,ίσως στιγμή των εκάστοτε Ολυμπιακών Αγώνων...έξι αντιπροσωπευτικά δείγματα της σύγχρονης Ελληνικής δημιουργίας

Η πρώτη επίσημη παρουσίαση του Soundtrack για την Ολυμπιακή Φλόγα έγινε στην Αρχαία Ολυμπία, την Κυριακή 22 Οκτωβρίου, στην Αίθουσα Πολιτισμού Δήμου Αρχαίας Ολυμπίας. Η βραδιά εντασσόταν στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την τελετή της Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων που θα διεξαχθούν στην Κορέα το 2018.

Η Ελλάδα της κρίσης ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ και δηλώνει ΠΑΡΟΥΣΑ!!!!

Οι συντελεστές όπως αναγράφονται στο συλλεκτικό cd της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος:

Philippos Peristeris AATE 
Thanos Benos AFI 
Martha Menahem NA PERNAS 
Areti Kokkinou (feat. Guitar trio Nyxis) MEDITERRANEO 
Dimitrios Lekkas IOCASTA WALKS 
Lena Serdaridou PARTHENON 

SOUND MIX -P.A. DOVE
AUDIO FINISHING - LAKIS HALKIOPOULOS, STUDIO NEW LOCATION
COVERBOARD : STELLA CHAVIAROPOULOU
PRODUCTION : LENA SERDARIDOU

Γενιές και Γενιές μεγαλώσαμε με ένα Χάσμα αγεφύρωτο να χάσκει χρόνια σαν άβυσσος
ανάμεσά μας….
Άλλοτε βάθαινε… άλλοτε πλάταινε … και άλλοτε γέμιζε από οργή και θυμό ξεχειλίζοντας …
λίγο πριν τα παρασύρει όλα μαζί του….
Με τον όρο "χάσμα γενεών" ορίζουμε, τη μεγάλη απόσταση που χαρακτηρίζει δύο γενιές σε
κάθε εποχή, ως προς τις πεποιθήσεις, ιδέες, αντιλήψεις, τρόπους, σκέψεις και τη στάση
ζωής γενικότερα.
Ένα διαχρονικό πρόβλημα αφού από το βάθος του χρόνου έως σήμερα θα τις δούμε να
επιδίδονται σε μια "πολεμική", η μία εναντίον της άλλης.
Προσπαθώντας να θυμηθείς τα δικά σου νεανικά χρόνια ανακαλύπτεις πως λίγα πράγματα
θυμάσαι… και κυρίως αυτά που σε σημάδεψαν… ευχάριστα ή δυσάρεστα…
Πως λοιπόν να γράψεις για τους νέους ; Ακόμη δυσκολότερα… πως να τους πλησιάσεις;
Εσύ τους ζητάς να περιμένουν να «έρθει η ώρα» για όλα αυτά που ανυπομονούν να κάνουν
και αυτά σε αυτή την «ώρα» βλέπουν ήδη τον εαυτό τους με γκρίζους κροτάφους να
προσπαθούν να συμπιέζουν άτσαλα τον χρόνο… όπως οι γονείς τους… που αναπολούν με
νοσταλγία αυτή την τρελή κοψιά της νιότης που πέταξε ανεπιστρεπτί…
Είναι λογικό όταν ο γονιός, έχοντας διανύσει τη δική του τεθλασμένη, να έχει κάθε λόγο να
οραματίζεται για το παιδί του ευθεία πορεία.
Πορεία με στόχο, όπως είπε ο Σκωτσέζος συγγραφέας Αντριου Ο' Χέιγκαν, δηλαδή την
απόκτηση τέτοιων εφοδίων που θα τους φέρουν χρήμα και πλούτο. Ισως γιατί, μέσα από
τις δικαιολογημένες αγωνίες τους, ξεχνούν ότι αυτή η μύηση καταλήγει σε ανθρώπους
λιγότερο ανθρώπινους.
Και είναι αληθινό αυτό που λέει ο Χέιγκαν. Αν και οι εξαιρέσεις είναι πολλές, δύσκολα
αναλαμβάνουμε το κόστος να μυήσουμε τους νέους στο πεδίο της ουσιαστικής γνώσης.
Στη λογοτεχνία, την αισθητική, την ηθική ή την πολιτική (εδώ, αντίθετα, τους μαθαίνουμε
να την απαξιώνουν, καθώς δύσκολα διαχωρίζουμε τον πολιτικό από την πολιτική) τον
πολιτικό που ξεχνά ότι οφείλει να ξεπεράσει τα όριά τους και να δώσει ελπίδες στους νέους
που βλέπουν τούτες τις μέρες τα όνειρά τους να σκάνε στην ατμόσφαιρα σαν βεγγαλικά τη
μέρα της γιορτής.
Δεν τους διδάσκουμε την αυθεντικότητα της πράξης γενικότερα.

Ασφυκτικά εγκλωβισμένοι στο ναρκισσιστικό εγώ μας, θυμίζουμε ξώφαλτσα τον Μεγάλο
Γκάτσμπι του Φιτζέραλντ και εμφυσούμε στον νέο την ιδέα για τη δόξα, το χρήμα και τον
έρωτα.
Έχουμε συνηθίσει, παρά τη δυσκολία του καιρού, να βλέπουμε παντού νεολαίους
αραχτούς. Τα ομοιώματά μας, δηλαδή. Και όμως, υπάρχουν νέοι που δεν περνούν τις μέρες
τους στους καφενέδες και δεν περιμένουν από κανένα να τους αλείψει βούτυρο στο ψωμί
τους. Παλεύουν για τα πιστεύω τους, μας γυρίζουν την πλάτη, κάποιες φορές μας
συγχωρούν για τα λάθη μας -δείγμα μεγαλοψυχίας και άγνοιας- αλλά όλο και πιο συχνά
συζητούν για την επερχόμενη επανάσταση της μεσαίας τάξης, στην οποία οι περισσότεροι
ανήκουν.
Και είναι εδώ ακριβώς που απαιτείται η εγρήγορση του γονιού, του πολιτικού και του
πνευματικού ανθρώπου. Η επανάσταση είναι ωραία στα λόγια, αλλά στην πράξη έχει
θύματα. Και τα θύματα είναι συνήθως οι νέοι, όχι οι μεγάλοι.

Όταν το φαινόμενο εκδηλώνεται βλέπουμε από τη μια πλευρά, τους νέους (κάθε εποχής ή
κοινωνικής προέλευσης) να κατηγορούν τους μεγαλύτερους, μεταξύ άλλων, για υποκρισία,
τυπικότητα, "πλαστική" ευγένεια, υπερβολική ενασχόληση με το χρήμα και τα υλικά αγαθά.
Από την άλλη πλευρά, οι μεγαλύτεροι καταλογίζουν στους πιο μικρούς, αδιαφορία,
ανευθυνότητα, έλλειψη σεβασμού. Κάθε νέος μοιάζει στα μάτια τους ανεύθυνος,
επιπόλαιος, άκριτα υποταγμένος στη μόδα και κακός χρήστης της γλώσσας. Η απειρία και η
επαναστατική τους διάθεση, συχνά εκλαμβάνονται ως ασυδοσία, "έκλυση" ηθών ή άκρατος
μηδενισμός.

Σήμερα με την Οικονομική κρίση να μαστίζει την νεολαία και να ρίχνει το βάρος αυτής της
ευθύνης στις προηγούμενες γενιές, αυτό το χάσμα μοιάζει να βαθαίνει αντί να μειώνεται…
Όμως δεν πρέπει να αφήνουμε στον όρο "χάσμα γενεών", να διατηρεί την ψευδαίσθηση
πως η μια γενιά είναι διαφορετική από την άλλη… και οφείλουμε να είμαστε αρκετά
προσεκτικοί ώστε να μη πέφτουμε στην παγίδα να το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία …
Ο διάλογος, η ειλικρίνεια και η αμοιβαία εμπιστοσύνη , τα έργα και όχι τα λόγια … μπορούν
να κάνουν τις γενιές να επικοινωνούν, τους εφήβους να κοινωνικοποιούνται ομαλότερα, τα
χάσματα να γεφυρώνονται και την σκληρή κριτική των εφήβων να μειώνεται σταδιακά
όταν οι ενήλικες συνειδητοποιούν την διαφορετικότητά τους και τους προσεγγίζουν με
αλήθεια και κατανόηση.
Το επιθυμητό αποτέλεσμα αποτελεί την προσέγγιση και όχι την απόλυτη ταύτιση των
γενεών μεταξύ τους….
Καθεμιά οφείλει να διατηρεί τη δική της ιδιοσυγκρασία. Η απόλυτη έλλειψη κριτικής και
αμφισβήτησης, στην οποία θα είχαμε οδηγηθεί, αν επιδιώκαμε κάτι τέτοιο ούτε λογική θα
ήταν, ούτε φυσιολογική.

Θα ήταν περισσότερο καταστροφική, παρά δημιουργική και θα μας στερούσε έναν από
τους βασικότερους παράγοντες κοινωνικών εξελίξεων.
Γιατί Αυτόματα θα μετέβαλλε την καθημερινότητα μας ένα απέραντο νεκροταφείο!
Τίποτα πια δεν θα κινούνταν. Και μόνο ότι κινείται ζει!

Ντέπη Στενού

Δύο μερόνυχτα χρειάστηκαν για να γυριστεί η σκηνή της ταινίας “Ευδοκία” του Αλέξη Δαμιανού, με το περίφημο ζεϊμπέκικο.
Σε ένα ταβερνάκι της Κάτω Κηφισιάς, ένας νεαρός λοχίας (Γιώργος Κουτουζής), χορεύει για τα μάτια της Ευδοκίας ζεϊμπέκικο.
Ο ηθοποιός χορεύει το τραγούδι «η άτακτη» του Μάρκου Βαμβακάρη, επειδή ο σκηνοθέτης Αλέξης Δαμιανός δεν είχε βρει ακόμα ποιος θα συνέθετε τη μουσική για την ταινία του.
Ο ηθοποιός Χρήστος Ζορμπάς, που έπαιζε στην ταινία το νταβατζή της Ευδοκίας, του μίλησε για έναν νέο ταλαντούχο συνθέτη που θα το έκανε ευχαρίστως χωρίς να ενδιαφέρεται για παχυλή αμοιβή.
Αρχές του καλοκαιριού του 1971, ο Δαμιανός και ο Λοΐζος δίνουν τα χέρια και ο συνθέτης ξεκινά να γράφει τη μουσική για την ταινία.
Ο Μάνος, αρχικά έπαιξε τη μελωδία του θρυλικού ζεϊμπέκικου με τον παλιό ρεμπέτη Γιώργο Μουφλουζέλη και τον τζουρά του.
Τελικά στην ηχογράφηση πείθει το Θανάση Πολυκανδριώτη να παίξει και αυτός με ένα παλιό τζουρά και όχι με το μπουζούκι. Έτσι ο ήχος ήταν πιο οξύς και αυθεντικός.
Κάποια στιγμή, ο Λοΐζος ζήτησε από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο να βάλει στίχους στο ζεϊμπέκικο. Ο Παπαδόπουλος απέδειξε πόσο μεγάλος στιχουργός ήταν, όταν αρνήθηκε να γράψει λόγια μαγεμένος από τη μελωδία. Οι στίχοι θα χαλούσαν το υπέροχο τραγούδι, είπε. Ο Μάνος πείστηκε και το ζεϊμπέκικο έφθασε στο κοινό μόνο με τις νότες που παρέσυραν στο ρυθμό τους τους πάντες.

Κώστας Προβατάς

Βαβέλ γνώσεων, ασχολία λόγω βαρεμάρας, ελέυθερος χρόνος, πολλές ερμηνείες.
Ο ειδικός αυτός έντυπος τύπος "πνέει τα λοίσθια" στην Ελλάδα, οι λόγοι διάφοροι, κρίση, ίντερνετ, μεγάλο επιχειρηματικό ρίσκο και τέλος ελάχιστοι επαγγελματίες του χώρου να βρίσκονται ακόμα στην "αλάνα", στην "αρένα".
Το έντυπο σταυρόλεξο παγκοσμίως έχει έναν αιώνα και κάτι ζωής (1913), γεννημένο στη σημερινή του μορφή στην Αμερική.
Μετά από μια δεκαετία είχε γίνει μόδα, ενώ στον πόλεμο του Βιετνάμ στρατολογήθηκαν κρυπτογράφοι που είχαν δυνατότητα να λύνουν γρίφους. Καθώς τα χρόνια πέρασαν, ξετυλίχτηκε η Βαβέλ των σταυρολέξων, αναδεικνύοντας τα είδη που όλοι ξέρουμε σήμερα, κλασικά, σκανδιναβικά, ιταλικά, κρυπτογραφικά, ειδικά, δύσκολα, εύκολα, με εικόνες κλπ.

Ακόμα και στίχο για τραγούδι κόσμησε το σταυρόλεξο για τα Καλουτάκια! "Σταυρόλεξο είναι η καρδιά σου", εν έτει 1950!
"... είσαι σταυρόλεξο σωστό μην το ξεχνάς,
οριζοντίως και καθέτως με παιδεύεις..." και ακόμα
"θα μείνεις άλυτο σταυρόλεξο εσύ,
μ' άσπρα και μαύρα ένα σωρό τετραγωνάκια", σούπερ ταγκό της εποχής!

"Στο σταυρόλεξο του έρωτα και φέτος θα χαθούμε οριζοντίως και καθέτως", τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 2009 δια χειρός Άλκη Αλκαίου.

"Σταυρόλεξο, η σκέψη σου, στις λύσεις πέφτω έξω,
Αινίγματα, οι λέξεις σου, Που ακόμα να μαντέψω", του 2010 με την Ελένη Φουρέιρα

Οπότε αφού οι δημιουργοί στίχων έβρισκαν ρίμες για τραγούδια, φανταστείτε πόσο αναλογικά ξετυλίχτηκε και η Βαβέλ των δημιουργών των σταυρολέξων, με ανταγωνιστικό κριτήριο εκτός των εγκυκλοπαιδικών λέξεων που όλο και δυσκόλευαν τους λύτες, τις επεξηγήσεις, τους ορισμούς των λέξεων προς εύρεση (λημμάτων).
Ένας δημιουργός πρέπει (και οφείλει) να είναι ευφάνταστος, να "βλέπει" μια λέξη, να της δίνει εξηγήσεις και να της δίνει ζωή. Εξάλλου, η ελληνική γλώσσα βρίθει λέξεων και ερμηνειών.

Π.χ. Βαβέλ = Πύργος των Γραφών, αλλά και Βαβέλ = ασυνεννοησία, αλλά και Βαβέλ = Παλιό κόμικ περιοδικό κλπ. κλπ.
Δοκιμάστε με λέξεις, δώστε φαντασία και δώστε τους μια ερμηνεία, π.χ. ποτήρι, μολύβι, χαρά, παιδί... απλά δοκιμάστε!
Και θυμηθείτε πως το σαράκι, τρώει ξύλα και... καρδιές! Το e-mail μας Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. για όσα έξυπνα βρείτε!

Κώστας Προβατάς

Περισσότερο ώριμος,από ποτέ, επανέρχεται,ο Κώστας Λεμονίδης,με την τέταρτη δισκογραφική του δουλειά...
"ΠΑΡΑΛΟΣ",ο τίτλος της κι ο συνθέτης,μας ξεναγεί, μέσα από τα 10,ιδιαίτερα ατμοσφαιρικά κομμάτια του cd, στα "κρυσφήγετα" της ψυχής του και τα μοιράζεται μαζί μας.
Δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στον στίχο ,ο Κώστας Λεμονίδης συνεργάζεται με πολύ αξιόλογους στιχουργούς,όπως η Ευαγγελία Μαυρίδου, η Ντέπη Χατζηκαμπάνη, η Αγνή Παλάντζα, ο Μιχάλης Μουλάκης, η Αριάδνη Λαδά, η Ελένη Τζιαμουράνη και o Αλέξανδρος Παβατζόγλου.
Οι ατμοσφαιρικές συνθέσεις του "ΠΑΡΑΛΟΣ" ,παίρνουν "σάρκα και οστά",μέσα από τις εξαιρετικές ερμηνείες των Αγγελική Τουμπανάκη, Σοφία Νάσσιου, Σοφία Ανδριανού και Βάντα Πιέρρη.
Φυσικά,ερμηνευτικά,δηλώνει "παρών" και ο ίδιος ο Συνθέτης.
Η αγάπη του συνθέτη στα ορχηστρικά κομμάτια,είναι εμφανης και στον "ΠΑΡΑΛΟ",με το ομώνυμο,πραγματικά,πολύ δυνατό ,ηλεκτρικό ,ορχηστρικό κομμάτι,ενώ την ίδια στιγμή,γυρνάει και τη ματιά του προς τα πίσω και μας προσφέρει μια υπέροχη επανεκτέλεση του πολυαγαπημένου "Γιεζαέλ",των Daltons, των 70's.
"Γωνία Facebook και Τwitter,δεν θα'ρθω"...κι ο Κώστας Λεμονίδης,γράφοντας μια εξαιρετικά αισιόδοξη μουσική πάνω στους ευφυέστατους στίχους του Αλέξανδρου Παπαβατζόγλου,μιλάει για όλη την αλήθεια της ανύπαρκτης ζωής και τους τρόπυς διαφυγής προς το φως,
"Ασε τ'αύριο,δες το τώρα,μάθε να λες "είμαι καλά".....έτσι ,με αυτό το αισιοδοξο μηνυμα,πάνω σε στίχους της Ελένης Τζιαμουράνη,ο Κώστας Λεμονίδης ,ολοκληρώνει τον "ΠΑΡΑΛΟ",ανανεώνοντας το ραντεβού με τους φίλους του καλού Ελληνικού Τραγουδιού...
Στο cd συμμετείχαν οι μουσικοί : Περικλής Χατζής (μπάσο), Πάνος Ανδρέου (τύμπανα), Νίκος Σάλτας (πλήκτρα & πιάνο), Απόστολος Καλτσάς (μπάσο), Μιχάλης Ορφανίδης (τύμπανα – κρουστά), Ευαγγελία Μαυρίδου (πλήκτρα – πιάνο), Φώτης Μυλωνάς (πλήκτρα – φλάουτο – φωνητικά), Αλέξανδρος Ιακώβου (βιολί), Κώστας Λεμονίδης (κιθάρες – μαντολίνο)ενώ στα φωνητικά συμμετείχε η Εφη Καραγιάννη
"ΠΑΡΑΛΟΣ"....μια εξαιρετική δουλειά,από έναν σπουδαίο ,σύγχρονο τραγουδοποιό,τον Κώστα Λεμονίδη,που συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Γιάννης Ταμπάκης

{youtube}g9unK629eiQ{/youtube}

{youtube}oj_thF_5S6k{/youtube}